Transsiberie express

22 juni
Vandaag dag was het tijd voor ons nieuwe stukje avontuur in het verhaal, instappen op de transsiberie express. De weg met de metro wisten we al, nu met onze backpacks op de rug en dag rugzakken voorop was het een level zwaarder maar we waren erg op tijd bij het station.
In andere blogs hebben we regelmatig gelezen dat mensen niet wisten op welk perron de trein vertrok en dat ze op het laatste moment nog moesten haasten.
Wij hebben op ons gemakje een plekje gevonden in de schaduw, Jan heeft boodschappen gedaan bij het winkeltje, we hebben mensen zitten bekijken en wat ze allemaal wel niet mee nemen in de treinen.
Er kwam ook een tractor voorbij die water sproeide op het pad, waarschijnlijk om te voorkomen dat door de hitte het stof te veel opwaait.
Veel mannen in uniform, met een uitstraling waar ik een beetje bang van werd, politie, stationwacht en militairen, twee van bovenstaande kwamen op een moment langs met een man met Mongools uiterlijk, in een nogal hardhandige greep. Je moet hier niets verkeerd doen, ik heb het idee dat ze eerst handelen en dan pas vragen gaan stellen.

Na ongeveer 2uur wachten en rondhangen kwam onze trein, nummer 70 aan op het perron recht voor onze neus :)
Het cyrillisch was dan niet te lezen maar treinnummer en vertrektijd wel.
Op onze tickets stond wagon nummer 7, andere mensen gingen netjes per treinstel in de rij staan dus deden wij dat ook.
Eerst gebeurde er niets en toen gingen de deuren per wagon open en zagen we onze provodnista (soort treinstewardes) in grijs trein uniform met al bijna net zo'n uitstraling als die militairen...
De handvaten van de trein werden eerst nog even gepoetst en toen werden wij en onze paspoorten onder een stalen blik gecontroleerd.
Mijn eerste indruk van de trein was prima! Alles is heel erg smal en klein maar toch eigenlijk ook wel groot genoeg. We pasten met onze grote rugzakken net door de gang heen, na de ingang van de wagon zat er direct links een wc hokje en aan de andere kant van de gang aan de rechterkant hing een ketel, daar konden we heet water tappen. Links zitten cabines en rechts van de gang alleen ramen, je kunt overal naar buiten kijken!
Een stuk of negen cabines per wagon waar vier mensen en bagage inpassen.
In de cabine is er links en rechts een bankje en er tussen een tafel, boven elk bankje een hangend bed. Jan mocht beneden slapen, dat bed was 5cm langer en ik zou boven gaan.
Onder de slaapbankjes was genoeg ruimte voor een grote backpack en boven in, bij het hangbed is er genoeg ruimte voor een backpack. De backpack boven in ligt eigenlijk op een verhoging boven de gang die bereikbaar is vanuit het hangbed. Prima!
Het deed me een beetje denken aan Ikea, alles voor een kleine ruimte en het lijkt alsof je nog wat over hebt om te bewegen haha.
We kregen direct een pakket met lakens voor het bed en een handdoek.
Wij hadden dus twee bedden boven elkaar, dat is fijn, want dan kon ik overdag ook bij Jan op zijn bed zitten…
We zaten net even te wennen aan onze coupé en toen kwam onze mede reiziger erbij. Een Russische vrouw die geen woord Engels sprak met wie we toch hele gesprekken hebben gevoerd dankzij het “point it” boekje en onze handen en voeten :).
Haar naam was Natasja, 46jaar en was onderweg naar Kirov, haar woonplaats. Ze heeft ongeveer 12uur bij ons in de coupé gezeten en mij een aantal Russische woordjes geleerd. (Alles wat voorbij kwam werd in Russisch opgenoemd net zo lang totdat ik het goed uitsprak).

Het was super spannend toen de trein uiteindelijk vertrok uit Moskou, we waren onderweg met de transsiberie express!!
Onze paspoorten werden nogmaals gecontroleerd en de tickets in beslag genomen door de provodnista. De één zag er nog strenger uit dan de ander...ik heb ze alleen zien lachen tegen elkaar maar niet naar ons. Die provodnista’s zorgden er voor dat de nieuwe reizigers een lakenpakket kregen, stofzuigde elke dag de coupé (en als je de coupé deur dicht had werd die met een smak op geknald) of ze kwamen je al even “vriendelijk” wakker maken als het tijd was om uit te stappen bij het eindstation.

Het leven in zo'n trein went erg snel, heerlijk mee hobbelen met het ritme van de trein (hij rijd maximaal 80), uit het raam kijken en het immens grote Rusland aan je neus voorbij zien trekken, beetje lezen, beetje slapen af en toe naar de heet water tap om thee of eten klaar te maken. (Lang leve gedroogd “astronauten” voedsel).
We hadden een schema waarop stond hoe laat en hoe lang (heel belangrijk) de trein zou stoppen. Drie keer op een dag was er een lange stop variërend van 12 tot 30 minuten, de wc’s gingen op slot als we stopten dus daar moesten we wel rekening mee houden.
Tijdens een stop was er soms een drukte op het perron, oude verrimpelde Russische vrouwtjes die pasteitjes of fruit uit de tuin verkochten, een winkeltje om water of iets te kopen en soms was er helemaal geen zak te doen en zaten we weer snel terug in de coupé.
In het begin waren we allebei een beetje huiverig om ver weg te gaan van de trein maar al snel wisten we dat onze, zeer vriendelijke provodnista's, ons al snel genoeg terug de trein in commandeerde.
Jan is 1x tegen gehouden bij het station dat hij niet meer door de poortjes terug naar de trein mocht...maar dat had misschien ook een klein beetje te maken met de hoeveelheid wodka die hij met onze nieuwe coupé maatjes maar binnen had gewerkt haha.

Nadat onze Russische reisgenote uitgestapt was kregen we er in de loop van de dag twee nieuwe maatjes bij. Een nieuw zeelandse meid en een Engelse kerel die als stel ,in een hoog tempo van Londen naar Nieuw Zeeland aan het reizen waren. Zij hebben vier dagen bij ons in de coupé gewoond.
Ondertussen veranderde het landschap met de dag, heel bijzonder. Om in slaap te vallen omgeven door alleen maar berkenbomen en wat dorpen en wakker te worden en buitem een heuvelachtig gebied bedekt met gras en nog maar zelden een dorp te zien.
Ook de uren liepen over in elkaar, we zijn door een stuk of drie tijdzones gereden en we wisten echt niet meer hoe het zat. Wakker worden omdat het licht is en ontdekken dat het midden in de nacht is en gaan slapen omdat het al laat is maar voor je gevoel net 17uur.
Heel vreemd…
Een ontzettend mooie reis, je ziet heel Rusland aan je neus voorbij gaan en de natuur veranderen maar ook de bouwstijl en decoratie van de huizen. De dorpen en steden volgen elkaar in het begin snel op maar naarmate we dichter bij Irkutsk kwamen werden ze steeds spaarzamer. De mensen zijn duidelijk steeds meer op zichzelf aangewezen, (de moestuinen werden steeds groter net zoals de stapels met voorraden brandhout) en de huisjes zien er steeds armoediger uit. Als ik aan Siberië denk, dan denk ik aan vrieskou tot ver onder nul en hoe de huizen er hier uitzien, steeds dieper in Siberië, kan ik me niet voorstellen dat die mensen het kunnen overleven..respect!

Na 83uur treinen zit het eerste deel van de transsiberie express er op en stappen we ergens in de ochtend, ergens op een dag, uit deze trein, om Irkutsk, Lystvyanka en het Baikal meer te gaan zien.

Jan:
Daar ben ik weer! Wat een avonturen hebben we beleefd in de trein van Moskou naar Irkutsk zeg. Allereerst wil ik beginnen met zeggen dat de treincoupé best prima was. Ruimte zat, bed was ook fijn. Alle doemgedachten van volledig vol gestampte hokjes met handelende Mongolen en stinkende Chinezen/Russen bleek (wederom, het lijkt wel een patroon) niks van waar. Daarnaast een kleine opmerking over het uitzicht: je ziet bomen, bomen en, verrassend…bomen. Af en toe een hutje. Ik heb het geluk gehad dat ik tijdens een van mediteer-naar-buiten-kijk-sessies een familie beer zag. Hoogtepuntje! De eerste dag zaten we met zijn drieën in de cabine. Ik onder en Rianne bovenop, en aan de andere kant een vriendelijke Russische mevrouw van een jaar of 45. Ondanks haar gebrekkige (lees:steenkolen) Engels, konden we nog best prima communiceren. Hulde aan het point-it boekje! Rianne kreeg zelfs nog twee cadeautjes! Dag twee, in Pern, kwam er een stel bij ons bij. De één uit Nieuw-Zeeland, de ander uit Londen. Engels praten dus! Wat een topavond in de trein…we dronken de restaurant coupé-afhaalkoelkast volledig leeg en maakten ook nog een fles wodka burgemeester. Wat heb ik het zwaar gehad de dag erna. Ik ben zelfs even bijna flauw gevallen..al blijf ik volhouden dat dat de warmte was ;-) Gelukkig heb ik toevallig een echte ‘nurse’ als vriendin, die me weer in het land der levenden bracht. De medereizigers dachten zelfs dat het vaker voorkwam, zo kalm als ze bleef. Maargoed, verder naar het verhaal: Ik heb die dag niet veel meegekregen van de trip…voornamelijk geslapen. Ik drink NOOIT meer wodka haha. De dagen erna vlogen voorbij. Met slapen, kletsen, naar buiten staren en voedsel uit pakken eten. Best prima vol te houden! De stops zijn extreem stipt, en vooral heel kort. De vrouw (of eigenlijk het meisje) die op onze wagon werkt is een beetje eng…zo mega streng kijkt ze en doet ze. Al krijg ik het keer op keer voor elkaar een glimlach op haar gezicht te toveren. Zeker als ik onhandig van de bank val als ik iets uit mijn tas wil pakken en ik schrik van haar plotselinge verschijning. Het zal mijn charme zijn denk ik ;-) Na de laatste avond (met een hele avond ‘who am I' met onze coupé genootjes) val ik optijd in slaap. We zijn inmiddels al 5(!) tijdzones verder, en morgenvroeg komen we al aan in Siberië…Irkutsk here we come!!

PS: Tussen de laatste update en deze update is in Nederland mijn opa overleden. Zo ver weg, maar zo dichtbij . Via deze weg wil ik nog eventjes extra iedereen in de familie sterkte wensen...ik denk aan jullie en aan opa!