Een spontaan bezoekje aan Kirgizië
18 augustus 2016 - Astana, Kazachstan
We beginnen als vanouds met Rianne:
Die nacht voor het laatst in Mongolië geslapen, op naar een volgend land, Kirgizië!
We vlogen om rond twaalf uur in de middag, op de dag die in Nederland “zwarte zaterdag” genoemd wordt. Hier gaan er vandaag een stuk of zes vluchten. De eerste is van de Duitse jongen die terug naar huis vliegt en met ons de taxi deelde. Het volgende vliegtuig is die voor ons maar dat duurt nog een paar uur. Zwarte zaterdag kennen ze hier niet, ik heb een foto gemaakt van de wachtruimte, leeg.
Het vliegveld had wel een verharde landingsbaan en het vliegtuig van turkisch Airlines was super luxe!
We konden een filmpje kijken, helemaal niet verwacht, ook niet dat we een maaltijd kregen, we voelden ons giga verwend!
De vlucht duurde vier uur, het laatste uur vlogen we boven Kirgizië de rest was alleen maar Mongolië.
Aangekomen gingen wij richting de douane, voor Kirgizstan, de rest door naar Turkije. Mijn paspoort werd per blaadje gecontroleerd, waar ging ik naar toe? Wat was de naam van het hotel waar we verbleven? Jan was er zo doorheen, schijnbaar is zijn naam heel grappig hier, zijn naam wordt meestal een aantal keer herhaald.
Geld gepind, ze gebruiken hier de Som. €1 is 73som… weer even omschakelen met berekenen.
De taxi stond al direct klaar, Een jonge kerel met amper baardgroei, bleek later de eigenaar van het hostel te zijn… Ik dacht eerder een stagiaire.
Onderweg een paar gesluierde vrouwen gezien maar ook een aantal met korte broeken (ik had voor de reis geen enkele korte broek bij me, spijt!! Omdat ik respectvol wilde zijn)
Eerste indruk was “wow ze hebben hier wel veel bakstenen huizen” het zag er veel groener, hier doen ze ook aan landbouw (in Mongolië nergens gezien).
Grappig hoe we al die veranderingen zagen, kleine cultuur shock? Wel een kleine jetlag, ondanks drie uur tijdsverschil, ik was zo moe!! Het is hier drie uur eerder.
Het hostel zat boven een eet tentje aan een drukke weg en had vijf kamers. We hadden een zacht bed, geen plank zoals in de gers, heerlijk.
We hebben het supermarktje bezocht en werden verzocht niet meteen alle nectarines mee te nemen, niet dat we dat van plan waren maar ze schrok van mijn uitroep denk ik. Fruit!
Aan fruit geen te kort hier, Kirgizstan barst uit z’n voegen van de watermeloenen.
Bij het hostel even gesproken met de jonge eigenaar om te kijken wat onze plannen waren voor deze paar dagen. We besloten om een drie daagse tocht te doen, rondom het meer genaamd Issyk Kol. Het één na grootste gletsjer meer ter wereld wat nooit bevriest. Er zitten heel veel verschillende natuur gebieden om heen dus het lijkt ons leuk om dat te doen, beetje cultuur en natuur snuiven in die paar dagen.
Die avond op het terras voor het hostel gegeten, een shaslik regelrecht van de bbq, een typisch gerecht van hier.
De jonge eigenaar kwam even een verandering in het plan aangeven, onder veel verontschuldigen. Door het slechte weer van de afgelopen dagen (het was nu 33graden) was er een deel van de route weg gespoeld en dat waren ze aan het repareren. We zouden dus morgen één dagtrip doen, naar een waterval en de twee dagen erna gaan rond trekken. Prima!
’s Avonds vroeg gaan slapen om van onze jetlag af te komen, ondertussen hoorde we buiten de oproep tot gebed vanuit de moskee, dit versterkt het gevoel dat we echt weer in een ander land zijn aangekomen!
Het ontbijt was afgesproken om 8 uur, we hielden al rekening met een “kirgisch half uurtje” omdat we het al zo gewend waren. Na een half uur kregen we pannekoekjes met een soort gecondenseerde melk erbij, heerlijk
Toen maar gewacht, de jonge eigenaar nog nergens gespot.
Om 9 uur reed er een busje voor, klaar om te vertrekken! Er ging ook nog een Amerikaanse vrouw mee, zij is werkzaam in Kirgizië voor een jaar.
Onderweg een meisje opgepikt, hij vroeg of het goed was als er iemand mee reed, omdat die persoon bij het dorpje moest zijn waar we naar toe gingen. Dit bleek later zijn vriendin te zijn. Onze “gids” stopte aan de voet van een gebergte, liet ons het begin van het pad zien met de vraag of het goed was als we elkaar rond 18uur weer bij de auto zouden zien. Hij gaf aan dat de route stond aangegeven en dat hij niet wist of de klim ging maken of bij de auto zou wachten… dat was het eerste barstje in zijn houding als “eigenaar en gids”.
Jan en ik zijn begonnen met de Amerikaanse vrouw maar zij hield ons niet bij en ging op haar eigen tempo lopen. Een tijdje later toen we ergens stonden uit te hijgen kwam onze “ gids” ons inhalen met “ de persoon die bij het dorpje moest zijn” alias zijn vriendin met wie hij gewoon een privé dagje had onder het mom van toeristen rondleiden… Veel mensen gezien met serieus klimmateriaal bij zich, zware rugzakken vol met bepakking. We zijn twee tenten kampen tegen gekomen die als basis diende voor het beklimmen van de hogere delen.
In etappes gelopen naar de waterval, super mooi en veel gestegen qua hoogte. Twee uur gelopen, even wat gegeten en gerust bij het water toen terug naar beneden, onder weg voor het eerst Nederlanders tegen gekomen. Die waren net gearriveerd en gingen zwetend hun jetlag te lijf.
Onze “ gids” was ondertussen inclusief vriendin ook weer beneden en we reden, zonder iemand af te zetten bij een dorp, terug naar waar we begonnen waren.
In de avond voor de tweede keer shaslik gegeten, en vrienden gemaakt de plaatselijke zwerfhond door stukjes brood te geven.
Volgende dag begon onze twee daagse tocht, met een verlenging van de wachttijd, de “gids” kwam pas later aanlopen, gehaast en met veel sorry's. We zaten in een busje met de jongen als “gids” en een chauffeur, na een dag kwamen we er achter dat het zijn vader bleek te zijn, op de een of andere manier kregen we steeds meer het gevoel genaaid te worden.
De eerste stop was bij een oude wachttoren langs de zijde route, het commentaar van onze “gids” was “ something interesting” of iets in de trant van “ a monument of I don’t know what”… een zeer grote bijdrage aan onze trip dus (not!) Gelukkig wist de lonely planet ons meer te vertellen. We hebben de toren beklommen en terwijl we genoten van het uitzicht zag ik wat heuvelachtig terrein, volgens de “gids” was het een oude begraafplaats uit die tijd, ik ging er van uit dat we daar ook even een kijkje gingen nemen, maar nee, we moesten verder want het was al wat later. En ik dacht bij mezelf “wat raar, door wie zou dat toch komen?”. Toen liet hij zich ontvallen dat hij een eigen zwembad had achter zijn huis en dat hij daar die ochtend nog heerlijk in had gezwommen. Dus toen floepte ik er uit, Oh dus terwijl wij op jou aan het wachten waren was jij gewoon aan het zwemmen?
Zijn Engels was niet super goed maar volgens mij had hij me wel verstaan en negeerde hij mijn vraag. Pannenkoek!
De afspraak was dat de prijs inclusief maaltijden was, behalve de overnachting, prima. Maar wat een flop was dit, we hadden verwacht wat informatie te krijgen over de cultuur en de omgeving, we moesten de vragen stellen en de informatie er ongeveer uit trekken. Onderweg zagen we langs de kant van de weg vrouwen zitten met bakken vol met aardbeien, de vader stopte en vroeg of wij wat aardbeien lusten. Lekker! Dan verwacht je een bakje te krijgen maar we kregen een hele plastic boodschappen tas vol! Het was helemaal voor ons want de “baas en kleine baas” lusten geen aardbeien…daar zaten we dan met drie kilo aardbeien op schoot. Toen wij er vol van waren hebben we de zak maar bij onze voeten neer gezet. (Daar heeft hij staan koken in de hitte en aan het einde van de volgende dag was het aardbeien jam in een plastic zak).
We zouden gaan lunchen als we bij het water aan waren gekomen, gelukkig hadden we zelf wat te eten mee genomen want uiteindelijk zaten we bij een tentje wat te “lunchen”
om 15:30u. Time management stond niet in zijn “ gidsen handboek voor dummies”. Na het eten wat lekker was (ik zal niet over alles klagen) kregen we de vraag of we zelf wilden afrekenen, we waren verbaasd want dat hadden we niet afgesproken. Misschien was het om voor te schieten want we gingen de trip pas achteraf betalen.
Aan het einde van de dag en een hele lange zit in de auto kregen we de mededeling dat we zo naar de bergen gingen om nog wat te wandelen. Lekker, even uit de auto met deze hitte!
We reden de grote weg af, stopten aan de kant van een land weggetje om hier een paar foto’s te maken en ze kwamen ons over een half uur wel oppikken… what?!
Wat een flapdrol! We hebben ons in die tijd vermaakt om hem belachelijk te maken met zijn enige woorden die hij als “gids” gebruikte, “something interesting”, “ this is a monument of I don’t know what”, “ we stop here and you can take some pictures”, “ we are going to hike, and pick you up in 30 minutes”.
Nadat we weer opgehaald waren, zouden we door rijden naar de warm water bronnen en stoppen bij het meer om te zwemmen. Daar hadden we de hele snikhete dag naar uitgekeken en we kwamen er aan op het moment dat de zon onder ging… fijn.
De warm water bronnen waren heerlijk, het was er nog steeds druk ondanks dat het donker was. Het voelde aan alsof we in de sauna waren. Er waren verschillende baden van heel erg heet die overliepen naar baden die minder heet tot warm waren. Heerlijk ontspannend na zo’n lange dag. We waren nog lang niet op de plek waar we zouden slapen, aan de andere kant van het meer bij het stadje Karakol. Bekend omdat het als uitval basis gebruikt wordt voor de alpinisten die de Sian Tan Mountains gaan beklimmen, op de grens met China. De rit er naar toe heb ik niet meer mee gekregen, ik was zo slaperig van het warme water. Om half twaalf in de avond zaten we daar aan ons avond eten, blijkbaar normaal voor de lokale bevolking want het café was hartstikke vol. Er was ook een groep islamitische mensen aan het eten, in voor hen traditionele kleding, onze “gids” en zijn vader zaten deze mensen in het openbaar belachelijk te maken en uit te lachen. Bij het verlaten van het café gooide hij er nog uit dat het leek alsof we in Syrië waren. Ongeacht wat onze mening daar over is, was dit de druppel.. hoe onprofessioneel is dit?!
Ik ging toen lekker tegen hem in om hem nog meer op stang te jagen, hij hapte meteen. Want ik had immers in onze papieren gids gelezen dat Kirgizstan islamitisch was van oorsprong? Hij was het hier duidelijk niet mee eens, maar een groot deel hier heeft hier een afdruk vanuit het oude bewind van de Ottomanen en hij was duidelijk meer Sovjet gezind. De jongen en zijn vader zeiden ook dat zij geen kirgisch spraken, alleen Russisch. Schijnbaar spreken de mensen die in Bishkek wonen Russisch en wordt er in de rest van het land kirgisch gesproken. Jammer voor deze twee dat hun wereld dus klein blijft in Bishkek en beperkt tot “monument of I don’t know what”.
We sliepen die avond bij bevriende mensen met een hotel en kregen een luxe kamer toegewezen bij de balie. Jan en ik zeiden meteen dat dit niet nodig was, een bed en gedeelde badkamer was prima. Ja doei, dit was voor onze eigen rekening, dat snap ik, luxe kamer…
We hebben nog nooit in een kast geslapen en lagen in een deuk bij het zien van de kamer, dit kon er ook nog wel bij. De deur kon open en dan stapte je gelijk op het bed en dat was het, net alsof je in een kast sliep.
De pannenkoek en zijn vader waren zoals verwacht te laat aan het ontbijt zodat we weer moesten wachten. Ik was er een beetje klaar mee om geduldig te zijn en ging een beetje lopen “bitchen” zo van “ als jullie klaar zijn dan kunnen we zo gaan”.
De eerste stop was een kerk, in originele staat helemaal van hout, ik had mijn huiswerk gedaan en ging nu onze “gids” een overhoring geven om te kijken wat hij wist. Zijn commentaar was namelijk “this is a wooden Church of the year somewhere of I don’t know”, serieus?!
Van mijn overhoring werd de 18jarige een beetje zenuwachtig en Jan zag het ook en die vond dat ik moest ophouden met hem te plagen.. het werd net leuk :p
Na het bezoek aan de houten kerk, werd het weer een langer auto ritje richting wat rotsachtiger landschap in de bergen, we gingen paardrijden. Yes, ik had Jan zover gekregen om het nogmaals te doen, dit keer zou het voor een uurtje zijn.
Toen we bij de plek aangekomen waren waar we op een paard mochten klimmen zei de gids eerst dat hij niet mee ging, maar waar moesten wij dan heen?! Toen besloot hij toch mee te gaan maar vroeg aan mij of ik het hem kon leren omdat hij nog nooit op een paard had gezeten.. Oké dit is vreemd, jij bent de gids. Zijn vader besloot ook mee te gaan en zo gingen we dus op pad, onze “gidsen” op een paard met allebei een begeleider achterop en Jan en ik op een paard alsof we het al jaren deden haha. Deze tour deed hij volgens eigen zeggen vaker, ik geloof er niks meer van!
Boven op de berg, we hadden prachtige uitzichten vanaf het paard, mochten we nog een stuk lopen richting een waterval. Toen kwam de 18jarige helemaal los, een hele fotoshoot later konden we weer verder. Wat hij vooral belangrijk vond was hoe hij op de foto stond en of wij, zijn gasten, nog even een extra foto van hem wilden maken. Een Engels woordje erbij in zijn vocabulaire, “can you make a picture of me?”. Te hilarisch, dat noemde zichzelf een gids.
Na dit stukje paardrijden konden we weer terug in de auto hoppen, we moesten verloren tijd van gisteren inhalen, om weer verder te gaan naar de volgende attractie. Een autorit haarspeld bochten richting een uitzichtpunt op 3817meter hoogte.
Het was een weg die zeldzaam goed was aangelegd, het was richting een ingang van een mijn. Daarover Helaas geen informatie want dat wist onze “gids” niet. Ergens op de helft van de route maakten we een stop voor (je raad het al) “you take picture moment”, we stapten uit de auto en werden belaagd door hordes vliegen. Geen idee waarom die dingen daar vlogen, echt niet normaal, van die grote dikke steekvliegen. De jongen sloot zichzelf op de in de auto en begon alles wat rond vloog dood te meppen, hij was nog een mietje ook, Jan en stonden buiten en moesten daar maar de beesten trotseren.
Toen ze allemaal dood waren mochten we weer binnen zitten en zijn we verder gereden naar boven, we kwamen bij een bergmeer uit, heel mooi. We kregen even de tijd om rond te kijken en toen moesten we weer in de auto gaan zitten om verder te gaan.
We gingen door naar de ‘fantasy’ rotsen.
Een super mooie plek waar alle rotsen rood waren, ze waren door de regen vervormd dat je er allerlei gezichten of figuren er in kon zien. We waren er op aan het klimmen toen “de gids” weer vroeg of ik een foto van hem wilde maken, ik moest nog een klein beetje lager ..ik schoof door en gleed bijna een te diep stuk ravijn in, van schrik liet ik zijn telefoon vallen, om zelf grip te krijgen. Beetje lullig van zijn nieuwe telefoon maar ik was in ieder geval nog heel, nu was ik er klaar mee, met foto’s van hem te maken.
Als laatste van die dag stond nog het zwemmen in het meer op de planning, heerlijk! Met een late lunch, worstjes geroosterd boven een vuurtje. Jan en ik hebben lekker een plons gemaakt in het water terwijl er voor ons picknick werd voorbereid. Er werd een vuurtje gemaakt en samen met nog een ander groepje mensen, was er verder niemand op dat stukje strand. Genieten!
De worstjes waren niet mijn favoriet maar ze hadden zo hun best gedaan dat ik die braaf heb opgegeten. Hier had ik later spijt van, na een lange tocht terug met de auto arriveerden we in het donker, toen we eindelijk in bed lagen moest ik rennen, want de worstjes kwamen er met een rotgang weer uit. Koken kon hij dus ook niet onze “gids”..
De volgende ochtend waren we van plan om met een minibusje de grens over te gaan naar Kazachstan, een paar uurtjes rijden en dan zouden we weer in het volgende land zijn! We kregen de kans niet echt om rustig uit te checken, meneer “de eigenaar” had schijnbaar al weer nieuwe gasten op de stoep staan en kwam vragen of we al klaar waren om te gaan. Maar hij had zelf ergens opgeschreven dat we tot 12uur de tijd hadden om uit te checken, die regel ging ik dus even tegen hem gebruiken. Wat een ongelooflijke eikel, hij kon die positieve review voor zijn hotel dus op z’n buik schrijven! Reken maar dat andere reizigers te lezen krijgen dat ze beter niet voor zijn accommodatie konden kiezen. Hij heeft ons nog wel een ritje gegeven naar het busstation maar zodra hij zijn geld binnen had kon er geen vriendelijk lachje meer van af… pff en wij waren blij dat we door konden voor een nieuw hoofdstuk!
Kirgizië.. de gids was waardeloos het land super mooi, hier wil ik nog wel een keer naar terug!
En nu Jan weer:
Bij aankomst in Bishkek moet de tijd 3 uurtjes worden terug gezet. De douane lacht ons al toe. Gjello, Jannnn Ven Eldereeen. Leuke vent tref ik. Of ik nog even wil lachen voor de camera, dan krijg ik mijn stamp. En of ik geld heb. Ik antwoord dat ik nog naar de ATM moet, waarop die kerel keihard grijst. Hij bedoelde niet of ik hem wilde lappen, maar of ik geld aan te geven had. Zie ik er zo rijk uit?
Onze pickup naar ons, via booking.com beboekte, simpel hotelletje, stond al klaar. Een mini ventje, blond, met een Duits Achtig accent. Zou het een stagiaire zijn? Hij is blijkbaar oud genoeg voor de auto, want hij stapt achter het stuur. Blijkt de eigenaar te zijn! Toen waren we nog onder de indruk, maar als je doorleest in dit verhaal komt de ‘aap’ uit de mouw haha. Mister ‘Yes, very nice' Guy.
We droppen onze spullen in de kamer en lopen door naar het shopje, terwijl we mega impressed zijn van de groene omgeving waar we sinds onze landing in zijn beland. Ze hebben wegen! En bomen! En andere auto’s dan Toyota (Priussen)! Met een zak vol proviand voor belachelijk weinig geld lopen we terug. Howly, wat is dit land goedkoop zeg!
De resterende uurtjes van de middag vul ik met de (lekkende) douche en een zoektocht naar een goedkoop autotje voor in Kazachstan. Om het zuidwesten van Kazachstan volgende week mee te gaan doorkruisen en als het even lukt door te rijden naar Astana, waar vanuit we terug zullen vliegen.
Helaas blijkt het huren iets meer handen en voeten te hebben dan gedacht. Mijn maag begint te knorren en we besluiten op tijd bij het hotel een hapje te gaan eten.
Voordat we kunnen bestellen komt de jonge hoteleigenaar bij ons zitten met zijn laptop, om de mogelijkheden van tours door te spreken met ons. Er zijn allerlei very nice daytrips. Cheap, cheap. En een hele bijzondere meerdaagse trip around issik-Ull Lake. ‘Very beautifull, everything included. Only cheap hotel at day 2 not. That is all. ‘
Zijn verhaal klinkt prima en we besluiten voor de 3 daagse trip te aan. Ok, het is wat prijzig, maar we krijgen er veel voor terug…denken we dan nog hahaha.
De bestelde kipshashlicks komen op tafel en we maken hem snel soldaat. De salade krijgen we niet eens op... Het is inmiddels half 8 en door de lokale biertjes slaat de minijetlag toe…tijd om te slapen!
Net voordat we naar boven gaan komt het kereltje nog even vertellen dat de 3 daagse trip een 2 daagse is geworden i.v.m. het weer(?). Maar morgen gaan we ook een dagje trippen naar een natuurpark. Lekker wandelen. En de prijs zou lager zijn. Met nadruk op zou.
De trip van vandaag is naar de water fall. Om 8 uur moesten we klaar zitten, er zou ook een Amerikaanse dame meegaan. Ons ontbijt, dat we de avond van te voren moesten bestellen, bleef echter weg. Eigenlijk bleef alles weg. Tot een uurtje of 9 was alles echt letterlijk uitgestorven. Toen we al een uur zaten te wachten, kwam er een dame in het Russisch vragen of we ontbijt hadden besteld. Pancakes. Yes. Om half 10 zaten we eindelijk aan het ontbijt. Ruim een half uur later kwam het kereltje zich melden, few few minutes! Bleek nog een half uur. Om 10.45 reden we dan eindelijk aan. Via een tussenstop, want het ventje moest nog even iemand oppikken en afdroppen, of dat een probleem was. Beleefd zeiden we geen probleem…dat het later zijn vriendinnetje was die hij meenam was een beetje jammer.
We reden er een klein uurtje op. Het ventje brabbelde ongeïnteresseerd af en toe wat over de omgeving. ‘This is monument of I don’t know' ‘,Yes, very Nice Picture there’. Beetje jammer van onze 1500 som (toch ruim 23 euro). Bij de ingang van de wandeling dropte hij ons simpelweg af. ‘Good luck, have fun'. Bye bye…hij zou hij de auto blijven, tot 18.00. een hele dag dus. Bleek later totale onzin te zijn, hij is ook omhoog gelopen. Met zijn vriendinnetje…op onze kosten.
De wandeling was prachtig overigens, een echte bergwandeling. Met mooie vergezichten, planten, klimmen, alles zat erin. Overal echte bergbeklimmers, incl. outfits zoals touwen en van die ijsschoenen. Rianne (en haar broertje) lachen me nu ongetwijfeld uit, maar ben de naam daarvan weer vergeten haha.
Na bijna drie uur hard stijgen komen we bij de waterval aan. Awesome! We eten en drinken wat, komen onze gids aka het ventje tegen op een rots met zijn vriendin, en besluiten daarna weer naar beneden te gaan. Tijdens de afdaling gebeurt er waar ik bang voor was: Mijn knie speelt weer op. ***** Knie. Gelukkig is de afdaling dit keer een stukje korter, maar het was weer best afzien. De volgende wandeling draag ik een brace besluit ik…als we die ergens kunnen vinden.
Beneden zijn we de enige, het is pas half 5. De Amerikaanse dame, die we bij de eerste col al dropten, is nog nergens te bekennen, en onze guide ligt ongetwijfeld nog te vozen met zijn dametje. De enige plek waar drinken te krijgen is, is het hotelletje iets verderop. Helaas heeft deze plaats alleen zwaar chagrijnige mensen rondlopen die bang zijn van Engels. Ze willen ons niks verkopen blijkbaar, nare mensen…of we moeten een hele fles cola kopen. Nou nee, dan niet. Dat jullie hotel karma krijgt in de toekomst.
Buiten het hotel komen we er achter dat we wat van hun gratis wifi kunnen jatten…doen we natuurlijk met een grijns hahaha.
Onze guide komt als eerste weer beneden….de Amerikaanse dame houdt zich netjes aan de afgesproken tijd. Een beetje een lone Ranger is ze. Maargoed, we kunnen weer vertrekken!
Het kwik is dan inmiddels gestegen naar bijna 35 graden. Na het droppen van het vriendinnetje worden we dan ook bijna emotioneel bij het zien van de douche. Bijna dan haha.
We besluiten niet meer naar Bishket centrum te gaan, moeten we het ventje weer belasten met een taxirit. Het hotel is namelijk net iets te ver van het centrum om te lopen. En zeker terug te lopen inde donkerte.
Eten dus weer bij het hotel! Rianne besteld enthousiast een gerecht van de kaart. Hebben we niet meer. Een nieuwe. Hebben ze niet meer. En nog een. Nee, is er niet meer. Alleen de shashlick zijn op voorraad. Wordt hetzelfde eten dan gisteren dus hahaha.
Aan de tafel naast ons herkennen we een geluid…Nederlanders! Wat een humor, vrijwel de eerste Nederlanders die we tegenkomen op onze hele trip!
Volgens mij hadden die mensen dat overigens ook…de vrouw begon te praten en hield niet meer op. Een super aardige vrouw hoor, dat wel. Maar na een dag wandelen raakte ik er vermoeid van haha.
De vrouw waarschuwde ons nog voor de wat lakse houding van de eigenaar van het hotel veel praten, weinig nakomen. En erg traag in het beantwoorden van vragen. Hadden wij nog totaaal niet in de gaten hoor ;-)
Morgenvroeg moesten we weer om Half 9 klaar staan…voor onze two day trip. Ik ben benieuwd wat het ventje er deze keer van maakt. Hopelijk is het goed, want we hebben er 18000 som (250 euro) voor gelapt. Een hele som geld dus, zeker in een goedkoop land als dit.
2 daagse trip
Laat ik beginnen bij het einde: We zijn afgezet en hebben veel te veel betaald. Overal waar we kwamen moesten we ineens zelf de rekening betalen. De vader van het jongetje aka hoteleigenaar bleek de taxi driver. En als je bedenkt dat het kereltje ‘per ongeluk’ verklapte dat een dokter ongeveer 300 dollar verdiend per maand in Kirgizstan, hebben we voor 2 daagjes rijden een heel dokter salaris overgemaakt. Gelukkig was de omgeving van het Issyk-Kul Lake prachtig. Voor de mensen die het niet kennen: zoek maar eens op…het is het never freezing Lake. Mooi, uitgestrekt, een mini paradijsje, maar dan zonder al die gekke Franse Toeristen.
Het begon met het vertrek…uiteraard moesten we weer een uur op hem wachten…Kirgizisch half uurtje noemde hij het met een grote glimmende (beugel) grijns. Wij slikten het maar weg.
Vervolgens bleek het ventje, die overigens pas 18 was en van papa geld had gekregen voor een hotel, eigenlijk de hele reis vooral met zichzelf bezig te zijn. Wij moesten foto’s van hem maken in plaats van andersom. Hij was totaal ongeïnteresseerd. ‘That is….nice Building Yes, interesting monument of I dont know'. Pannenkoek. Hij was constant te laat.
We zijn zelf een keer op de weg gedropt om een kwartiertje rond te lopen over de weg, ‘for some nice pictures’. Flapdrol. Rianne had het al snel gehad en prikte er constant doorheen met vragen over de zaken waar we rondkeken haha. Het straalde van haar af ;-)
De vader was gelukkig wel erg aardig, al sprak hij geen woord Engels.
Alles was knullig, net niet. Onze eerste stop: de supermarkt. Uiteraard zelf alles lappen. Na 3 uur rijden stopten we in een dorpje, voor wat mais. Volgens mij had het ventje honger haha. Ik hapte ook een kolfje weg, terwijl Rianne naar de wc moest rennen en terug…want we moesten door.
We reden over een Chinese weg kwamen we achter. Aangelegd door en voor het bedrijfsleven. ‘Very dangerous' volgens het kereltje. Terwijl de weg op en top gemaakt was…hij zal wel iets tegen Chinezen hebben. Waar hij overigens ook iets tegen had was Islamieten. De onzin die uit zijn mond kwam was constant anti-islamitisch. Volgens hem was Kirgizstan nooit Islamitisch geweest, terwijl de geschiedenis boeken toch echt anders zeggen. Verder had hij een hekel aan allerlei moskees. Beetje onprofessioneel om je mening zo over je gasten heen te gooien. Maargoed, hij is pas 18 he, dachten we op dat moment. Het voordeel van de twijfel.
We rijden en rijden tot een uurtje of half 5. Geen enkele bezichtiging of wat dan ook, gewoon karren. Tot een tentje waar we gingen lunchen. Had hij toevallig een kortingskaart van. Beetje jammer dat hier ook de rekening gesplitst werd…uit verbazing niks van gezegd, achteraf natuurlijk stom.
Het zelfbetaalde eten was overigens best prima daar in the middle of nowhere.
Om half 9 komen we aan bij Hotsprings. Een hoogtepuntje! Het hete water gutst hier uit de grond, eronder was mogelijk wat vulkanische activiteit. Er waren allerlei baden, van heet tot heter en heetst, waar je in kon zitten en zwemmen. Heerlijk! Op de achtergrond zag je de hoge witte bergen met daartegenaan wolken met onweer. En dat terwijl ik lag te genieten in een 38+ graden bad. Bijna surrealistisch. Hier zou ik graag, na een dagje wintersport, nog even willen relaxen zeg. Met de sneeuw op de achtergrond.
Na de hotsprings reden we door naar het hotel. De planning klopt, mede door het te laatkomen van het ventje elke keer, voor geen meter. Vlak voor ons hotel gaan we avond eten. Om een uurtje of 11 is dat. Uiteraard met….een eigen rekening. Frustraties beginnen te komen. Zeker als we in het ‘hotel’ in Kharakul aankomen (lees: een bevriend meisje) en we letterlijk in een bezemkast mogen slapen. Doorgezakt bed en al. Rianne krijgt er spontaan smetvrees van…maargoed, we vallen in slaap.
Even wat side informatie: Het is voor ons een voordeel dat alles hier in Kirgizstan echt totaal niks kost. Alle rekeningen bij elkaar zijn nog geen 10 euro. Maar toch, het gaat om het principe.
De ochtend daarna komen we tot de conclusie dat we samen één nachtrust hebben gehad…oftwel: allebei een halve nacht.
Na een ontbijt van rijstepap en ei (waar ik later mogelijk nog ziek van ben geworden), gaan we dag 2 van deze bijzondere trip in. Deze dag is meer gevuld met activiteiten, en we krijgen vandaag ook de kans om het prachtige Issyk-Kul Lake van dichtbij te bewonderen. Misschien zelfs een stukje te zwemmen! Zou gaaf zijn.
Uiteraard bestaat de dag ook voor een groot deel uit rijden. We gaan naar een vallei, naar een waterval kijken. En…jullie trouwe lezers raden het nooit…we gaan te paard! Waar ik eerder nog heb beloofd het bij gerookt paard te houden, zat ik nu spontaan weer op een levend beest. En wat voor één haha. Terwijl het ventje en zijn vader moeite hebben met opstappen(voor beide is het blijkbaar de eerste keer), Geef ik mijn paard een ‘Shoe’ en een tikje op zijn kont waarna hij er als een speer vandoor gaat. Als een volleerd Ruijter Geef ik het paard aanwijzingen, waar hij perfect naar luistert. Awesome! Vind het bijna jammer dat het dit keer maar 2* 25 minuutjes rijden was. Maar niet tegen mijn vriendinnetje zeggen he ;-) Ik ben nog steeds niet van plan er een gewoonte van de maken hihi.
De waterval was overigens super mooi. Je kon er zelfs onder gaan staan. Het ventje wilde daar ter plekke een zwoele fotoshoot van zichzelf maken en vroeg ons of wij foto’s van hem wilden maken. Omgedraaide wereld was het.
Na de waterval en het paardrijden, en een korte sanitaire stop in de wc in het veld (flashback naar Mongolië), reden we door. De volgende vallei in, voor ‘some hiking' alsdus het kleine mannetje. Hiking voor hem staat voor: We pleuren die buitenlanders even uit de auto, laten ze 15 minuutjes over de weg lopen om wat foto’s te maken, en pikken ze vervolgens met de auto weer op. Goed bezig hoor frikandel. Het voordeel van de twijfel slaat nu echt om…zowel ik als Rianne raken er zichtbaar gefrustreerd van.
Na onze hiking slaan we linksaf, een slingerbergpad in. Naar een uitkijkpunt oo 3817 meter hoog. De weg ernaartoe is super gaaf en ook bovenin is het indrukwekkend. Echt zo stil, niet normaal! Het uitkijkpunt vinden we alleen niet, en nadat we een ware ‘Revenge of the superflies' meemaken, is de lol over. Deze vliegen, die drie keer het formaat van een dikke strontvlieg hebben, vlogen namelijk met honderden tegelijk de auto in. En waar ieder normaal voorbereid mens de deuren snel sluit, besloot het mannetje alle vliegen dood te meppen. Zucht.
In een auto vol dode vliegen karden we weer snel naar beneden. Het was inmiddels 5 uur en we hadden stiekem toch wel trek in een lunch..om half 6 kwam het er dan eindelijk van…op het strand!
Terwijl het menneke en zijn vader hout sprokkelt voor een vuurtje (worstjes grillen), besluit ik een duik te nemen. Heerlijk! Al snel volgt Rianne kort, maar verder als haar middel komt ze niet haha…kkkkoud!
Ik ben niet zo’n worstjes man en eet er uit beleefdheid maar eentje. De rest wordt opgepeuzeld door Rianne en vooral de vader en de kleine gids. Later blijkt dat maar goed ook, Rianne wordt die nacht al ziek en mijn darmen de dag erna. Maar daar later meer over.
Gelukkig voor mij is er ook paprika, tomaat en brood in overvloed. Met een goedje waarvan ik de naam nog steeds niet weet…een soort aangedikte vanille vla. Best prima op het brood! Ik zit al te fantaseren over de import ervan , er zouden volgens mij aardig wat Nederlanders fan van zijn.
Na onze ‘lunch’ vertrekken we om een uurtje of 7 naar de Fairytale Rocks. Een fantastisch verzicht van rode stenen gebergte met allerlei vreemde vormen. Met mijn fantasie kan ik er allemaal wezentjes van maken, vandaar waarschijnlijk ook de naam ;-)
De rode steen gaat stijl omhoog en is mega glad, al in de eerst meters verrek ik mijn drommelse knie waardoor ik genoodzaakt achter moet blijven. Het jonge ventje heeft nog net geen kwijlmond van de gedachte dat hij hier sexy op de foto kan gaan, gaat op een stukje rots zitten (lees: klimt er heel angstig op terwijl hij roept: ‘I’m afraid of notting!’) en vraagt Rianne als fotograaf van zijn sexyshoot.
Terwijl hij zijn lipjes tuit en ik heen en weer bungel tussen schaamte, lachen en frustratie over onze gids, gaat mijn vriendinnetje op zoek naar een goede hoek voor de foto’s. Haar sandalen (Teva's, voordat ik per ongeluk iemand beledig hihi) zijn echter niet gemaakt voor deze gladde steensoort. Ze glijdt weg, richting de afgrond. Om grip te krijgen laat ze de telefoon van het mannetje los. Die glijdt nog een stukje door. Oeps! Gelukkig blijkt het toestel tegen een stootje en is heeft het hoesje genoeg bescherming gegeven. Het zou toch wat zijn…mijn vriendin in het ravijn en de telefoon kapot. Vooral die telefoon dan ;) haha, grapje!
Na de Fairytail Rocks wordt het al donker en rijden we terug. De planning van onze blonde stoot (not!) klopte natuurlijk weer totaal niet, maargoed, om 00:30 kwamen we aan bij het hotel (Lavitor) time to shower en to sleep! Maar voor Rianne is er nog een tussenstop tussen douchen en slapen: Overgeven. De worstjes waren de boosdoener. Nare nare worstjes. Op dat moment kan ik nog de grap maken dat mijn darmen sterker zijn en meer gewend, maar de dag(en) erna moet ik zelf aan geloven. Waar het bij Rianne gelukkig direct uit het lichaam werd gegooid was bij mij een full reset van mijn darmen nodig. 4 dagen lang, tot Kazachstan.
Voordat ik de trip afsluit wil ik nog eventjes kwijt dat de vader van het menneke een toffe peer was.
Alleen al dat hij tijdens het rijden de hele tijd wakker bleef, zodat zijn zoontje letterlijk slapend rijk kon worden .
Ik word ochtend daarna, zoals eerder aangekondigd, wakker van een vies gevoel in mijn buik. Ik lig nog even te bedenken of ik genoeg energie kan verzamelen om mezelf naar de wc te slepen, als er op onze deur wordt gebonsd. Half 9, of we uit de kamer willen opzouten? Er zijn nieuwe gasten. Say What?!!! Checkout is pas om 12 uur! Ik ben nog beleefd en zeg 30 minuten, maar Rianne kan haar frustratie niet binnenhouden en zegt: Checkout at 12! Ze heeft mega gelijk met haar reactie, ondanks dat we toch optijd weg wilden…vandaag is namelijk de dag dat wij gaan doorreizen naar het laatste land van onze trip: Kazachstan.
Helaas zijn we afhankelijk van het misselijke ventje voor een ritje en een ticket voor de bus naar Almaty, dus slikken we alle frustratie nog even in. Die gaat er zeker uitkomen bij de review op booking.com!
Voordat we bij de bus komen moeten we nog een tussen maken, om te pinnen bij de ATM. Dat we het in 2(!) keer moeten pinnen zegt al genoeg voor lokale standaarden. Voor ons is het best wat geld, hier ongetwijfeld een vermogen. Maar het is te laat om on dit stadium te weigeren te betalen vinden we…ergens best risicomijdend haha, dat besef ik me. Maar wel een bewuste keuze.
Vanaf het moment dat dat vieze, nare, rotventje zijn geld zag en kreeg, was hij ons vergeten. Als wij niet meerdere keren hadden gevraagd of hij ons nog wilde helpen met de tickets, was hij er ongetwijfeld vandoor gegaan. De rotzak. ‘Ticketoffice there, by bye'. Het liefst wilde ik hem ter plekke op een correctieve tik verkopen, maar dat was niet de moeite waard.
Laten we het positief houden en de minivan in gaan naar Almaty. Vertrekt om 11 uur, maar misschien ietsje later zegt hij nog terwijl hij toeterend wegrijdt.
Blijk totale onzin, de minibus vertrekt pas om 13.00. Wij zitten daar dus lekker 2.5 uur te wachten , terwijl het kwik oploopt naar 37 graden. De drie uur reistijd naar Almaty zal dus ook wel een leugentje zijn. We zijn dan nog aan het fantaseren over Airco in het Mercedes busje..maar ook dat blijkt een fata morgana. Deze dag kan de boeken in gaan als de meest zweterige dag van onze reis hahaha.
Die nacht voor het laatst in Mongolië geslapen, op naar een volgend land, Kirgizië!
We vlogen om rond twaalf uur in de middag, op de dag die in Nederland “zwarte zaterdag” genoemd wordt. Hier gaan er vandaag een stuk of zes vluchten. De eerste is van de Duitse jongen die terug naar huis vliegt en met ons de taxi deelde. Het volgende vliegtuig is die voor ons maar dat duurt nog een paar uur. Zwarte zaterdag kennen ze hier niet, ik heb een foto gemaakt van de wachtruimte, leeg.
Het vliegveld had wel een verharde landingsbaan en het vliegtuig van turkisch Airlines was super luxe!
We konden een filmpje kijken, helemaal niet verwacht, ook niet dat we een maaltijd kregen, we voelden ons giga verwend!
De vlucht duurde vier uur, het laatste uur vlogen we boven Kirgizië de rest was alleen maar Mongolië.
Aangekomen gingen wij richting de douane, voor Kirgizstan, de rest door naar Turkije. Mijn paspoort werd per blaadje gecontroleerd, waar ging ik naar toe? Wat was de naam van het hotel waar we verbleven? Jan was er zo doorheen, schijnbaar is zijn naam heel grappig hier, zijn naam wordt meestal een aantal keer herhaald.
Geld gepind, ze gebruiken hier de Som. €1 is 73som… weer even omschakelen met berekenen.
De taxi stond al direct klaar, Een jonge kerel met amper baardgroei, bleek later de eigenaar van het hostel te zijn… Ik dacht eerder een stagiaire.
Onderweg een paar gesluierde vrouwen gezien maar ook een aantal met korte broeken (ik had voor de reis geen enkele korte broek bij me, spijt!! Omdat ik respectvol wilde zijn)
Eerste indruk was “wow ze hebben hier wel veel bakstenen huizen” het zag er veel groener, hier doen ze ook aan landbouw (in Mongolië nergens gezien).
Grappig hoe we al die veranderingen zagen, kleine cultuur shock? Wel een kleine jetlag, ondanks drie uur tijdsverschil, ik was zo moe!! Het is hier drie uur eerder.
Het hostel zat boven een eet tentje aan een drukke weg en had vijf kamers. We hadden een zacht bed, geen plank zoals in de gers, heerlijk.
We hebben het supermarktje bezocht en werden verzocht niet meteen alle nectarines mee te nemen, niet dat we dat van plan waren maar ze schrok van mijn uitroep denk ik. Fruit!
Aan fruit geen te kort hier, Kirgizstan barst uit z’n voegen van de watermeloenen.
Bij het hostel even gesproken met de jonge eigenaar om te kijken wat onze plannen waren voor deze paar dagen. We besloten om een drie daagse tocht te doen, rondom het meer genaamd Issyk Kol. Het één na grootste gletsjer meer ter wereld wat nooit bevriest. Er zitten heel veel verschillende natuur gebieden om heen dus het lijkt ons leuk om dat te doen, beetje cultuur en natuur snuiven in die paar dagen.
Die avond op het terras voor het hostel gegeten, een shaslik regelrecht van de bbq, een typisch gerecht van hier.
De jonge eigenaar kwam even een verandering in het plan aangeven, onder veel verontschuldigen. Door het slechte weer van de afgelopen dagen (het was nu 33graden) was er een deel van de route weg gespoeld en dat waren ze aan het repareren. We zouden dus morgen één dagtrip doen, naar een waterval en de twee dagen erna gaan rond trekken. Prima!
’s Avonds vroeg gaan slapen om van onze jetlag af te komen, ondertussen hoorde we buiten de oproep tot gebed vanuit de moskee, dit versterkt het gevoel dat we echt weer in een ander land zijn aangekomen!
Het ontbijt was afgesproken om 8 uur, we hielden al rekening met een “kirgisch half uurtje” omdat we het al zo gewend waren. Na een half uur kregen we pannekoekjes met een soort gecondenseerde melk erbij, heerlijk
Toen maar gewacht, de jonge eigenaar nog nergens gespot.
Om 9 uur reed er een busje voor, klaar om te vertrekken! Er ging ook nog een Amerikaanse vrouw mee, zij is werkzaam in Kirgizië voor een jaar.
Onderweg een meisje opgepikt, hij vroeg of het goed was als er iemand mee reed, omdat die persoon bij het dorpje moest zijn waar we naar toe gingen. Dit bleek later zijn vriendin te zijn. Onze “gids” stopte aan de voet van een gebergte, liet ons het begin van het pad zien met de vraag of het goed was als we elkaar rond 18uur weer bij de auto zouden zien. Hij gaf aan dat de route stond aangegeven en dat hij niet wist of de klim ging maken of bij de auto zou wachten… dat was het eerste barstje in zijn houding als “eigenaar en gids”.
Jan en ik zijn begonnen met de Amerikaanse vrouw maar zij hield ons niet bij en ging op haar eigen tempo lopen. Een tijdje later toen we ergens stonden uit te hijgen kwam onze “ gids” ons inhalen met “ de persoon die bij het dorpje moest zijn” alias zijn vriendin met wie hij gewoon een privé dagje had onder het mom van toeristen rondleiden… Veel mensen gezien met serieus klimmateriaal bij zich, zware rugzakken vol met bepakking. We zijn twee tenten kampen tegen gekomen die als basis diende voor het beklimmen van de hogere delen.
In etappes gelopen naar de waterval, super mooi en veel gestegen qua hoogte. Twee uur gelopen, even wat gegeten en gerust bij het water toen terug naar beneden, onder weg voor het eerst Nederlanders tegen gekomen. Die waren net gearriveerd en gingen zwetend hun jetlag te lijf.
Onze “ gids” was ondertussen inclusief vriendin ook weer beneden en we reden, zonder iemand af te zetten bij een dorp, terug naar waar we begonnen waren.
In de avond voor de tweede keer shaslik gegeten, en vrienden gemaakt de plaatselijke zwerfhond door stukjes brood te geven.
Volgende dag begon onze twee daagse tocht, met een verlenging van de wachttijd, de “gids” kwam pas later aanlopen, gehaast en met veel sorry's. We zaten in een busje met de jongen als “gids” en een chauffeur, na een dag kwamen we er achter dat het zijn vader bleek te zijn, op de een of andere manier kregen we steeds meer het gevoel genaaid te worden.
De eerste stop was bij een oude wachttoren langs de zijde route, het commentaar van onze “gids” was “ something interesting” of iets in de trant van “ a monument of I don’t know what”… een zeer grote bijdrage aan onze trip dus (not!) Gelukkig wist de lonely planet ons meer te vertellen. We hebben de toren beklommen en terwijl we genoten van het uitzicht zag ik wat heuvelachtig terrein, volgens de “gids” was het een oude begraafplaats uit die tijd, ik ging er van uit dat we daar ook even een kijkje gingen nemen, maar nee, we moesten verder want het was al wat later. En ik dacht bij mezelf “wat raar, door wie zou dat toch komen?”. Toen liet hij zich ontvallen dat hij een eigen zwembad had achter zijn huis en dat hij daar die ochtend nog heerlijk in had gezwommen. Dus toen floepte ik er uit, Oh dus terwijl wij op jou aan het wachten waren was jij gewoon aan het zwemmen?
Zijn Engels was niet super goed maar volgens mij had hij me wel verstaan en negeerde hij mijn vraag. Pannenkoek!
De afspraak was dat de prijs inclusief maaltijden was, behalve de overnachting, prima. Maar wat een flop was dit, we hadden verwacht wat informatie te krijgen over de cultuur en de omgeving, we moesten de vragen stellen en de informatie er ongeveer uit trekken. Onderweg zagen we langs de kant van de weg vrouwen zitten met bakken vol met aardbeien, de vader stopte en vroeg of wij wat aardbeien lusten. Lekker! Dan verwacht je een bakje te krijgen maar we kregen een hele plastic boodschappen tas vol! Het was helemaal voor ons want de “baas en kleine baas” lusten geen aardbeien…daar zaten we dan met drie kilo aardbeien op schoot. Toen wij er vol van waren hebben we de zak maar bij onze voeten neer gezet. (Daar heeft hij staan koken in de hitte en aan het einde van de volgende dag was het aardbeien jam in een plastic zak).
We zouden gaan lunchen als we bij het water aan waren gekomen, gelukkig hadden we zelf wat te eten mee genomen want uiteindelijk zaten we bij een tentje wat te “lunchen”
om 15:30u. Time management stond niet in zijn “ gidsen handboek voor dummies”. Na het eten wat lekker was (ik zal niet over alles klagen) kregen we de vraag of we zelf wilden afrekenen, we waren verbaasd want dat hadden we niet afgesproken. Misschien was het om voor te schieten want we gingen de trip pas achteraf betalen.
Aan het einde van de dag en een hele lange zit in de auto kregen we de mededeling dat we zo naar de bergen gingen om nog wat te wandelen. Lekker, even uit de auto met deze hitte!
We reden de grote weg af, stopten aan de kant van een land weggetje om hier een paar foto’s te maken en ze kwamen ons over een half uur wel oppikken… what?!
Wat een flapdrol! We hebben ons in die tijd vermaakt om hem belachelijk te maken met zijn enige woorden die hij als “gids” gebruikte, “something interesting”, “ this is a monument of I don’t know what”, “ we stop here and you can take some pictures”, “ we are going to hike, and pick you up in 30 minutes”.
Nadat we weer opgehaald waren, zouden we door rijden naar de warm water bronnen en stoppen bij het meer om te zwemmen. Daar hadden we de hele snikhete dag naar uitgekeken en we kwamen er aan op het moment dat de zon onder ging… fijn.
De warm water bronnen waren heerlijk, het was er nog steeds druk ondanks dat het donker was. Het voelde aan alsof we in de sauna waren. Er waren verschillende baden van heel erg heet die overliepen naar baden die minder heet tot warm waren. Heerlijk ontspannend na zo’n lange dag. We waren nog lang niet op de plek waar we zouden slapen, aan de andere kant van het meer bij het stadje Karakol. Bekend omdat het als uitval basis gebruikt wordt voor de alpinisten die de Sian Tan Mountains gaan beklimmen, op de grens met China. De rit er naar toe heb ik niet meer mee gekregen, ik was zo slaperig van het warme water. Om half twaalf in de avond zaten we daar aan ons avond eten, blijkbaar normaal voor de lokale bevolking want het café was hartstikke vol. Er was ook een groep islamitische mensen aan het eten, in voor hen traditionele kleding, onze “gids” en zijn vader zaten deze mensen in het openbaar belachelijk te maken en uit te lachen. Bij het verlaten van het café gooide hij er nog uit dat het leek alsof we in Syrië waren. Ongeacht wat onze mening daar over is, was dit de druppel.. hoe onprofessioneel is dit?!
Ik ging toen lekker tegen hem in om hem nog meer op stang te jagen, hij hapte meteen. Want ik had immers in onze papieren gids gelezen dat Kirgizstan islamitisch was van oorsprong? Hij was het hier duidelijk niet mee eens, maar een groot deel hier heeft hier een afdruk vanuit het oude bewind van de Ottomanen en hij was duidelijk meer Sovjet gezind. De jongen en zijn vader zeiden ook dat zij geen kirgisch spraken, alleen Russisch. Schijnbaar spreken de mensen die in Bishkek wonen Russisch en wordt er in de rest van het land kirgisch gesproken. Jammer voor deze twee dat hun wereld dus klein blijft in Bishkek en beperkt tot “monument of I don’t know what”.
We sliepen die avond bij bevriende mensen met een hotel en kregen een luxe kamer toegewezen bij de balie. Jan en ik zeiden meteen dat dit niet nodig was, een bed en gedeelde badkamer was prima. Ja doei, dit was voor onze eigen rekening, dat snap ik, luxe kamer…
We hebben nog nooit in een kast geslapen en lagen in een deuk bij het zien van de kamer, dit kon er ook nog wel bij. De deur kon open en dan stapte je gelijk op het bed en dat was het, net alsof je in een kast sliep.
De pannenkoek en zijn vader waren zoals verwacht te laat aan het ontbijt zodat we weer moesten wachten. Ik was er een beetje klaar mee om geduldig te zijn en ging een beetje lopen “bitchen” zo van “ als jullie klaar zijn dan kunnen we zo gaan”.
De eerste stop was een kerk, in originele staat helemaal van hout, ik had mijn huiswerk gedaan en ging nu onze “gids” een overhoring geven om te kijken wat hij wist. Zijn commentaar was namelijk “this is a wooden Church of the year somewhere of I don’t know”, serieus?!
Van mijn overhoring werd de 18jarige een beetje zenuwachtig en Jan zag het ook en die vond dat ik moest ophouden met hem te plagen.. het werd net leuk :p
Na het bezoek aan de houten kerk, werd het weer een langer auto ritje richting wat rotsachtiger landschap in de bergen, we gingen paardrijden. Yes, ik had Jan zover gekregen om het nogmaals te doen, dit keer zou het voor een uurtje zijn.
Toen we bij de plek aangekomen waren waar we op een paard mochten klimmen zei de gids eerst dat hij niet mee ging, maar waar moesten wij dan heen?! Toen besloot hij toch mee te gaan maar vroeg aan mij of ik het hem kon leren omdat hij nog nooit op een paard had gezeten.. Oké dit is vreemd, jij bent de gids. Zijn vader besloot ook mee te gaan en zo gingen we dus op pad, onze “gidsen” op een paard met allebei een begeleider achterop en Jan en ik op een paard alsof we het al jaren deden haha. Deze tour deed hij volgens eigen zeggen vaker, ik geloof er niks meer van!
Boven op de berg, we hadden prachtige uitzichten vanaf het paard, mochten we nog een stuk lopen richting een waterval. Toen kwam de 18jarige helemaal los, een hele fotoshoot later konden we weer verder. Wat hij vooral belangrijk vond was hoe hij op de foto stond en of wij, zijn gasten, nog even een extra foto van hem wilden maken. Een Engels woordje erbij in zijn vocabulaire, “can you make a picture of me?”. Te hilarisch, dat noemde zichzelf een gids.
Na dit stukje paardrijden konden we weer terug in de auto hoppen, we moesten verloren tijd van gisteren inhalen, om weer verder te gaan naar de volgende attractie. Een autorit haarspeld bochten richting een uitzichtpunt op 3817meter hoogte.
Het was een weg die zeldzaam goed was aangelegd, het was richting een ingang van een mijn. Daarover Helaas geen informatie want dat wist onze “gids” niet. Ergens op de helft van de route maakten we een stop voor (je raad het al) “you take picture moment”, we stapten uit de auto en werden belaagd door hordes vliegen. Geen idee waarom die dingen daar vlogen, echt niet normaal, van die grote dikke steekvliegen. De jongen sloot zichzelf op de in de auto en begon alles wat rond vloog dood te meppen, hij was nog een mietje ook, Jan en stonden buiten en moesten daar maar de beesten trotseren.
Toen ze allemaal dood waren mochten we weer binnen zitten en zijn we verder gereden naar boven, we kwamen bij een bergmeer uit, heel mooi. We kregen even de tijd om rond te kijken en toen moesten we weer in de auto gaan zitten om verder te gaan.
We gingen door naar de ‘fantasy’ rotsen.
Een super mooie plek waar alle rotsen rood waren, ze waren door de regen vervormd dat je er allerlei gezichten of figuren er in kon zien. We waren er op aan het klimmen toen “de gids” weer vroeg of ik een foto van hem wilde maken, ik moest nog een klein beetje lager ..ik schoof door en gleed bijna een te diep stuk ravijn in, van schrik liet ik zijn telefoon vallen, om zelf grip te krijgen. Beetje lullig van zijn nieuwe telefoon maar ik was in ieder geval nog heel, nu was ik er klaar mee, met foto’s van hem te maken.
Als laatste van die dag stond nog het zwemmen in het meer op de planning, heerlijk! Met een late lunch, worstjes geroosterd boven een vuurtje. Jan en ik hebben lekker een plons gemaakt in het water terwijl er voor ons picknick werd voorbereid. Er werd een vuurtje gemaakt en samen met nog een ander groepje mensen, was er verder niemand op dat stukje strand. Genieten!
De worstjes waren niet mijn favoriet maar ze hadden zo hun best gedaan dat ik die braaf heb opgegeten. Hier had ik later spijt van, na een lange tocht terug met de auto arriveerden we in het donker, toen we eindelijk in bed lagen moest ik rennen, want de worstjes kwamen er met een rotgang weer uit. Koken kon hij dus ook niet onze “gids”..
De volgende ochtend waren we van plan om met een minibusje de grens over te gaan naar Kazachstan, een paar uurtjes rijden en dan zouden we weer in het volgende land zijn! We kregen de kans niet echt om rustig uit te checken, meneer “de eigenaar” had schijnbaar al weer nieuwe gasten op de stoep staan en kwam vragen of we al klaar waren om te gaan. Maar hij had zelf ergens opgeschreven dat we tot 12uur de tijd hadden om uit te checken, die regel ging ik dus even tegen hem gebruiken. Wat een ongelooflijke eikel, hij kon die positieve review voor zijn hotel dus op z’n buik schrijven! Reken maar dat andere reizigers te lezen krijgen dat ze beter niet voor zijn accommodatie konden kiezen. Hij heeft ons nog wel een ritje gegeven naar het busstation maar zodra hij zijn geld binnen had kon er geen vriendelijk lachje meer van af… pff en wij waren blij dat we door konden voor een nieuw hoofdstuk!
Kirgizië.. de gids was waardeloos het land super mooi, hier wil ik nog wel een keer naar terug!
En nu Jan weer:
Bij aankomst in Bishkek moet de tijd 3 uurtjes worden terug gezet. De douane lacht ons al toe. Gjello, Jannnn Ven Eldereeen. Leuke vent tref ik. Of ik nog even wil lachen voor de camera, dan krijg ik mijn stamp. En of ik geld heb. Ik antwoord dat ik nog naar de ATM moet, waarop die kerel keihard grijst. Hij bedoelde niet of ik hem wilde lappen, maar of ik geld aan te geven had. Zie ik er zo rijk uit?
Onze pickup naar ons, via booking.com beboekte, simpel hotelletje, stond al klaar. Een mini ventje, blond, met een Duits Achtig accent. Zou het een stagiaire zijn? Hij is blijkbaar oud genoeg voor de auto, want hij stapt achter het stuur. Blijkt de eigenaar te zijn! Toen waren we nog onder de indruk, maar als je doorleest in dit verhaal komt de ‘aap’ uit de mouw haha. Mister ‘Yes, very nice' Guy.
We droppen onze spullen in de kamer en lopen door naar het shopje, terwijl we mega impressed zijn van de groene omgeving waar we sinds onze landing in zijn beland. Ze hebben wegen! En bomen! En andere auto’s dan Toyota (Priussen)! Met een zak vol proviand voor belachelijk weinig geld lopen we terug. Howly, wat is dit land goedkoop zeg!
De resterende uurtjes van de middag vul ik met de (lekkende) douche en een zoektocht naar een goedkoop autotje voor in Kazachstan. Om het zuidwesten van Kazachstan volgende week mee te gaan doorkruisen en als het even lukt door te rijden naar Astana, waar vanuit we terug zullen vliegen.
Helaas blijkt het huren iets meer handen en voeten te hebben dan gedacht. Mijn maag begint te knorren en we besluiten op tijd bij het hotel een hapje te gaan eten.
Voordat we kunnen bestellen komt de jonge hoteleigenaar bij ons zitten met zijn laptop, om de mogelijkheden van tours door te spreken met ons. Er zijn allerlei very nice daytrips. Cheap, cheap. En een hele bijzondere meerdaagse trip around issik-Ull Lake. ‘Very beautifull, everything included. Only cheap hotel at day 2 not. That is all. ‘
Zijn verhaal klinkt prima en we besluiten voor de 3 daagse trip te aan. Ok, het is wat prijzig, maar we krijgen er veel voor terug…denken we dan nog hahaha.
De bestelde kipshashlicks komen op tafel en we maken hem snel soldaat. De salade krijgen we niet eens op... Het is inmiddels half 8 en door de lokale biertjes slaat de minijetlag toe…tijd om te slapen!
Net voordat we naar boven gaan komt het kereltje nog even vertellen dat de 3 daagse trip een 2 daagse is geworden i.v.m. het weer(?). Maar morgen gaan we ook een dagje trippen naar een natuurpark. Lekker wandelen. En de prijs zou lager zijn. Met nadruk op zou.
De trip van vandaag is naar de water fall. Om 8 uur moesten we klaar zitten, er zou ook een Amerikaanse dame meegaan. Ons ontbijt, dat we de avond van te voren moesten bestellen, bleef echter weg. Eigenlijk bleef alles weg. Tot een uurtje of 9 was alles echt letterlijk uitgestorven. Toen we al een uur zaten te wachten, kwam er een dame in het Russisch vragen of we ontbijt hadden besteld. Pancakes. Yes. Om half 10 zaten we eindelijk aan het ontbijt. Ruim een half uur later kwam het kereltje zich melden, few few minutes! Bleek nog een half uur. Om 10.45 reden we dan eindelijk aan. Via een tussenstop, want het ventje moest nog even iemand oppikken en afdroppen, of dat een probleem was. Beleefd zeiden we geen probleem…dat het later zijn vriendinnetje was die hij meenam was een beetje jammer.
We reden er een klein uurtje op. Het ventje brabbelde ongeïnteresseerd af en toe wat over de omgeving. ‘This is monument of I don’t know' ‘,Yes, very Nice Picture there’. Beetje jammer van onze 1500 som (toch ruim 23 euro). Bij de ingang van de wandeling dropte hij ons simpelweg af. ‘Good luck, have fun'. Bye bye…hij zou hij de auto blijven, tot 18.00. een hele dag dus. Bleek later totale onzin te zijn, hij is ook omhoog gelopen. Met zijn vriendinnetje…op onze kosten.
De wandeling was prachtig overigens, een echte bergwandeling. Met mooie vergezichten, planten, klimmen, alles zat erin. Overal echte bergbeklimmers, incl. outfits zoals touwen en van die ijsschoenen. Rianne (en haar broertje) lachen me nu ongetwijfeld uit, maar ben de naam daarvan weer vergeten haha.
Na bijna drie uur hard stijgen komen we bij de waterval aan. Awesome! We eten en drinken wat, komen onze gids aka het ventje tegen op een rots met zijn vriendin, en besluiten daarna weer naar beneden te gaan. Tijdens de afdaling gebeurt er waar ik bang voor was: Mijn knie speelt weer op. ***** Knie. Gelukkig is de afdaling dit keer een stukje korter, maar het was weer best afzien. De volgende wandeling draag ik een brace besluit ik…als we die ergens kunnen vinden.
Beneden zijn we de enige, het is pas half 5. De Amerikaanse dame, die we bij de eerste col al dropten, is nog nergens te bekennen, en onze guide ligt ongetwijfeld nog te vozen met zijn dametje. De enige plek waar drinken te krijgen is, is het hotelletje iets verderop. Helaas heeft deze plaats alleen zwaar chagrijnige mensen rondlopen die bang zijn van Engels. Ze willen ons niks verkopen blijkbaar, nare mensen…of we moeten een hele fles cola kopen. Nou nee, dan niet. Dat jullie hotel karma krijgt in de toekomst.
Buiten het hotel komen we er achter dat we wat van hun gratis wifi kunnen jatten…doen we natuurlijk met een grijns hahaha.
Onze guide komt als eerste weer beneden….de Amerikaanse dame houdt zich netjes aan de afgesproken tijd. Een beetje een lone Ranger is ze. Maargoed, we kunnen weer vertrekken!
Het kwik is dan inmiddels gestegen naar bijna 35 graden. Na het droppen van het vriendinnetje worden we dan ook bijna emotioneel bij het zien van de douche. Bijna dan haha.
We besluiten niet meer naar Bishket centrum te gaan, moeten we het ventje weer belasten met een taxirit. Het hotel is namelijk net iets te ver van het centrum om te lopen. En zeker terug te lopen inde donkerte.
Eten dus weer bij het hotel! Rianne besteld enthousiast een gerecht van de kaart. Hebben we niet meer. Een nieuwe. Hebben ze niet meer. En nog een. Nee, is er niet meer. Alleen de shashlick zijn op voorraad. Wordt hetzelfde eten dan gisteren dus hahaha.
Aan de tafel naast ons herkennen we een geluid…Nederlanders! Wat een humor, vrijwel de eerste Nederlanders die we tegenkomen op onze hele trip!
Volgens mij hadden die mensen dat overigens ook…de vrouw begon te praten en hield niet meer op. Een super aardige vrouw hoor, dat wel. Maar na een dag wandelen raakte ik er vermoeid van haha.
De vrouw waarschuwde ons nog voor de wat lakse houding van de eigenaar van het hotel veel praten, weinig nakomen. En erg traag in het beantwoorden van vragen. Hadden wij nog totaaal niet in de gaten hoor ;-)
Morgenvroeg moesten we weer om Half 9 klaar staan…voor onze two day trip. Ik ben benieuwd wat het ventje er deze keer van maakt. Hopelijk is het goed, want we hebben er 18000 som (250 euro) voor gelapt. Een hele som geld dus, zeker in een goedkoop land als dit.
2 daagse trip
Laat ik beginnen bij het einde: We zijn afgezet en hebben veel te veel betaald. Overal waar we kwamen moesten we ineens zelf de rekening betalen. De vader van het jongetje aka hoteleigenaar bleek de taxi driver. En als je bedenkt dat het kereltje ‘per ongeluk’ verklapte dat een dokter ongeveer 300 dollar verdiend per maand in Kirgizstan, hebben we voor 2 daagjes rijden een heel dokter salaris overgemaakt. Gelukkig was de omgeving van het Issyk-Kul Lake prachtig. Voor de mensen die het niet kennen: zoek maar eens op…het is het never freezing Lake. Mooi, uitgestrekt, een mini paradijsje, maar dan zonder al die gekke Franse Toeristen.
Het begon met het vertrek…uiteraard moesten we weer een uur op hem wachten…Kirgizisch half uurtje noemde hij het met een grote glimmende (beugel) grijns. Wij slikten het maar weg.
Vervolgens bleek het ventje, die overigens pas 18 was en van papa geld had gekregen voor een hotel, eigenlijk de hele reis vooral met zichzelf bezig te zijn. Wij moesten foto’s van hem maken in plaats van andersom. Hij was totaal ongeïnteresseerd. ‘That is….nice Building Yes, interesting monument of I dont know'. Pannenkoek. Hij was constant te laat.
We zijn zelf een keer op de weg gedropt om een kwartiertje rond te lopen over de weg, ‘for some nice pictures’. Flapdrol. Rianne had het al snel gehad en prikte er constant doorheen met vragen over de zaken waar we rondkeken haha. Het straalde van haar af ;-)
De vader was gelukkig wel erg aardig, al sprak hij geen woord Engels.
Alles was knullig, net niet. Onze eerste stop: de supermarkt. Uiteraard zelf alles lappen. Na 3 uur rijden stopten we in een dorpje, voor wat mais. Volgens mij had het ventje honger haha. Ik hapte ook een kolfje weg, terwijl Rianne naar de wc moest rennen en terug…want we moesten door.
We reden over een Chinese weg kwamen we achter. Aangelegd door en voor het bedrijfsleven. ‘Very dangerous' volgens het kereltje. Terwijl de weg op en top gemaakt was…hij zal wel iets tegen Chinezen hebben. Waar hij overigens ook iets tegen had was Islamieten. De onzin die uit zijn mond kwam was constant anti-islamitisch. Volgens hem was Kirgizstan nooit Islamitisch geweest, terwijl de geschiedenis boeken toch echt anders zeggen. Verder had hij een hekel aan allerlei moskees. Beetje onprofessioneel om je mening zo over je gasten heen te gooien. Maargoed, hij is pas 18 he, dachten we op dat moment. Het voordeel van de twijfel.
We rijden en rijden tot een uurtje of half 5. Geen enkele bezichtiging of wat dan ook, gewoon karren. Tot een tentje waar we gingen lunchen. Had hij toevallig een kortingskaart van. Beetje jammer dat hier ook de rekening gesplitst werd…uit verbazing niks van gezegd, achteraf natuurlijk stom.
Het zelfbetaalde eten was overigens best prima daar in the middle of nowhere.
Om half 9 komen we aan bij Hotsprings. Een hoogtepuntje! Het hete water gutst hier uit de grond, eronder was mogelijk wat vulkanische activiteit. Er waren allerlei baden, van heet tot heter en heetst, waar je in kon zitten en zwemmen. Heerlijk! Op de achtergrond zag je de hoge witte bergen met daartegenaan wolken met onweer. En dat terwijl ik lag te genieten in een 38+ graden bad. Bijna surrealistisch. Hier zou ik graag, na een dagje wintersport, nog even willen relaxen zeg. Met de sneeuw op de achtergrond.
Na de hotsprings reden we door naar het hotel. De planning klopt, mede door het te laatkomen van het ventje elke keer, voor geen meter. Vlak voor ons hotel gaan we avond eten. Om een uurtje of 11 is dat. Uiteraard met….een eigen rekening. Frustraties beginnen te komen. Zeker als we in het ‘hotel’ in Kharakul aankomen (lees: een bevriend meisje) en we letterlijk in een bezemkast mogen slapen. Doorgezakt bed en al. Rianne krijgt er spontaan smetvrees van…maargoed, we vallen in slaap.
Even wat side informatie: Het is voor ons een voordeel dat alles hier in Kirgizstan echt totaal niks kost. Alle rekeningen bij elkaar zijn nog geen 10 euro. Maar toch, het gaat om het principe.
De ochtend daarna komen we tot de conclusie dat we samen één nachtrust hebben gehad…oftwel: allebei een halve nacht.
Na een ontbijt van rijstepap en ei (waar ik later mogelijk nog ziek van ben geworden), gaan we dag 2 van deze bijzondere trip in. Deze dag is meer gevuld met activiteiten, en we krijgen vandaag ook de kans om het prachtige Issyk-Kul Lake van dichtbij te bewonderen. Misschien zelfs een stukje te zwemmen! Zou gaaf zijn.
Uiteraard bestaat de dag ook voor een groot deel uit rijden. We gaan naar een vallei, naar een waterval kijken. En…jullie trouwe lezers raden het nooit…we gaan te paard! Waar ik eerder nog heb beloofd het bij gerookt paard te houden, zat ik nu spontaan weer op een levend beest. En wat voor één haha. Terwijl het ventje en zijn vader moeite hebben met opstappen(voor beide is het blijkbaar de eerste keer), Geef ik mijn paard een ‘Shoe’ en een tikje op zijn kont waarna hij er als een speer vandoor gaat. Als een volleerd Ruijter Geef ik het paard aanwijzingen, waar hij perfect naar luistert. Awesome! Vind het bijna jammer dat het dit keer maar 2* 25 minuutjes rijden was. Maar niet tegen mijn vriendinnetje zeggen he ;-) Ik ben nog steeds niet van plan er een gewoonte van de maken hihi.
De waterval was overigens super mooi. Je kon er zelfs onder gaan staan. Het ventje wilde daar ter plekke een zwoele fotoshoot van zichzelf maken en vroeg ons of wij foto’s van hem wilden maken. Omgedraaide wereld was het.
Na de waterval en het paardrijden, en een korte sanitaire stop in de wc in het veld (flashback naar Mongolië), reden we door. De volgende vallei in, voor ‘some hiking' alsdus het kleine mannetje. Hiking voor hem staat voor: We pleuren die buitenlanders even uit de auto, laten ze 15 minuutjes over de weg lopen om wat foto’s te maken, en pikken ze vervolgens met de auto weer op. Goed bezig hoor frikandel. Het voordeel van de twijfel slaat nu echt om…zowel ik als Rianne raken er zichtbaar gefrustreerd van.
Na onze hiking slaan we linksaf, een slingerbergpad in. Naar een uitkijkpunt oo 3817 meter hoog. De weg ernaartoe is super gaaf en ook bovenin is het indrukwekkend. Echt zo stil, niet normaal! Het uitkijkpunt vinden we alleen niet, en nadat we een ware ‘Revenge of the superflies' meemaken, is de lol over. Deze vliegen, die drie keer het formaat van een dikke strontvlieg hebben, vlogen namelijk met honderden tegelijk de auto in. En waar ieder normaal voorbereid mens de deuren snel sluit, besloot het mannetje alle vliegen dood te meppen. Zucht.
In een auto vol dode vliegen karden we weer snel naar beneden. Het was inmiddels 5 uur en we hadden stiekem toch wel trek in een lunch..om half 6 kwam het er dan eindelijk van…op het strand!
Terwijl het menneke en zijn vader hout sprokkelt voor een vuurtje (worstjes grillen), besluit ik een duik te nemen. Heerlijk! Al snel volgt Rianne kort, maar verder als haar middel komt ze niet haha…kkkkoud!
Ik ben niet zo’n worstjes man en eet er uit beleefdheid maar eentje. De rest wordt opgepeuzeld door Rianne en vooral de vader en de kleine gids. Later blijkt dat maar goed ook, Rianne wordt die nacht al ziek en mijn darmen de dag erna. Maar daar later meer over.
Gelukkig voor mij is er ook paprika, tomaat en brood in overvloed. Met een goedje waarvan ik de naam nog steeds niet weet…een soort aangedikte vanille vla. Best prima op het brood! Ik zit al te fantaseren over de import ervan , er zouden volgens mij aardig wat Nederlanders fan van zijn.
Na onze ‘lunch’ vertrekken we om een uurtje of 7 naar de Fairytale Rocks. Een fantastisch verzicht van rode stenen gebergte met allerlei vreemde vormen. Met mijn fantasie kan ik er allemaal wezentjes van maken, vandaar waarschijnlijk ook de naam ;-)
De rode steen gaat stijl omhoog en is mega glad, al in de eerst meters verrek ik mijn drommelse knie waardoor ik genoodzaakt achter moet blijven. Het jonge ventje heeft nog net geen kwijlmond van de gedachte dat hij hier sexy op de foto kan gaan, gaat op een stukje rots zitten (lees: klimt er heel angstig op terwijl hij roept: ‘I’m afraid of notting!’) en vraagt Rianne als fotograaf van zijn sexyshoot.
Terwijl hij zijn lipjes tuit en ik heen en weer bungel tussen schaamte, lachen en frustratie over onze gids, gaat mijn vriendinnetje op zoek naar een goede hoek voor de foto’s. Haar sandalen (Teva's, voordat ik per ongeluk iemand beledig hihi) zijn echter niet gemaakt voor deze gladde steensoort. Ze glijdt weg, richting de afgrond. Om grip te krijgen laat ze de telefoon van het mannetje los. Die glijdt nog een stukje door. Oeps! Gelukkig blijkt het toestel tegen een stootje en is heeft het hoesje genoeg bescherming gegeven. Het zou toch wat zijn…mijn vriendin in het ravijn en de telefoon kapot. Vooral die telefoon dan ;) haha, grapje!
Na de Fairytail Rocks wordt het al donker en rijden we terug. De planning van onze blonde stoot (not!) klopte natuurlijk weer totaal niet, maargoed, om 00:30 kwamen we aan bij het hotel (Lavitor) time to shower en to sleep! Maar voor Rianne is er nog een tussenstop tussen douchen en slapen: Overgeven. De worstjes waren de boosdoener. Nare nare worstjes. Op dat moment kan ik nog de grap maken dat mijn darmen sterker zijn en meer gewend, maar de dag(en) erna moet ik zelf aan geloven. Waar het bij Rianne gelukkig direct uit het lichaam werd gegooid was bij mij een full reset van mijn darmen nodig. 4 dagen lang, tot Kazachstan.
Voordat ik de trip afsluit wil ik nog eventjes kwijt dat de vader van het menneke een toffe peer was.
Alleen al dat hij tijdens het rijden de hele tijd wakker bleef, zodat zijn zoontje letterlijk slapend rijk kon worden .
Ik word ochtend daarna, zoals eerder aangekondigd, wakker van een vies gevoel in mijn buik. Ik lig nog even te bedenken of ik genoeg energie kan verzamelen om mezelf naar de wc te slepen, als er op onze deur wordt gebonsd. Half 9, of we uit de kamer willen opzouten? Er zijn nieuwe gasten. Say What?!!! Checkout is pas om 12 uur! Ik ben nog beleefd en zeg 30 minuten, maar Rianne kan haar frustratie niet binnenhouden en zegt: Checkout at 12! Ze heeft mega gelijk met haar reactie, ondanks dat we toch optijd weg wilden…vandaag is namelijk de dag dat wij gaan doorreizen naar het laatste land van onze trip: Kazachstan.
Helaas zijn we afhankelijk van het misselijke ventje voor een ritje en een ticket voor de bus naar Almaty, dus slikken we alle frustratie nog even in. Die gaat er zeker uitkomen bij de review op booking.com!
Voordat we bij de bus komen moeten we nog een tussen maken, om te pinnen bij de ATM. Dat we het in 2(!) keer moeten pinnen zegt al genoeg voor lokale standaarden. Voor ons is het best wat geld, hier ongetwijfeld een vermogen. Maar het is te laat om on dit stadium te weigeren te betalen vinden we…ergens best risicomijdend haha, dat besef ik me. Maar wel een bewuste keuze.
Vanaf het moment dat dat vieze, nare, rotventje zijn geld zag en kreeg, was hij ons vergeten. Als wij niet meerdere keren hadden gevraagd of hij ons nog wilde helpen met de tickets, was hij er ongetwijfeld vandoor gegaan. De rotzak. ‘Ticketoffice there, by bye'. Het liefst wilde ik hem ter plekke op een correctieve tik verkopen, maar dat was niet de moeite waard.
Laten we het positief houden en de minivan in gaan naar Almaty. Vertrekt om 11 uur, maar misschien ietsje later zegt hij nog terwijl hij toeterend wegrijdt.
Blijk totale onzin, de minibus vertrekt pas om 13.00. Wij zitten daar dus lekker 2.5 uur te wachten , terwijl het kwik oploopt naar 37 graden. De drie uur reistijd naar Almaty zal dus ook wel een leugentje zijn. We zijn dan nog aan het fantaseren over Airco in het Mercedes busje..maar ook dat blijkt een fata morgana. Deze dag kan de boeken in gaan als de meest zweterige dag van onze reis hahaha.
