Alweer de laatste dagen van Kazachstan..

Helaas is het alweer de laatste blog. Wat een vreemd gevoel zeg! De foto's komen nog, die worden nu uitgezocht door ons.

In tegenstelling tot het vorige stuk is hier wel de spellingscontrole over gegaan hahaha. Schrijven op een klein telefoontje is toch verre van ideaal ;-)

Traditioneel mag Rianne weer aftrappen:

Onderweg naar het Balagasch meer kregen we nog een ‘verrassing’, een stelletje corrupte f*ckers van politie agenten!
Ik zat achter het stuur en direct na een bocht stond hij verdekt opgesteld en wees mij direct aan te stoppen.
Jan vond het wel een beetje spannend maar ik wist zeker dat ik niets vreemds had gedaan. Ik moest uitstappen en het was natuurlijk meteen super voor deze meneer de politie agent om te ontdekken dat ik geen Russisch of Kazaq sprak, ik zag het aan zijn ogen, Bingo! 
Ja dat had hij gedacht…
In een container zat een andere dikkere variant zogenaamd heel gewichtig te wezen en mijn streng aan te kijken. Deze ‘belangrijke’ meneer had tekenles gehad op de school want hij liet mij een A-4tje zien met daarop de zelf getekende weg, hij wees naar doorgetrokken lijnen, maakte zigzag bewegingen en toen naar mij, onder veel Russische bewoordingen wees hij daarna een (ook zelf geschreven met potlood) briefje aan met boetes.
Ik deed alsof ik achterlijk was en zei in het Engels dat ik er niets van verstond.. zij ook niet van mij, want ze spraken geen Engels. Wel het woordje ‘paspoort’ en ‘money’. Jan was gelukkig zo slim geweest om even langer in de auto te blijven zitten en het meeste geld uit zijn portemonnee te verstoppen in de auto.
Toen ik hem er bij ging halen, zogenaamd omdat ik deze “agenten” niet begreep, kreeg hij dezelfde aanwijs uitleg op het zelf getekende kladje.
Er kwam bijna stoom uit mijn oren, wat een onzin, stelletje corrupte kerels! 
Ze hebben geen moment naar mijn kopie van mijn paspoort gekeken, (de echte hadden we ook verstopt zodat ze ons daarmee niet konden strikken) wilden alleen maar geld zien.
Ik pakte mijn point it boekje er bij en ik bleef maar vragen waar zijn camera met bewijs was, toen wezen ze naar buiten en ik naar mijn boekje waar ik een computer/ tv scherm had gevonden. Ondertussen zag ik er eentje de hele tijd een beetje lachen, hij verraadde zichzelf, de sukkel, die hadden misschien niet verwacht dat we moeilijk zouden doen.
Tegen Jan zei ik, “ik ga zo lang mogelijk rellen hier, no way dat die geld gaan krijgen!” maar Jan werd mee genomen met een gebaar van, laat die vrouw maar even staan.. dat hielp niet mee aan mijn humeur !
De “politie” agent gaf aan dat hij 5000 Tenge wilde hebben waarop Jan zijn portemonnee trok en liet zien dat we echt maar 1000 bij hadden, ik denk dat hij van mijn af wilde zijn want dat was ook prima.
Ha! Stelletje, dit sloeg helemaal nergens op, belachelijk corrupt gedoe hier! Ik was gelijk al mijn vertrouwen in die blauwe bloesjes kwijt.
Schijnbaar stopt de lokale bevolking hier, stapt niet eens uit en geeft gewoon geld waarop ze weer door kunnen rijden.
Ach, zo erg was het niet want ze hadden van ons nog geen €5 gekregen.
Daarna moesten we door Almaty heen rijden, dit was een hele beproeving, je hebt vijf paar extra ogen nodig. Ik zat nog achter het stuur, nog steeds een beetje boos op die stomme politie, dus het rijden in deze stad ging me prima af! Gewoon net zo assertief gereden als de rest van de bevolking. De auto er voor gooien, toeteren zo je weg er door wringen tot dat we aan de andere kant van de stad waren.
Toen was het Jan zijn beurt om te rijden en ben ik van inspanning in slaap gevallen. 
Ik werd wakker in het hele hete dorpje Kapchagai, aan het Balagasch stuwmeer. 
Nog volop in aanbouw, dit is de toeristische trekpleister voor mensen die even uit Almaty willen vluchten. Malibu guesthouse was onvindbaar net zoals de andere hotels. Vreemd, als we de weg vroegen in dezelfde straat, zei de ene dat we links moesten en de ander wees ons twee straten naar rechts aan.
Hotels vroegen te veel voor een paar nachtjes dat hadden we er hier niet voor over.
Ergens water gekocht waar ze wifi hadden om het guesthouse nogmaals te zoeken, meteen geboekt via booming.com, met een foto van het huis… daar hadden we een uur eerder dus recht voor de deur gestaan.
Echt typisch Kazachstaans, nergens wordt er aan de buitenkant aan gegeven dat het een hostel is. We hadden best lang gezocht en we hadden honger, we vergeten soms wat te eten onderweg. Bij het eetcafé was het druk dus dan zou daar het eten ook wel lekker zijn dachten we, twee pizza’s op “de tast” besteld, de kaart was alleen in het cyrillisch. Toen we zagen hoe groot die dingen waren kwamen we er achter dat je daar twee dagen van kunt eten! Dat hebben we dus ook gedaan…
Voor de tweede keer naar de straat gereden waar het guesthouse zat, 200 meter van het strand, wat een verwennerij! Het bleek op het terrein ook nog twee zwembaden te hebben. Die dag erna hebben natuurlijk genoten van de zon aan het strand, we waren er voor Kazachstaanse begrippen erg vroeg, rond een uur of elf was er nog niemand te bekennen. Buiten twee mannen die vroegen of we wilden betalen voor het strand hutje waar we onze handdoeken neer hadden gelegd, voor de schaduw. Lekker gezwommen en liggen zonnen. Na een poosje was het voorbij met de rust, hele families kwamen met de auto het strand op gereden, pakte het hele huishouden uit de auto en dat werd onder hutjes naast ons neer gelegd. Tentjes, kleden en ontzettend veel eten. Wat mij opviel is dat bijna elke vrouw een strandjurkje of doek over haar bikini droeg, eentje er van droeg een boerkini. Misschien voor de zon bedacht ik me later.
Na al dat smeren met factor 30 was ik toch heel erg verbrand, de achterkant van mijn benen en billen was vuur rood… dat was een pijnlijke ervaring.
In de middag terug gelopen naar het huisje, we werden daar direct weer verwend door onze Russisch- Kazachstaanse buren. Grootouders die met familie en kleindochter op vakantie waren. Ze vonden het denk ik maar zielig dat wij “alleen” maar brood zaten te eten voor de lunch en kregen een stapel aubergine gebakken in knoflook, de vorige avond hadden we ook al gebakken vis gekregen (super lekker) maar ze wilden we niets voor terug hebben. Hele gastvrije mensen hier overal!
Natuurlijk hebben we ook nog gebruik gemaakt van het zwembad bij het huisje, echt een mini vakantie in een vakantie.
De volgende ochtend hebben we onze spullen weer ingepakt en stapten we in de auto voor de laatste dag. We wilden nog iets verder rijden om nog wat te zien rondom Almaty. We zijn voor een deel om het meer heen gereden, hebben de stuwdam gezien en zijn door een natuurpark gereden voordat we bij een dorp uitkwamen ten noorden van Almaty. Onze app op de telefoon vertelde dat er drie hotels waren, terwijl we aan het zoeken waren zagen we er nog eentje. Best wel een luxe gebouw, maar inmiddels weten we dat dit niet altijd betekent dat het er van binnen ook zo uit ziet. De prijs voor een kamer met douche en tweepersoonsbed was €11, dat is niet veel voor een viersterrenhotel. Dus zijn we lekker decadent daar verbleven. Volgens de kaart op onze app was er ook een rivier met een park er aan. Voor mensen die ergens nog overdag een spooktocht willen organiseren, vraag ons naar de locatie want we hebben het gevonden!
Ons plan was om daar de gekochte lunch salade op te eten maar dat hebben we op een bankje aan de rand van het park gedaan. Bij de ingang stond een heel groot betonnen Sovjet “poort” en een standbeeld zoals we al veel hebben gezien. Ergens aan de andere kant was een waterpark met glijbanen uit de jaren 60 en er was een groot stuk afgegraven. Of dat voorheen het zwembad was of dat het nog eentje moest worden was niet duidelijk. Daarin liep één zielig paard op zoek naar gras, wat er dus niet was. De rest van het park was verlaten, geen mens te zien. De paden waren van beton platen en half vergroeid onder de bomen en struiken. Alle hekjes waren geschilderd in groen en rood, overal op de straten zie je óf mensen hekjes schilderen of op hun knieën in de hitte onkruid met de vingers verwijderen, maar niet in dit park dus. Het was hier akelig stil. We zijn een pad afgelopen, toen we omkeken en de “bewoonde” wereld niet meer konden zien kreeg ik er de kriebels en zijn we omgedraaid.
Terug in het hotel hebben we een picknick gehouden op de hotel kamer, we hadden nog zoveel lunch over, losse kaasjes en mierzoete Kazachstaanse wijn dat we geen honger zouden krijgen.
Het bed van dit viersterrenhotel had net zo goed in een Mongoolse ger kunnen staan.. zo hard als een plank met kapotte veren die op onverwachte momenten in je lijf prikten. We hadden ook een ontbijtje er bij zitten, lopend buffet. Jan had zich hier helemaal op verheugd maar dit was ook een beetje anders dan verwacht haha. Er was rijstepap, heel veel gebakken eieren en hele droge broodjes die beter voor de sier hadden kunnen blijven liggen. Maar ach, we hebben wel in een sterren hotel geslapen.
Nog even tijdens het ontbijt mijn moeder wakker gebeld voor haar verjaardag (het is drie uur verschil, dus erg vroeg in NL) en daarna zijn we richting Almaty gereden. 
Net voor de stad heb ik Jan afgewisseld achter het stuur. Jan zou mij er doorheen loodsen en ik zou er voor zorgen dat we heel huids door dit rally circuit zouden komen.
Het verkeer in Almaty is echt een gekkenhuis, ik ging weer, alsof ik nooit anders had gedaan, de uitdaging aan met deze manier van rijden. Stiekem best leuk ;)
We hebben de auto door de wasstraat gehaald, dat betekent hier dat er twee mensen het werk doen in hetzelfde tempo als de mechanische wasstraat in Nederland maar dat in diezelfde tijd je auto van binnen gestofzuigd en gezeemd is, voor ongeveer twee euro.
We waren net voor sluitingstijd bij het hotel om de auto nog in te leveren, ze hadden ons pas de dag erna verwacht. 
Wij hadden geen zin meer in alleen voor de nacht nog in Almaty te blijven, we konden net zo goed de nachttrein naar Astana pakken, de hoofdstad, zodat we daar een dag extra hadden. Met dit idee kwamen we dus bij het treinstation aan en liepen naar de balie waar “tourist information” op stond. Bij een Engels talig bordje ga je er van uit dat daar achter ook iemand zit die Engels kan spreken, niet dus. Helaas pindaboter voor ons, in Google translate en een nors gezicht werd uitgelegd dat we geen tickets meer konden kopen. Stomme toeristen ook, die weten niet dat je dat een week ervoor moet regelen… omdat wij deze mevrouw niet aardig vonden en zij ons blijkbaar ook niet besloten we, om haar niet te geloven en nog even verder te vragen. Bij een balie zonder Engelse opdruk kregen we het uitgelegd met handen, voeten aanwijsboekje en vriendelijk blijven lachen. Deze mevrouw vond ons wel de moeite waard om te helpen en het oude dametje belde iemand die Engels sprak en we kregen een Nokia uit het jaar blok in onze handen gedrukt. Er waren nog wel tickets! Yes  hadden wij even mazzel, helaas geen tweedeklas maar een duur eerste klas ticket. Ja vooruit dan maar, eigen schuld dat we dit niet voorbereid hadden. Dus ongeveer €80 per persoon armer werd ons verteld om over 45minuten terug te komen zodat ze ondertussen ook andere mensen kon helpen. 
Prima, met visioenen van een eerste klas coupé en heerlijke nachtrust in onze gedachten gingen we bij het station cafeetje wat rijst met groenten eten. Toen we daar arriveerden werden we ongegeneerd aangestaard, soms dacht ik, heb je even genoeg van de opvallende toerist spelen. Maar ze zijn alleen maar ontzettend nieuwsgierig en willen graag weten waar je vandaan komt en zijn het ontzettend vriendelijke mensen die allemaal met je op de foto willen. Ik was verwikkeld in een Kazachstaanse fotoshoot met twee vrouwen toen Jan mij kwam halen, beetje in paniek, roepend dat ik snel met mijn spullen mee moest komen. 
Wat bleek, het vrouwtje achter de balie had onze paspoorten en het geld in de handen van een man gedrukt die was opgedoken en die liep met een vaart het station uit.. Jan moest mij halen en was bang dat die kerel weg zou zijn als ik niet heel snel mee zou komen.
Ik gooide mijn backpack op mijn rug en rende hem achter na, niet wetende wat er aan de hand was. De man gebaarde ons te stoppen voor de trein en liep naar binnen met onze paspoorten, klein zweet momentje! Jan had mij bij gepraat op het moment dat die man weer naar buiten kwam, ons gebaarde om te volgen en wij in een coupé werden gestopt met een hoop Russisch Engels er achter aan waaruit wij alleen begrepen “no ticket” en “curtains closed”. Hij gaf onze paspoorten terug en de deur werd met een smak dicht gesmeten. 
We keken elkaar aan en het begon te dagen dat niet geheel volgens de legale weg geregeld werd. Het was een klein hokje en er hingen spullen en kleren van andere mensen. Het bleek dat wij in de coupé van het personeel waren gezet, die hadden dus voor extra geld hun bed afgestaan aan ons. Wat een grap! Wij maar denken dat we een eigen coupé kregen, zaten we illegaal (met nog twee anderen bleek later) een soort van opgesloten zonder ticket. We besloten maar om ons er niet druk over te maken ook al voelden we ons wel lichtelijk genaaid voor zoveel geld. (Een normaal ticket kost nog geen €30).
De coupé werd gevuld met nog twee illegalen en de hele tijd kwam het personeel binnen om kleding te pakken en andere spullen van zichzelf. Ik deed een poging om te slapen maar doordat de deur telkens open ging, lukte dit niet echt. 1:30 uur ik lag net in een roesje toen een van de mannelijke treinmedewerkers binnen kwam om te vertellen dat we er uit moesten. 
Al onze spullen moesten we mee nemen en onze bedden werden opgeklapt alsof we er niet waren geweest. De reden was, een treincontrole … Kak.
Dat betekend voor ons als illegalen in de trein dat we buiten op een station moesten wachten totdat de controle voorbij was, de helft van het geld was terug gegeven voor het geval dat we er niet meer in mochten. 
Als dat het geval was dat hadden we pech en moesten we het geluk hebben om een andere trein te vinden. Daar stonden we dan, in onze slaapkleren met de backpacks op te wachten en hopen dat ze ons niet hadden gezien en we weer naar binnen zouden kunnen.
We hadden geluk! Hierna hebben we nog wat geprobeerd om te slapen maar na deze  ervaring lukte dit niet heel goed.
De volgende ochtend kwamen we om 8 uur aan op het treinstation van Astana, de hoofdstad van Kazachstan.
We vonden een bus die richting het centrum ging, we zijn onderweg ergens uitgestapt om een koffietentje te zoeken met wifi, om wat hostels op internet op te zoeken. Na zo’n brakke nacht hadden we ook wel zin in een goed ontbijtje, we waren op de goede plek. Met een volle buik en een hostel wat we via internet direct hadden geboekt zochten we verder naar een bus die de goede richting in ging na wat rondvragen en wijzen op onze kaart lukte dit en stapte we om de hoek bij het hostel uit.
Er zijn veel hostels die aparte dorms hebben voor mannen en vrouwen, deze niet en hij zat ook nog eens in de buurt van het gedeelte waar alle hypermoderne gebouwen staan, deze bouwstijl is het merk van Astana.
Het was even zoeken naar de ingang van het hostel maar met behulp van een flatbewoner kwamen we er achter dat het op de eerste verdieping zat, een papieren A4tje bracht ons naar de goede deur.
Het hostel zag er super leuk uit, er bleek een kunstenaar te wonen die in ruil voor onderdak de boel beschilderde.
We lagen hier weer op een slaapzaal met stapelbedden, het bleek dat de rest van de familie ook hier sliep. Af en toe zagen we andere toeristen maar de meesten waren dus gewoon familie of werkzoekenden die daar woonden totdat ze onderdak hadden gevonden.
Na een fijne douche zijn we wat rond gaan lopen in het gloed nieuwe centrum van Astana. Voor de expo van 2017 zijn er door de president architecten aangenomen om Astana aanzien te geven en staan er nu in dat deel van de stad, hypermoderne gebouwen. Het is een hele boulevard en alle gebouwen zijn zo neer gezet dat je overal een mooi uitkijkt punt hebt naar het volgende gebouw.
Overdag zie je hier veel mensen in maatpakken rondlopen met aktetassen en in de avond zie je toeristen. In het ‘oude’ deel van de stad zie je de gewone mensen die in Astana leven, de winkeltjes en huizen waar ze in wonen.
Wij zaten dus tussen de zakenmannen met ons hostel.
Om de echte toerist uit te hangen, zijn we in het ‘hop on-hop of’ bus gaan zitten, zijn we in de Bayterek toren gegaan om een mooi uitzicht over Astana te hebben en hebben we in het mega grote winkelcentrum een rondje gelopen. In dit winkelcentrum zitten naast winkels ook een hele game afdeling en een zwembad. Astana wordt wel eens vergeleken met mini Dubai, nu snap ik waarom.
De tweede dag zijn we lopend door het presidential park uitgekomen bij het museum van Astana. Ook een super futuristisch gebouw, ze hadden Engels sprekende hostess, Engelstalige audio gidsen maar nergens was er een richting aangegeven in dit museum. Met als gevolg dat we begonnen bij de presidentsverkiezingen en eindigden in het stenen tijdperk.
We hebben veel gelopen in Astana, het leek allemaal dichtbij maar stiekem was je dan weer een uur onderweg. Alle winkelcentra van het nieuwe centrum hebben we gezien, stiekem even wel weer fijn om weer iets ‘westers’ tegen te komen, zoals heerlijke ijsjes, of een koffie bar met taartjes.. gelukkig waren er ook vol op fruit tentjes voor die laatste paar dagen om een vitamine boost binnen te krijgen, daar hadden we de afgelopen weken wel een tekort aan gehad.
We zijn ook naar een herdenkingsplaats geweest met en museum voor de vrouwelijke slachtoffers van een werkkamp, ten tijden van het regiem van Stalin werden daar de echtgenotes naar toe gestuurd van de “verraders van het vaderland”. Oftewel, mensen die iets tegen het beleid van Stalin hadden of in de ogen van de staat iets verkeerd gedaan hadden. De mannen zijn neergeschoten, kinderen in weeshuizen gestopt en de vrouwen naar zo’n werkkamp gestuurd. Indrukwekkend was het.
Het was ruim een half uur buiten Astana maar toch had onze taxichauffeur er nog nooit van gehoord, hij reed er zelfs voorbij en ik moest aanwijzen waar hij moest zijn…  Het lijkt dat dit een stukje geschiedenis is wat niet wordt mee gegeven op scholen e.d. ik heb het gevraagd aan een local maar die vertelde dat het niet gedaan wordt, omdat het te pijnlijk is.
Een paar dagen Astana is leuk maar we hadden ook nog een tripje op de planning staan voor de laatste dagen om nog wat te zien van de natuur. 
We waren van plan om met de bus te gaan en hadden een dag ervoor al kaartjes gekocht om te voorkomen dat het al uitverkocht zou zijn.
Die ochtend waren we vroeg vertrokken en waren we door het snelle verkeer een uur te vroeg bij het bus station. Het busje naar Korghalzyn kwam maar niet, het duurde toch wel erg lang. We hebben het een aantal keren gevraagd maar we zaten volgens die mensen echt op de goede plek..
We zouden om 10 uur vertrekken maar om kwart over nog steeds geen busje, toch maar eens binnen vragen. Toen kwamen we er achter, dat er aan de andere kant van de ticketservice nog meer busjes vertrokken, oh ooh..
En ja hoor, we hadden dus een uur braaf zitten wachten aan de verkeerde kant van het bus station! Shit!
De volgende bus zou pas laat in de middag vertrekken en dat vonden we jammer van de tijd, het zou 3,5 uur duren voordat we er waren. We kregen wel heel netjes ons geld terug en toen zijn we gaan kijken welke taxi ons naar dat gehucht wilde brengen.
Het dorpje zelf stelde niets voor het was het natuur reservaat wat bekend stond om de vogels, alle soorten en maten, die daar naar toe trekken en als de winter valt weer terug vliegen naar oorden zoals Afrika. Wij kwamen vooral voor de flamingo te zien.
We hadden gelukkig een taxichauffeur die zo gek was om ons 3,5 uur heen te brengen. Hij deed er helemaal niet zo lang over, deze meneer wist ook al waar het gaspedaal te vinden was van zijn auto. De terug weg was nog erger maar later daar meer over.
We werden in het gehucht Korghalzyn opgewacht door de mensen van het hostel die we via de mail op de hoogte hadden gebracht van onze komst.
We kregen een kamer in een houten huisje wat bewoond werd door arbeiders die in de buurt werkten, waarschijnlijk op het land, heel veel meer was er namelijk niet te doen daar.
Direct na aankomst kregen we een lunch, dit keer was het paardenvlees, het nationaal kazachstaans gerecht (ze vertelden het alleen pas achteraf wat het was, hadden ze ervaring mee denk ik).
Hierna gingen Jan en ik een wandeling maken door het dorp, als het de naam dorp al mocht hebben. Het was uitgestorven, hier ook weer overal die keurig geschilderde hekjes in groen en rood en afbeeldingen van de president, bijna geen mens te bekennen en snikheet. Omdat we alle straten ongeveer hadden gehad zijn we terug gegaan naar ons houten huisje en hebben daar de middag chillend doorgebracht, buiten was het inmiddels gaan regenen, het regende ook binnen in de badkamer. Ik verbaas me over die huizen hier, in de zomer is het snikheet en in de winter vriest het makkelijk -40 maar als je dan die huizen ziet, die zijn helemaal niet voorbereid op zo’n weer. Echt heel vreemd, je zou denken dat je daar toch rekening mee houdt.. of is dat iets typisch Nederlands?
De volgende dag was het gelukkig wel weer droog en de wegen goed begaanbaar om een tocht met een Russische Lada niva te maken. De chauffeur sprak alleen Russisch maar zoals eerder konden we elkaar verstaan door gebarentaal. 
We gingen op weg om een paar flamingo’s te kunnen zien, we hadden geluk want bij de eerste grote plas zagen we door de verrekijker een aantal streepjes staan in het water, dat waren dus heel ver weg, de flamingo’s.
We zijn er rustig naar toe gereden, het was ruig terrein en de vogels waren schijnbaar schrikachtig, ze zouden misschien weg vliegen als we te veel lawaai maakten. Na een tijdje zijn we uitgestapt en rustig er naar toe gelopen, de streepjes werden steeds zichtbaarder als vogels door de verrekijker. Helaas voor ons, had Jan net die dag zijn goede camera niet mee genomen. Alle foto’s hebben we met mijn telefoon gemaakt omdat die prima foto’s maakt maar op deze afstand was het helaas met mijn camera van de telefoon niet te doen. We hebben een hele poos bij het water staan kijken en zijn nog naar een andere plas geweest. Ondertussen vertelde onze chauffeur dat hij hier in dit gebied in de winter een wolf had geschoten en liet ons er een foto van zien, er lopen schijnbaar ook beren en vossen. Het enige wat wij hebben gezien zijn een heleboel vogels die op deze grote uitgestrekte toendra leven.
Toen we in de buurt van het dorpje kwamen kregen we hier met de auto nog een rondleiding voor dat hij ons weer terug bracht naar ons houten huisje. De taxi chauffeur van de vorige dag zou ons rond drie uur weer op komen halen, hij was er al om half drie, super fijn want we wilden op tijd terug in Astana zijn omdat we kaartjes hadden voor de opera.
Hij was er zo vroeg omdat hij waarschijnlijk zelf ook nog wat te doen had, hij reed als een gek, op het moment van instappen vroeg ik al aan Jan, of hij gisteren ook zo reed? Blijkbaar niet..
Op een weggetje te vergelijken met een dijkweggetje in Nederland reed deze mafkees 140 kilometer per uur en had zijn armen op het stuur liggen om een smsje te kunnen lezen.
Op het moment dat we er iets van wilden gaan zeggen, vooral Jan had het helemaal gehad met deze kerel, gebeurde er iets in zijn motorkap. De auto werd aan de kant gezet en hij ging er samen met nog een andere passagier naar kijken, er was iets met de motor, die bleef lawaai maken en hij moest constant gas blijven geven anders zou de motor uitvallen. Pech voor hem maar wij vonden het niet zo heel erg, nu kon hij tenminste niet meer zo hard rijden. Hij heeft ons tegen zijn wil in, midden in het centrum afgezet, zodat wij terug konden lopen naar ons hostel.
Snel even gedoucht en omgekleed en toen hop, naar het opera gebouw, op ongeveer een half uurtje lopen. We hadden vlak na onze aankomst in Astana, spontaan kaartjes gekocht voor de opera, het was maar iets van €3 per persoon en het was laagdrempelig, dus niet zo erg dat we in onze ‘netste’ reiskleding naar binnen gingen. Het was echt een verrassing! Super leuk avond gehad, wel een klein beetje jammer dat we niet in de grote zaal zaten (dat hadden we gehoopt), de anderhalf uur vlogen voorbij.
Om onze laatste avond te vieren zijn we bij een Georgisch restaurantje gaan eten en hebben we een fles rode wijn soldaat gemaakt.
De laatste keer van onze reis in het hostel geslapen en toen de volgende dag hebben we een beetje rondgehangen. Backpacks opnieuw ingepakt, Jan heeft nog wat kleren gekocht bij de Jack and Jones van Astana en toen hebben we de tijd uitgezeten in het hostel.
Ons vliegtuig zou om 4:15u vliegen en we moesten inchecken om 1:15u, dus we besloten om niet nog een nacht in het hostel door te brengen maar gewoon in de avond naar het vliegveld te gaan om daar te wachten en te wachten en te wachten.. pff dat duurde toch wel lang.
Na heel wat uurtjes rondhangen mochten we inchecken en van af toen ging de terug reis eigenlijk best snel.
We hadden na 4 uur vliegen een tussenstop in Minsk en na 2,5 uur wachten daar konden we in het vliegtuig stappen naar Amsterdam!
Woehoe! Wat een leuk onthaal, onze ouders en de zus van Jan kwamen ons ophalen en onze trouw viervoeter Harrie ging helemaal uit zijn dak toen hij ons in de gaten kreeg!
Zo, het zat er op onze reis van 9 weken, wat een mooie ervaring!!

En nu Jan met zijn laatste stukje.

We hebben besloten door te rijden vanuit Shu naar een ander meer. Het idee was eerst om omhoog te rijden naar het water, maar de wegen zijn simpelweg te slecht voor onze burgerbak. Volgens de kaart zouden de wegen beter zijn bij dat andere water. Daar zou een toeristisch oord voor de mensen van Almaty moeten zijn, een soort ‘Recreation zone’.

En toen gebeurde het spontaan, precies op het moment dat we het totaal niet (meer) verwachtten: We worden aangehouden! Rianne reed en moest uitstappen. Kans voor mij om het laatste geld weg te stoppen!

Pech voor de politie is dat mijn vriendin een Touch Bitch kan zijn als ze het ergens niet mee eens is. In dit geval dus van toepassing. We hadden over een doorgetrokken streep gereden. My ass! Rianne ging met haar Point-it boekje toch eens haarfijn uitleggen dat ze bewijs wilde zien op camera. No way dat ze 30000 Tenge ging lappen.

Ik kwam erbij maar kon weinig meer toevoegen. Een tweede agent kwam aanlopen en wenkte mij naar buiten, laat de vrouw maar praten. Hij gaf me een hand en riep 5000, 5000. Fucker. Laat ik toevallig niks in mijn portemonnee hebben zitten. Behalve ‘heel toevallig' een briefje van 1000. Daar deed meneer de agent het ook voor..een handje aan de tweede man en de betaling van omgerekend 2.60 euro was voldoende om onze autopapieren en paspoort kopieën terug te krijgen en door te rijden. Ik vooral blij en Rianne nog steeds verontwaardigd. Ik had niet moeten betalen volgens haar haha, stelletje fuckers. Tja…iets met de weg van de minste weerstand of iets dergelijks.

We kunnen elkaar toch wel High fiven..hebben weer wat spannends overleefd! Het uur daarna rijdt Rianne een stuk voorzichtiger ;-)

Ze wil graag door de stad heen rijden…prima! Ik navigeer wel dit keer. Waar mijn vriendinnetje normaal gesproken mega goed kan multitasken, was het verkeer in Almaty zo hectisch dat dat niet meer lukte. Zelfs de radio moest uit haha. Maar….ze reed er wel als een echte Kazachstanier doorheen. Ik had het niet beter kunnen doen, ze is met vlag en wimpel geslaagd voor haar rijbewijs!

Na ruim een uur door Almaty te hebben gereden werd de weg weer wat rustiger. We reden door omhoog naar het pittoreske badplaatsje Kapchagay. Naar Guesthouse Malibu, als we het kunnen vinden.

In Kazachstan is het woordje marketing namelijk nog niet uitgevonden. Niemand, maar dan ook niemand geeft aan waar je moet zijn voor een hotel, een guesthouse of een hostel. Het is altijd gokken. De straten worden online in het Engels geschreven, maar niemand kent deze straten. Er zijn overigens ook geen officiële Kazachsaanse namen haha. Het is een beetje van: het derde blauwe dubbeldekker huis nadat je een gele supermarkt bent tegen gekomen. En daar om de hoek (lees: ergens in een blok van 100*100meter). Wat een drama zou dit zijn voor PostNL zeg hahaha. Het is maar goed dat internet kopen hier nog niet standaard is ;-)

Terug naar onze slaapplek voor vannacht. Je raad het waarschijnlijk al…nergens een Guesthouse Malibu te vinden. Nog in omgeving gevraagd, maar niemand die iets wist. Helaas. Dan maar naar het volgende Guesthouse…die we ook niet kunnen vinden. Naar hotel 1 daarna. Te duur. Hotel 2: onvindbaar. Arghh. Hotel 3: Helemaal niks.

Terug naar het tweede Guesthouse…frustraties lopen bij mij op. We vinden een tentje met goed eten. Maar geen wifi. Wat is dit voor een gevalletje-wet-van-Murphy vandaag zeg. Aan de overkant is er gelukkig wel wifi. Daar dus even zitten met water, en dan terug om te eten.

Krijgen we via wifi te zien dat Guesthouse Malibu wel bestaat! Snel boeken dus…hebben we een telefoonnummer als het nog een keertje onvindbaar is. Al zegt het plaatje dat we precies goed zaten…alleen stond er helemaal niks op het huis.

Gelukkig vonden we het daarna snel J

Bij het eten overigens weer eens de fout gemaakt die we in het begin van onze reis nog weleens maakten: bestellen voor een heel weeshuis. De pizza kaart was alleen beschikbaar in het Russisch, we moesten dus Russisch roulette spelen haha. Nu bleek onze blinde keuze wel goed, alleen hadden we er niet op gerekend dat één pizza genoeg voor ons beide zou zijn…toen we bomvol zaten kwam de tweede pizza dus haha. Doggiebags it was!

Eenmaal bij Malibu binnen werden we welkom geheten door een mega aardig vrouw. Met, aldus Rianne, een erg mooie dochter. Speciaal voor Maca, Ja, ze was behoorlijk mooi.

Wat zagen mijn oogjes daar? Een Zwembad! Twee zelfs…lekker zwemmen dus!

Terwijl ik lag te drijven regelde Rianne dat de vrouw een wasje voor ons zou draaien.

Na het zwemmen was ik aardig uitgeteld. Ons geplande kaart avondje werd gecanceld. Net voordat we wilden slapen, kwam de buurvrouw speciaal voor ons een verse gebakken vis brengen. Spaciba!

Gaat wel de koelkast in, lekker ontbijtje morgenvroeg!

De nacht is prima, al lig ik helaas naast een muur die niet meegeeft als je er tegenaan beukt haha. Elke keer als ik mijn hoofd stoot wek ik Rianne. Die door alle geluiden van de koelkast daarna moet meer in slaap komt. Stipt 7 uur ben ik (weer) wakker. Zit al in een ritme geloof ik haha. Het meisje naast mij in bed houdt het tot half 10 uit.

Na een pizza-ontbijt vertrekken we naar het strand. Een zandstrand, met van die hutjes met bamboe overkappingen (waar we uiteraard zelfs na afdingen nog teveel voor betaalden).

De zon schijnt en de lucht is blauw en na een mooie smeersessie kan het zonnen beginnen. Who needs Shadow? ;-)

Als ik op het eind van de middag niet meer kan stilzitten blijkt dat Rianne de schaduw stiekem best nodig had gehad. Terwijl zij een stuk enthousiaster bleef smeren tijdens de dag, was zij verbrand. Mega verbrand. En dat terwijl ik nergens (ok ok, bijna nergens) last van had…het leven is soms oneerlijk.

Na een lunch van restje pizza (ja, alweer) en vis van gisteren is het tijd voor zwemronde 2, dit keer in de schaduw: Bij het guesthouse. Lekker salto’s maken in het blauwe bad!

Ons avondmaaltijdje bestond uit soep en wijn en, dankzij onze buren (wijn aanbieden helpt), stukjes gebakken courgette. Of aubergine, een soort combinatie.

Stiekem ben ik ook een heel klein beetje verbrand op mijn rug, maar Rianne is een tomaat. Gaat nog pijn doen vannacht schat ik in.

We zijn al zo gewend aan het echte vakantiegevoel (wat een groot verschil met een reisgevoel, de reizigers onder ons snappen dat wel) dat ik moet omschakelen als we weer vertrekken. We hebben besloten nog één dagje omhoog te rijden voordat we de auto weer gaan inleveren. Eerst de dam bekijken die dit zandmeer mogelijk heeft gemaakt, daarna 200km verder maar een stadje. Prima dagvulling haha.

We rijden dik een uur als we weer door de politie aan de kant worden gezet. Dit keer reed ik, en ik had al een vermoeden waarom..we reden ‘iets’ te snel.

De aardige man liet me de mooie foto’s zien. 83 waar je 60 mag, straf! Hij werd enthousiast toen hij Hollandia hoorde.. Amsterdam Amsterdam! De grijns werd nog breder toen hij een dollar vast mocht houden. Maar omkoping: dacht het niet. Een super eerlijke man dit keer. Dat we de 20.000 boete niet hadden begreep hij, mede dat er in de buurt totaal geen ATM te vinden was.

Na 10 minuten, een preek (Slow Slow Slow Jan) en sorry zeggen in Kazachstaans mocht ik doorrijden. Gelukkig, want dit keer zat ik echt fout. Was ook een van de keren dat het een keertje wel goed was aangegeven.

Doordat ik me daarna wel aan de regels hield, duurde onze rit heel de dag. Rijden als een opa zoals het moet wordt niet meegenomen in de tijd schattingen van de Kazachstanen haha.

Het hotel is mega decadent van buiten, we twijfelen of het wel binnen budget kunnen verblijven. Bleek alleen de buitenkant te zijn haha, vanbinnen was het vergane glorie. We nemen een goedkope kamer, al hadden we voor schijntje ook de presidentiële suite kunnen nemen.

Dit is wederom een prachtige stad…voor maximaal 3 uurtjes. Overal sovjet kinderen, spook gebouwen en verlaten parken. Gelukkig is de verse salade uit de supermarkt mega goed…dat maakt onze dag. De salade (die overigens in een plastic zak wordt verkocht(?)) vult ook ons diner op de hotelkamer. Met het laatste beetje wijn uiteraard. Stevige wijn die naar onze beide hoofden stijgt. En mij de hoop doet geven dat ze beneden in de lounchebar cappuccino kennen. Een fata morgana helaas haha. Tijd om te slapen op ons mooi, maar planken bed. Nadat we met zijn tweetjes een half uur achter een mug hebben aangezeten.

Auto inleveren

Vandaag is de dag van het inleveren van ons koekblikje. Staat inmiddels bijna 4000 km op de teller. We hebben voor de zekerheid een hostel gereserveerd, want mogelijk redden we het niet in één dag. Officieel moet de auto morgen om 12.00 pas terug, maar we hopen dat we vanavond al de trein kunnen pakken naar Astana. Scheelt toch weer een hele dag.

We knallen om 7.00 al de weg op en rijden mega door. Om 15.00 staan we dan verassend genoeg al in Almaty, bij een wasstraat. De auto wordt vanbinnen en van buiten als nieuw gemaakt (megaservice!) en daarna door ons afgetankt.

Bij de autoverhuurder zijn ze verbaasd ons al een dag eerder te zien. Gelukkig zijn ze nog open!

De vrouw loopt uitgebreid om de auto en kan niet anders concluderen dat de auto er nog mooier uitziet dan bij vertrek. Ze keek wel heel raar op toen ze de kilometerstand aflas hahahaha.

Omdat we de trein nog kunnen halen besluiten we een taxi te nemen naar het station. Een mega luxe s-klasse Mercedes taxi dit keer. Kon achterin bijna liggen ;-)

De volgende uitdaging: Het kopen van een treinticket voor de hogesnelheidstrein van Almaty naar Astana. Volgens internet en de Lonely Planet reed hij 1* per dag, om 19.15. Tickets zijn 12000 Tenge en kunnen alleen lokaal gekocht worden.

Helaas spreekt er echt helemaal niemand Engels op het station (waarom schrijven ze in hemelsnaam ‘Ticket Office ‘ in het Engels op de kassa’s) en niemand heeft zin om ons te helpen. Tickets ‘NO’ verteld een vrouw ons. Eerste tickets zijn pas te krijgen voor de 18e , over een week. We geloven haar niet en besluiten voor een second opinion te gaan bij een andere kassa, waar een oud vrouwtje zit. Ondanks haar gebrek aan Engelse taal kan ze ons wel helpen. Ze heeft alleen nog tickets voor 30000 Tenge, ze belt er zelfs een translator voor. Tja…kiezen of delen voor ons dus. Zal wel eerste klasse zijn dan..we besluiten ze te nemen. 75 euro per persoon, een dijk geld. Maar dan zijn we wel op tijd in Astana.

Ze vraagt of we over een uur terug willen komen, dan regelt ze de tickets. We gaan daarom maar even wat eten scoren (en ontmoeten gezellige locals), en als ik na het uur terugkom bij de balie seint ze naar een vent verderop. ‘Come come, Now!!’ zegt hij terwijl hij de paspoorten en het geld afpakt.

Help! Ik ben terug gerend naar Rianne, die nog in het restaurant zat te kletsen. ‘Meekomen, nu!’

De paspoorten achterna! Die gingen met de man mee in de trein. Wij moesten ook naar binnen, in een hokje zitten. ‘Window No open!’ gaf de man aan. Volgens mij zitten we illegaal in de trein denk ik…vandaar de 30.000 Tenge. Niks geen eerste klas, maar in een volgestopt hokje vol bagage en een mega Rus. Lekker dan L

Al is het ook best spannend. Het blijkt namelijk later dat we in de wagon van het personeel waren gezet. Die verdienden zo een zwart zakcentje bij. Beetje jammer dat er om 01.00 s nachts ineens een controle was…en wij dus uit bed werden gestampt om met onze tassen buiten te gaan staan. Totdat de controle voorbij was haha, mochten we weer naar binnen. Ali illegali hahaha.

Toen we uit de trein moesten kregen we nog wel de helft van ons geld terug..voor het geval dat we niet meer terug konden door de controle. Helaas moesten we dit geld direct weer betalen toen we terug onboard waren.

Als de ochtend erna de trein aankomt in Astana zijn we beide best gesloopt. But we've made it! We halen wat water en lopen naar de bus, opzoek naar een exemplaar dat richting ons hostel gaat. Dit keer is het de eerste keer raak! Halverwege laten we ons droppen bij een koffietentje…koffie en ontbijt roept ons toe. Wat is mijn broodje tonijn toch heerlijk westers haha

De tweede bus brengt ons naar het hostel, dat zoals altijd weer moeilijk te vinden is. Toch wel echt een tip aan Kazachstan hoor: Geef dingen aan!

Het is een prachtig wooncomplex midden in de nieuwe stad, waar 2 gigantische appartementen zijn ingericht al hostel. Fijn plekje dus voor de komende dagen.

De eerste toeristische attractie doe we gaan bezoeken in de Baitarek. Een centrale mega toren met een soort wereldbol/appel aan de bovenkant. Super futuristisch, dat belooft nog wat. Voor het eerst in mijn leven, als echte toerist, stap ik daarna in de hop-on-hop-off-bus.

Aangezien we vrijwel geen geld meer op zak hebben door onze dure trein moeten we nog even naar een Exchange Office. Hop-off at the First stop dus. Door de drukte missen we daarna de bus en besluiten we in een mega glazen tent te gaan rondlopen (en shoppen). De ‘tent’ is de vorm van het giga gebouw genaamd Kahn Shatyr. Het is zo groot en futuristisch dat bovenin een waar zwemparadijs/beachclub is gebouwd.

Vervolgens doen we een poging om de boot op de rivier te vinden . Het toeristen foldertje geeft aan dat er 3 stops zijn, waarvan één achter de Kahn Shatyr. Precies achter het presidentiële park. Na drie uur lopen geven we het op: Nergens een stop. Wel een prachtig park gezien, met overigens mega veel openbare zwembaden.

Het avondeten bestaat uit heerlijke pasta, met een toetje bij de buurman. Onze ogen zijn uiteraard weer groter dan onze maag haha. Met een baksteen in mijn darmen ga ik dus slapen.

Dag 2 alweer on Astana. Op naar het museum! Te voet, want onze hop-on-hop-off-bus is na 24 uur alweer verlopen haha. Hebben we maar weinig ingezet.

Het museum is vooral ehmmm groot. En nergens staat een route aangegeven (lees: wij beginnen dus bij het einde blijkt later). Hoe meer we zien, hoe meer we erachter komen dat we stiekem toch wel heel veel hebben gezien in onze weekjes in Kazachstan. Zeker met de auto!

N het museum besluiten we in een willekeurige bus te stappen. Ben benieuwd! Als deze in een woonwijk stopt, stappen we in de bus aan de overkant. Hopelijk gaat die iets meer richting het water, naar een plekje waar de boot start. Omdat we het weer niet kunnen vinden en mijn vrouwelijke reisgenoot daar een beetje van baalt, besluiten we voor deel door food te gaan: KFC! Wel uiteraard alleen kip en salade gegeten hoor mensjes ;-)

Daarna maar weer lopen, lopen en lopen…we moeten zullen de boot vinden! Als we uiteindelijk het hele bootparcours (18.8km) hebben afgelopen komen we dan eindelijk bij de opstapplaats aan.

Daar staat de volgende gedulduitdaging op ons te wachten…een mega rij. En waar wij in Nederland gewend zijn aan één georganiseerde rij, staan er hier twee slangen. Eén voor de kassa en één voor de bootingang. Super onlogisch, zeker als de kassa elke keer sluit en dus de bottleneck is in het proces, terwijl de boot half leeg vertrekt. Zucht. Nog 2(!) Uur wachten.

Als we eindelijk op de boot zitten blijkt deze toch wel erg vol te zitten. Een groepje Russen propt zich nog naast ons, daar gaat het uitzicht. Wat we van Poetin vinden is de vraag…politiek correct stel ik me neutraal op…blijken later fans te zijn haha. ‘Putin is great man, of Century!’.

Na een lekker tochtje lopen we terug via een parkje waaraan ook een beach zit. Beetje hipster parkje, maar dan ook erg kindvriendelijk. Zijn overigens alle zaken hier! Voetvriendelijk zijn ze helaas was minder haha, al ligt ook aan mijn loopstijl: ik heb mega blaren ontwikkeld.

In het hostel maar ik nog een prachtige tosti a-la-Jan uit de pan en duik daarna samen het bed in, want morgen gaan we naar het werkkamp.

'The worst thing that happened in mankind'. ‘Worse than Hitler'. Stevige woorden vallen er in het Engels ondertitelde filmpje in onze privé bioscoopzaal bik het monument bij Alzhir, het werkkamp.

We hebben er dan al een taxiritje opzitten, omdat de buschauffeur nog sliep. Letterlijk.

Wel indrukwekkend om te horen wat er zich heeft afgespeeld in de periode 1937-1952. Het kamp was voor de vrouwen van ‘rusland betraitors'. Beetje jammer dat Lenin niet deed aan bewijsvoering: Een idiote opmerking was voldoende voor de man om voor het vuurpeloton te komen, waarna vrouwen en kinderen werden afgevoerd. We zijn er een beetje stil van tijdens onze hitchhike terug naar Astana.

In Astana gaan onze hersenen gelijk op het volgende: Mega Store. De plek voor jonge mensen blijkbaar. Wij zagen vooral zwangere exemplaren.

Omdat we morgen nog naar een natuurreservaat genaamd Khorgalzhyn willen met de bus, lopen we door naar de Kahn Shatyr (de grote tent). Op zoek naar toeristen informatie…beetje jammer bleek deze ook daar te ontbreken. Op internet komen we niet verder dan plaatjes van het ticketoffice en het busgebouw. Gelukkig herkent de hostelfiguur de foto en kan ons een locatie geven. Nare nare informatievoorziening en Engelse straatnamen hier. Puntje van verbetering voor Mr president.

Mijn vriendinnetje wil  graag Indiaas eten en dus gaan we opzoek naar de enige India man in Astana. Best ver lopen haha. Wat er vervolgens gebeurt slaat alles: De zaak is helemaal leeg, maar als we willen gaan zitten geeft het meisje aan dat het vanwege drukte 2 uur zal duren voordat we eten hebben. Wtf? Willen ze geen klanten? Pannenkoek! We gaan wel naar de buren, stelletje fuckers. Blijkt overigens een geniale zet, het Turkse tentje maakte geniale gerechten en…ze hadden baklava! Is stiekem Dé manier om mijn partner te verleiden hihi ;-)

Met een volle maag lijkt de terugtocht naar het hostel ineens een stuk minder ver. Voordat we gaan slapen ontdekken we nog dat er nieuwe Nederlanders zitten in het hostel. Daar moet een biertje op gedronken worden!

Vandaag staat het fixen van de busticket op het programma. Daarna willen we naar de sauna, al is er hier in tegenstelling tot Almaty weinig te vinden. Het hostel had aangegeven een sportclub te kennen met een sauna, wellicht dat we die straks nog proberen…maar eerst de ticket.

Rianne wil lekker rustig aan doen…tijd voor mij om aan dit verhaal te werken dus haha. De bus doet er vervolgens een uur over, pas rond het middaguur komen we aan bij het busstation/ticketcentre. Gelukkig is het zo gefixed! Voor 2.60 euro p.p. kunnen we morgen om 10.00 naar het reservaat!

Aangezien de bus door een mooi stukje oude stad reed op de heenweg besluiten we daar uit te stappen. We lopen daarna lekker terug naar het nieuwe gedeelte van de stad. Wat een andere sfeer hier zeg, hier wordt echt geleefd. De nieuwe stad is zo futuristisch, maar mega stil vergeleken met hier. En de prijzen zijn half zo hoog.

Het tweede plan, de sauna lukt ons helaas niet. Op de terugtocht per voetenwagen hebben we nog  een rondleiding gehad in een mega mega luxe Gym en welness centrum. De beste man dacht dat wij de mensen uit Noorwegen waren die hij blijkbaar verwachtte. Wat schrok hij toen we op het einde van de rondleiding nogmaals aangeven ‘tourists’ te zijn. Een handje kon er niet meer vanaf hahaha. Verder hebben we een wok en burger tentje ontdekt…de stroom was uitgevallen dus we konden alleen drinken, maar gaan we zeker vanavond naar terug! En wel met onze nieuwe Nederlandse vriend (ook een Tilburger, wonend jn Utrecht). Perfecte burgers en heerlijke curries. Beetje prijzig, maar het is het dubbel en dwars waard!

Slapen…

5.00 geeft mijn telefoon aan…ben klaarwakker. 2 uur liggen totdat ik het echt niet mee volhoud.

Ik ga naar de wc en *klik* het licht gaat weer uit. Dat is elke keer zo. In dit hostel leeft de hele familie van de eigenaar, inclusief een oude oma. Ik krijg de kriebels van dat mens. Ze loopt je achterna, tikt je constant op de vingers (bij het afwassen, koken of de wc) en doet echt OVERAL het licht uit. Dat je nog binnen bent boeit haar niet. Ga je naar buiten om het licht weer aan te doen, gaat hij *klik* weer uit het moment dat je weer binnenstapt. Grafmens. Of meer genuanceerd: nare, nare, nare vrouw.

Om 9.00 zitten we al klaar voor ons minivan busje waarmee we om 10.00 naar het reservaat gaan vertrekken. Flamingo’s bekijken! Aangezien de busplek zoals altijd weer niet staat aangegeven vragen we aan 3(!) verschillende mensen of we goed zitten. Ja knikken we allemaal. Maar om 10.00 geen bus. En 10.15 niet. 10.30 gaan we twijfelen. Ik loop nogmaals maar binnen, en wat blijkt: We zaten toch aan de verkeerde kant. Stelletje Mongolen!!! Ballen gehakt. Fuckers. Bus gemist.

De vrouw aan de balie denkt dat als ze harder gaat schreeuwen wij ineens spontaan Kazachstans verstaan, maar uit frustratie schreeuwen wij ook anders. Stomme tak. Fix maar iets voor ons. Ze gooit onze ‘case’ vervolgens over de schutting van een collega doe uiteraard ook heen Engels kan. Mijn geduld is totaal op. We gelukkig een de van onze 2.60 euro terug en gaan opzoek naar een taxi. Misschien wat duurder, maar dan komen we er in ieder geval. Uit frustratie ben ik ineens wel een stuk beter in afdingen. Ik noem een prijs en zij Haan maar akkoord. Anders niet. Werkt nog best prima blijkt. De taxi, een kale Dacia Logan (hier een Renault Logan), rijdt veel en veel sneller dan zo’n aftands busje. We halen hem al na een uurtje in en komen zelfs een uur eerder aan.

De vrouw van het Guesthouse heet ons in vloeibaar Engels welkom. Daarna schakelt ze over op Russisch haha, deert haar niet dat we dat niet verstaan. Wel een gigantische vriendelijke vrouw!

Via haar dochter als Tolk regelen we zelfs een 4*4 driver voor morgen. En een taxi terug naar Astana daarna. Awesome! We worden verder overladen met eten, voornamelijk traditionele Kazachstaanse gerechten. Echt super gastvrij! Ok, het kost dan ook wat (in eerder bezochte hotels hadden we er een presential suite van kunnen huren), maar dat is het dubbel en dwars waard!!

Het middagprogramma is voor mij gevuld met…slapen! Terwijl buiten de regen uit de hemel guts. Hopelijk zijn morgen de wegen niet zijn weggespoeld.

In de avond word ik nog uitgenodigd voor een avondje Kazachstans toepen. Snap er de ballen van, maar het gaat toch maar op mini bedraagjes. Als mijn kleingeld er doorheen is ga ik naar bed. Ben gelijk vertrokken, in tegenstelling tot mijn vriendinnetje die nog een paar uur wakker ligt van het geluid van onze medebewoners. Van geluidsisolatie hebben ze in Kazachstan nog nooit gehoord.

Wederom staan we om 8.00 naast ons bed. Snel ontbijten want onze driver komt al om 9.00. Zouden we eindelijk geluk hebben en in een echte Russische Van gaan? Of is het busje dat we zien staan niet voor ons? Het blijkt een 4*4 Lada Niva te zijn, ook een mega leuke bak haha.

Onze guide is mega vrolijk. Constant lacht hij, waarbij zijn goudentanden weerspiegelen in de zon. Hij rijdt heel beschaafd terwijl we verhalen in het Russisch te horen krijgen over de omgeving. Dan we er niet veel van snappen deert hem niet. Topgozer.

We hebben geluk en kunnen flamingo’s zien! Weliswaar op afstand, maar toch. Hij leent zelfs zijn verrekijker aan ons uit. Nadat we terug waren gereden besloot hij ons zelfs een sightseeing van het dorpje te geven. Best aandoenlijk haha, met hun 500 inwoners. We hebben wel echt genoten van deze ochtend. Als we weer bij het Guesthouse staan staat onze lunch al klaar. En daarna komt de taxi..Wat een timing.

Dit keer is het echte een echte kamikaze piloot. Waar we de hele reis te maken hadden met snelle coureurs was dit een vent die in het programma ‘Kazachstans worst driver' had mee kunnen doen. Met zijn eerste generatie Audi A4 (kmstand 473484 bik aanvang) reed hij werkelijk als een onbezetene over de zandweg. En daarbij had hij de auto niet onder controle. Hij was nogal vadsig en met zijn spleetoogjes en daarbij twee handen keer hij meer naar het schermpje van zijn oude Nokia dan de weg. Hij reed met zijn ellebogen op het stuur. Man man man, ik gaf hem in gedachten gruwelijke karma met zijn auto.

Kreeg ik nog gelijk in ook, de motor leek het te begeven. Hij liep na een half uur nog maar op 3 van de 4 cilinders, terwijl er een behoorlijke ratel ontstond. Met de moersleutels kreet hij het niet opgelost, dus reed hij maar door. Tot op de laatste meter spannend of we zouden aankomen haha. De ratel werd erger en erger, en de auto was niet meer vooruit te branden. Bij stoplichten kwamen hij niet meer van zijn plek. Maar gelukkig, we made it in the End. Afgezet op zo'n 200 meter van het hostel. Voor hem handig met draaien (kon hij langer op gang komen), en voor ons ook handig want door ons dure uitstapje moesten we toch nog een keertje naar de ATM.

Na een korte stop in het hostel lopen we naar het Nationale theater voor een avondje Opera. Hoe romantisch kan een laatste avond zijn. Stiekem ook nog best gaaf zo’n opera haha. Werd alleen onpasselijk van het geluid en het aanzicht van de mannelijke sopraan. Was gecastreerd als kleutertje denk ik.

Na de opera besluiten we een klein hapje te gaan eten bij een Italiaan. Dat denken we althans, de naam van de tent is namelijk ‘Del Papa'. Blijkt een voortreffelijke Georgiër te zijn. Nog nooit gegeten, maar het was echt heerlijk. En de Fes rode wijn erbij ook. Maar het mag, het is de laatste avond ;-)

In het hostel hebben we in datzelfde kader (en dankzij de mega korting van booking.com) de Superior bedroom geboekt. Samen slapen in plaats van in een dorn. Jammer genoeg zonder raam…werd dus aardig benauwd…maar wel mega romantisch!

De allerlaatste dag van onze reis is voor mij vroeger begonnen dan voor Rianne…7 uur ben ik helemaal klaar om te gaan, terwijl mijn wederhelft zichtbaar nog slaap tekort heeft. Terwijl ik mijn tassen als een echte volleerde reiziger voor de laatste keer inpak, ligt zij dan ook nog lekker te snoozen op bed.

Begin van de middag gaan we nog een laatste meer naar de Kahn Shatyr…shoppen van ons allerlaatste geld. We hebben nog net wat geld voor wat sushi (wordt hier gezien als fastfood en kost geen drol..wij vragen ons vervolgens af wat de officiële definitie van fastfood is),om vervolgens tegen jet eind van de middag terug te lopen naar het hostel.

Terwijl Rianne een leuk gesprek aangaat met en Franse reiziger die ook nurse blijkt te zijn, slaat bij mij de verveling al toe…ik kan niet meer wachten om terug te gaan!

Om 9 uur heeft Rianne hetzelfde en nemen we bus naar Astana international Airport. Gaan we daar wel verder mee wachten en misschien Duty Free Shoppen. Blijkt overigens echt totale onzin, de prijzen slaan echt nergens op. Alles is minimaal 2* zo duur als buiten de muren van het vliegveld. Stelletje oplichters hier.

Rianne gaat nog een powernapje doen, terwijl ik naast haar zit en de laatste loodjes leg aan deze blog. Ik wil vliegen…nach Hause Jah!