vliegen naar Moskou

Hallo lieve mensen!
Jan en ik hebben allebei afzonderlijk van elkaar onze ervaringen getypt, dus ik ben benieuwd wat Jan heeft geschreven;)

20 juni, Tilburg, Amsterdam, Riga, Moskou.

Vandaag is het de dag, de start van onze reis! Na een aantal maanden plannen maken, voorpret, reisgidsen inslaan, blogs lezen…
Mogen we nu dan echt gaan :)
Om half 5 ging mijn wekker, dat was Jan, die al veel eerder wakker was.
We werden opgehaald door pap en mam, die liepen beneden bij de flat al in de stress omdat ze niet meer wisten op welk nummer we woonden (zal wel door de zenuwen komen). Zoals gewoonlijk konden ze mij niet bereiken omdat mijn telefoon nog op stil stond en iets minder gewoonlijk, die van Jan ook. We hadden om half vijf 's ochtends dus al zes gemiste oproepen haha.
Uiteindelijk zijn we ruim op tijd op Schiphol gekomen en na een ontbijtje hebben we afscheid genomen (pap, ik zal zeggen dat ik dat traantje niet heb gezien ;)
Door de douane heen en hup, het vliegtuig in!
Toen zaten we te wachten en en gebeurde er niets, schijnbaar wat vertraagde passagiers, na een uur zat er beweging in en gingen we de lucht in. Na 2,5 uur vliegen waren we in Riga daar hebben we even een rondje gelopen, dubbel gecheckt of onze bagage direct door zou gaan naar Moskou en toen hadden we genoeg tijd over om onze tony chocolonely op te eten, eerst een stukje en toen maar helemaal, omdat hij begon te smelten. Hij was eigenlijk bedoeld voor in de trein maar we vonden het zonde om hem te laten smelten.
Het was al lekker weer in Riga en in Moskou was het nog beter, we hadden de zomer gevonden!
Ik had thuis nog wat pagina's geprint met het cyrillisch alfabet, zodat we een poging konden doen om het te ontcijferen, de eerste keer dat we op het vliegveld in Moskou in aanraking kwamen met dit schrift, bleef het bij ‘een poging’...
Jan en ik hebben onze tickets voor de stranssiberie express en bijbehorende overnachtingen via de treinreiswinkel besteld. Zij hebben ons allerlei formulieren toegestuurd en uitleg over transfers e.d.
Wij hoopten dus stiekem dat er bij deze 'overstap’ van vliegveld naar hotel ook een mannetje klaar zou staan voor ons, maar helaas pindaboter dat was niet zo..
Toen gingen we dus een poging doen waar we dan naartoe zouden moeten volgens het cyrillische handboek.
De eerste beste taxi chauffeur zag ons worstelen en die kwam ons even vertellen hoe lang wij er over zouden doen om met de trein naar het desbetreffende station te komen. Heel slim natuurlijk want na een redelijk lange dag reizen en veel wachten, is 1uur in de trein en daarna een half uur in de metro zitten geen prettig vooruitzicht met alle bagage die we bij hadden. Daarbij kwam ook, dat we nog in de “voorizchtig-uitkijken-dit-is-Rusland-modus” zaten en eigenlijk niet als toeristisch doelwit wilden fungeren voor mogelijke zakkenrollers.

Dus… heel luxe een taxi gepakt voor 45 minuten en we waren voor onze begrippen niet eens zo veel geld kwijt.
Die taxi rit, deed mij een beetje aan Ghana denken, de manier waarop er gereden werd. Er staan bordjes en verkeerslichten maar daar houdt het ongeveer bij op. Het lijkt alsof iedereen door elkaar heen rijd, diegene met de dikste auto en het meeste lef, die wint.
Ik zat prima achter in de auto, het was niet de eerste beste chaotische taxi rit en ik heb zitten genieten van mij eerste kennis making met Moskou.
Het voldeed wel een beetje aan mijn verwachtingen/ vooroordelen, vooral de vele hoge “oostblok” flats. Sommige zonder ramen, afgebladderde verf, kapotte auto's langs de weg, hoe dichter we bij het centrum kwamen hoe beter de huizen en flats er uit gingen zien.
Tussen de flatgebouwen door staan veel bomen en struiken, veel groen voor zo'n grote stad en tussen de blokken van flats staan telkens een paar speeltoestellen voor kinderen in perfect onderhouden staat.
Alles wat er aangegeven staat is voor ons onleesbaar.
Wat mij meteen ook op viel waren de doekjes die sommige vrouwen op hun hoofd dragen, zodat ze er uit zien als oude boerinnen.
Het hotel waarin we onze eerste overnachtingen hadden was prima, een bed en een douche, meer hebben we niet nodig. Het was rond een uur of 20:00u dus we besloten om een hapje te eten in het hotel en daarna zijn we lekker gaan slapen.

21 juni
Volgende dag hadden we de hele dag de tijd voor Moskou te bezichtigen!
Bij het ontbijt gaven ze aan dat wij moesten betalen terwijl op onze papieren stond dat we logies en ontbijt hadden.
Even contact gehad via de mail met treinreiswinkel en het was geregeld, lang leve wifi.
Nadat we besloten hadden om eerst de route met de metro af te leggen naar het treinstation waar we morgen middag de stranssiberie express moesten halen zijn we gaan lopen naar het metro station.
Onderweg kwamen we een kleine supermarkt tegen, (water is hier niet uit de kraan te drinken, dus blijven we voorraden aanleggen) en toen we weer buiten stonden waren we de weg al weer kwijt haha. We wisten niet meer of we al een keer rechtsaf waren gegaan of dat we het nog moesten doen… we laten jullie niet in spanning zitten, het metro station hebben we gevonden!
Ons was verteld dat je geen foto's mocht maken van de metro (niet van openbare gebouwen, politie of militairen) dus dat hebben we ook niet gedaan.
Wat ontzettend mooi is het daar beneden! Ongelooflijk, net een museum. Je ziet duidelijk waar de prioriteit ligt met het uitgeven van overheidsgeld ;)
Bij het ene metro station zijn de muren bedekt met marmer, bij een ander hangen kroonluchters door de gangen en trappen. Bij het metro station 'komsomolskaya’ waar ook het gelijknamige treinstation is, is het plafond bewerkt met marmer, goud en beschilderd. Je weet de eerste keer niet waar je moet kijken, super mooi!

Het reizen met de metro viel 100% mee, ondanks het cyrillisch. We hadden een overzicht met de cyrillische benamingen als in het russisch dus op die manier konden we ontcijferen waar we naar toe wilden gaan.

Nadat we hadden gezien waar we morgen op moeten stappen, zijn we verder gegaan met de metro, op weg naar het rode plein moesten we een stuk lopen en konden we al een heleboel indrukwekkende gebouwen bekijken. Alles lijkt gebouwd om indruk te maken..groots, met het liefst veel goud of verschillende kleuren.
Het rode plein zelf is heel erg groot, aan de rand er van staan het Kremlin, de MUG ( mooi gebouw met winkels waar ze alle dure merken verkopen) en de St.basil’s kathedraal, die laatste wilde ik graag zien. Dat is 'het’ symbool van Rusland. Dat gebouw met die torentjes in alle kleuren, ook heel mooi van binnen trouwens.
Voor het Kremlin stond een mega rij, helaas stond ook het halve gebouw in de steigers voor een opknapbeurt maar de achterkant konden we wel bekijken. Er is een park aangelegd rondom het Kremlin, waar ook het monument is voor 'de onbekende soldaat’ (2e wereldoorlog) en een monument voor de overwinning op Napoleon. Ondanks dat er veel te zien is en het allemaal dicht op elkaar zit hebben we super veel gelopen, na een aantal grote gebouwen heb je het wel gezien..tenminste wij wel.
In de bradt guide hadden we gelezen dat het Gorky park ook erg mooi moest zijn en het was ook warm dus het leek ons een prima plek om even te chillen.
Alsof we echte toeristen waren liepen we de ondergrondse gangen in naar de metro, om vervolgens weer aan de andere kant van het kruispunt uit te komen (aan de andere kant van de straat), dat na een stuk of twee keer te hebben herhaald, waren we op weg naar het park.
Wauw! Een echte aanrader voor wie naar Moskou gaat. Het was er heerlijk, veel jongeren die rondhingen bij een van de vijvers om lekker pootje te baden of te zwemmen, bij een andere vijver kon je waterfietsen huren. Er stonden ligbedden verspreid, allerlei eet tentjes met muziek en er werd fanatiek gebruik gemaakt van de ping ping tafels… het was midden in Moskou maar dit hadden we dus echt niet verwacht in die stad (nog zo'n vooroordeel..)
Het park strekt zich uit langs de waterkant van de Moskou rivier en toen we terug liepen naar de metro (die we voor de zoveelste keer niet konden vinden) kwamen we er achter dat we toch wel vermoeide voeten hadden.
De meeste mensen lopen snel door als je in het Engels probeert om de weg te vragen maar het woordje metro doet wonderen:)

Kortom, Moskou is een super leuke stad, zeker de moeite waard om te bezoeken, al zou ik er dan wel meer als 1 dag de tijd voor nemen.
Er zijn natuurlijk wel verschillen met wat wij gewend zijn en ik heb gezien dat het verschil tussen arm en rijk groot is, zowel in gebouwen als aan de mensen zelf, maar..
Ik vond het super om dit te kunnen zien en te ervaren dat het helemaal niet zo 'oostblok’ is, niet zo eng en de Russen dezelfde mensen zijn als jij en ik!

En nu de versie van Jan:
Ik ben ook benieuwd naar wat Rianne geschreven heeft...nog niks van gezien ;-)

Het is zondag- op maandagnacht, 3.00. Over een uurtje gaat de wekker. Zoals bij elke startende grote gebeurtenis kan ik niet meer slapen. Mijn buik borrelt...stiekem vind ik het toch wel erg spannend. Naast mij ligt Rianne in een dikke coma. De seconde en uiteindelijk minuten tikken weg. Ik start op mijn telefoon een timer. Al snel klik ik die weg; beetje overdreven haha. 3.59 hou ik het niet meer. Ik klik mijn wekker, die om 4.00 staat, weg en spring overeind. Naast mij wat geknor, verder geen leven. Zachtjes loop (lees: struikel) ik naar de douche en stap direct onder de iets te koude straal. Beetje oefenen voor straks denk ik, misschien is er wel geen warm water. Om half 5, na een goed ontbijt van drie glazen water en een halve hap kwark (geen honger), besluit ik mijn lieftallige vriendinnetje toch maar uit bed te trommelen. Hoop hoppa, het bed uit! We need to go!!! Om 5.05 was nog geen spoor van onze lift (altijd handig behulpzame schoonouders, wat moet je zonder ze) naar Schiphol..vreemd! Toen we toch maar onze telefoons erbij pakten bleek onze lift ons huisnummer te zijn vergeten. Na 5 keer mislukt bellen op onze mobieltjes (die staan natuurlijk op stil), hadden mijn schoonouders al meerdere mensen in de flat per ongeluk wakker gebeld. Typisch gevalletje ‘oeps’ haha. Maargoed, ze stonden dus klaar beneden! Met nog meer traagheid dan normaal (we leven in een ex-senioren appartementencomplex) zoefde de lift naar beneden. De deur was nog niet open of we zaten al buiten in de auto. Slaaplekker brabbel ik nog uit en hoppa, ik ben vertrokken. Als we de borden Schiphol voorbij rijden word ik weer wakker. Geeuwend stap ik uit de auto in de parkeergarage, bij het markeringsteken ‘koe’. Hoezo ‘koe’? Ze laten zelfs koeien geluiden horen. Laat ik het erop houden dat dat voor de minder snuggere mensen onder ons wellicht erg noodzakelijk zal zijn…voor iemand met een meer gemiddeld IQ is het een beetje retard. Maargoed, ik dwaal af. Schiphol!! Bij de incheck balie blijkt dat airBaltic niet 3 uur, maar 2 uur van te voren onze bagage nodig heeft. Tijd voor een gigantische bak koffie dus! Ik krijg nog geen hap door mijn keel (jaja, dat zijn stiekem de zenuwen), maar Rianne snaait met kleine moeite een reuze tosti BLT naar binnen. Naast ons ligt een stelletje te slapen, de cafeïne uit hun bakje koffie heeft zijn werk niet gedaan. Na het afrekenen van ons eerste vakantie ‘terrasje’ nemen we afscheid van de ouders van Rianne. Geen tranen dit keer, maar een goede handschud en vervolgens een kleine knuffel. Zowel ik als de pa van Rianne denken hetzelfde, maarja, geef je zomaar een knuffel aan je schoonpa/zoon? Ja dus. Dat doe je haha. Nog even een schouderklopje en de verplichting dat ik goed op Rianne moet passen en het afscheid is daar. Weer een stapje dichter bij vertrek. De volgende stop: de HEMA. Oordopjes kopen voor Rianne. Want thuis konden we ineens geen enkele van de 30 setjes meer vonden. Iets van de wet van Murphy geloof ik. Staan we bij de kassa, komt het eerste al naar voren dat we vergeten zijn…kaarten! Nu maar hopen dat we in Moskou straks niet nog een keer gegeten die te kopen. Op naar de incheckbalie dan. Met onze oddsize bags mogen we gelijk doorlopen. Ik dan in ieder geval, want Rianne krijgt het met haar regenzak voor elkaar om er ineens een normale size pakketje van te maken. Daarna door naar de beveiliging, waar Rianne heel onschuldig haar tas neerzet op de band en zo doorloopt. De beveiliging vindt het allemaal helemaal prima, ze praten liever over de aankomende vakantieplannen. Ik moet daarentegen door de volledige check machine heen. Heel mijn tas mag leeg, ik wordt extra gefouilleerd en ze kijken me aan alsof ik zojuist heb geroepen dat ik een bom ga laten afgaan. Vreemd hoor, zo onaardig zie ik er toch niet uit? Na een laatste check van mijn camera + lens (nee, zelfs daar heb ik echt niks verstopt), mogen we doorlopen. Met een uurtje vertraging vertrekken we dan eindelijk naar Riga! We stijgen op en…zzZzzzZZzz ik lig weer in een diepe coma. Tegen het raampje aan, met mijn nek in een vrijwel onmogelijke positie. Jammer genoeg kom ik daar pas achter bij wakker worden, spontaan heb ik een complete nieuwe nekspiergroep ontdekt. Riga, wat een vliegveld haha. Na 10 minuutjes lopen komen we erachter dat zelfs wij hier niet kunnen verdwalen. Het vliegveld, Home of AirBaltic, heeft de grote van ongeveer de helft van Eindhoven airport. Een bakje thee en een broodje bleek een hele uitdaging. De vrouw met snor kwam niet verder als een boze blik en de uitspraak ‘no inglesa'. Misschien lag het aan mij overigens, want Rianne had later meer geluk. Met een hele grote grijns kreeg ze het voor elkaar om 2 water en een chicken sandwich te kopen, voor vreemd genoeg minder geld. Het zal aan haar uitstraling hebben gelegen denk ik, haar glimlach reikte tot haar oren. We waren echt op reis!!! We besloten, vanwege de inmiddels behoorlijke rij bij de douane poortjes, onze sandwich pas in het vliegtuig soldaat te maken. 2 rijen stonden er. We grapten nog over de wet van Murphy en sloten vervolgens aan in de kortste rij. Een rij met Chinezen. Chinezen. 1 tip voor toekomstige reizigers onder ons: sluit NOOIT aan in een rij met Chinezen. Stuk voor stuk werden ze volledig doorgelicht, waarna ze met 2 stempels en een bewijsprint pas door mochten. Een doorlooptijd van 1 Chinees per 5 minuten. En dat terwijl iedere andere nationaliteit binnen 20 seconden door mocht lopen . 4 minuten voor boarden stonden we dan eindelijk bij de gate. Op naar Moskou…. 10 minuten voor landen word ik weer wakker. Dit keer is het niet alleen mijn nek die vast zit, maar ook spieren in mijn voeten(?) en kuiten. Wat hou ik toch van die heerlijke ruime vliegtuigstoelen. Maar misschien is het niet de stoel, maar mijn zenuwen die me stijf maken. Ik bedoel…we gaan zo landen in Rusland. Kei spannend toch? Voor mij wel, het voelt een beetje eng. Zonder te veroordelen probeer ik mijn vooroordelen te voelen. Als we landen en richting de paspoort controle lopen, voel ik mijn hartslag in mijn keel. Ik verwacht van die ijskoude militairen met ak47’s, maar word vervolgens geholpen door een glimlachende jongeman in een mooi kostuum. Vriendelijk vult hij mijn formulier digitaal aan, heel af en toe tracht hij mij boos aan te kijken. Maar door die strenge blik verschijnt telkens een grijns. Nog eventjes een krabbel zetten (waarbij ik in eerste instantie een paraaf zet) en de binnenkomst in Rusland is een feit. In de hal zoeken we naar een transferpersoon. Maar hebben we eigenlijk een transfer? We beginnen beide te twijfelen. Op onze factuur staat eigenlijk niks vermeldt. Dan maar kijken naar de metro, want ik ben er van overtuigd dat een taxi een vermogen kost. Lesje voor mij: niet te snel reageren vanuit de Nederlandse gewoonten. Een taxi kost namelijk 3x niks! De benzine is slechts 40 cent de liter en de chauffeur krijg je er volgens mij gratis bij. In een hyper moderne Nissan Almera worden we naar ons hotel gebracht. Bijna een uur rijden. Tja, rijden…laten we het Russisch gokken noemen. Rianne was zo slim om achterin te springen, ik mocht het verkeer voorin meemaken. Man man man, zoals onze Rob Geus zou zeggen, daar word ik niet vrolijk van. De weg bestaat uit slechts 1 baan, waarbij iedereen kriskras door elkaar rijdt. Rechts inhalen is vanzelfsprekend, een bordje van 50 betekent minimaal 100. Ik snap nu waarom YouTube duizenden uren aan Russische carcrash compilaties online heeft staan. Maar dankzij de zichtbare circuit ervaring van onze chauffeur komen we toch heelhuids aan bij ons hotel. Deze man heeft een flinke fooi verdiend! Moskou Mag ik beginnen met zeggen dat Moskou een prachtige stad is? Ja dat mag ik. Echt alle vooroordelen heb ik moeten laten varen sinds wij hier zijn aangekomen. De mensen zijn aardig, de metro logica is geweldig, en het eten valt niet tegen. Het rode plein straalt macht uit, maar op geen enkele mogelijke manier heb ik het gevoel dat er onderdrukking is. In tegendeel. Na ons bezoek aan het rode plein met het Kremlin en de kleurenkerk waarvan ik de naam niet meer weet, besluiten we de metro te pakken naar Gorki Park. Wat een geweldig besluit! Bij de uitgang van de metro lopen we recht op een houten hip bakkerstentje op. Er blijken ook wat tafeltjes binnen te staan, en we besluiten hier te lunchen. Ok, het mag dan misschien voor Russische begrippen wat duur zijn, maar de bruschettas zijn dan ook werkelijk heerlijk. Nadat we ons buikjes vol hadden gegeven (ofja, half vol, porties waren vrij klein) konden we opzoek naar het park. Ik zeg met nadruk ‘opzoek’, want wij hebben beiden niet het voorrecht te zijn geboren met enige vorm van richtingsgevoel..we verdwaalden vanochtend al na de eerste bocht toen we het hotel uitliepen. Gelukkig kwamen we er achter dat het park aan de overkant van de rivier lag…vandaar dus die brug. Het park is gigantisch. Het leek wel some kind of studentenpark, na een mooie wandeling kwamen we uit bij een grote vijver met fontein. Een soort openbaar zwembad leek het, met als verschil dat iedereen bij deze plas gewoon met kleren onderdook. Wij, als beschaafde Nederlandse toeristen, kwamen niet verder als pootjebaden..al voelde dat al goddelijk aan. Na 2 uur lekker lamballen besloten we door te lopen. Ik ging er stiekem vanuit dat we na een kwartiertje wel op het einde zouden zijn….m aar niets bleek minder waar Helaas. Een plattegrond hielp ons uit die droom, howly wat is dit park groot!! Ruim anderhalf uur, en 20 ijscotentjes later, komen we dan eindelijk de brug tegen die ons uit het park loods. Vanuit daar hoefden we alleen maar even een metro te vinden. Kleine moeite, behalve voor mensen zonder richtingsgevoel (alweer ja)…dus weer een uur lopen. Gelukkig wist een mega vriendelijke Rus ons zomaar te vertellen waar het was, hij liep zelfs met ons mee. Terug met de metro. Geweldig als je kunt zitten, iets minder als je letterlijk fijn wordt gedrukt tussen ongeveer alle inwoners van Moskou die gelijktijdig uitgewerkt zijn. Met mijn tas op mijn rug ben was ik nog enigszins verzekerd van een kreukelzone, maar het voelde alsof ik een vacuümzak zat, terwijl de stofzuiger volle kracht aan het zuigen is. Hulde aan de metrochauffeur die ons, ondanks zijn extreem overladen metro, ons toch heelhuids thuis bracht. In het hotel nemen we even de rust om op tripadvisor een goed restaurant te vinden in de buurt. We vinden er meerdere, maar één zaak lijkt het beste: Venetia, een Italiaans restaurant net geen 500m verderop. We lopen die kant op, maar komen helemaal niks tegen. Nog een keertje heen en weer. En nog een keertje. Maar no way dat we een restaurant vinden. Wel een bus Chinesen, die vertrekken uit hun hotel (deze heeft toevallig dezelfde naam als ons hotel, Maxima). Tja…dan gaan we daar maar eten bedenken we ons. We lopen we trap op om exact hetzelfde restaurant te vinden als het restaurant uit ons hotel…met daarboven de naam Venetia! Ineens valt het kwartje: het restaurant uit ons hotel had de naam ‘ Europa’s, ook goed beoordeeld vanuit Tripadvisor. En alle andere restaurants hier waren ook onderdeel van de Maxima groep. Maxima had de hele buurt in handen! Het lijkt ergens wel op de friettenten in Nederland hahaha…allemaal van Chinezen. Na een goede maaltijd lopen we terug naar ons hotel. Voordat we naar boven gaan besluiten we nog even een echte wodka achterover slaan, om vervolgens met een tevreden gevoel in bed te duiken. Mooie dag dit, mooie stad. Morgen op naar de treinen!