De laatste dagen Mongolië
12 augustus 2016 - Astana, Kazachstan
Hoi beste trouwe volgers, dit keer begint Jan. Eerst met het onbrekende stuk van de laatste keer, daarna met nieuwe verhalen.
Aangezien onze verhalen inmiddels behoorlijk achterlopen op onze werkelijke avonturen, zullen we de komende weken wat vaker kortere updates posten.
Verder nog even bij voorbaat excuses voor eventuele uitlijning of spelfouten. Word voor mobiel werkt verre van optimaal...puntje voor verbetering voor Office dus.
Jan:
Ik was gebleven bij het bad..
Zo’n Kuip die je vol laat lopen met heet water en waarin je kunt wegdromen. Daar gaan we eventjes van genieten! Aan het water te zien naderhand was het ook erg nodig om eens goed te weken. Travelling is hard working ;-)
Het bed doet ons denken aan een eerdere ervaring in Dublin…veren in je reet. Maar warme dekens doen het altijd goed.
De dag erna (het is inmiddels een zondag kom ik achter) staan we vroeg op. Om 8 uur wordt het ontbijt geserveerd. We proberen bij de balie onze mogelijkheden te bespreken voor een taxi/bus en- of tour, maar geven het snel op. Niemand spreekt hier Engels. Met heel veel moeite komen we er achter dat er een busje rijdt naar Kharkorin…om 14.00 vandaag.
Zoals mijn vriendinnetje het zegt: ‘We are stuck in this hole for another day'. De baalt en is boos. Ze heeft het gevoel dat we veel tijd verliezen en nog maar weinig tijd hebben. Slechte reizigers noemt ze het, terwijl ik er eigenlijk wel om moet lachen. Al vind ik op momenten als deze wel pittig om te weten hoe ik het beste kan handelen. Ik besluit haar op te beuren, een knuffel te geven en in te laten zien dat dit ook bij het reizen hoort. Met een glimlach. Mijn tactiek slaat aan en al snel kunnen we er met zijn tweetjes om lachen. We besluiten voor toekomstige reizen gewoon een grote 4x4 te kopen. Rijden we zelf wel…en als een plekje niet bevalt rijden we gewoon door.
Na een sightseeing Arkhairveer (van 15 minuten) gaan we zitten in het restaurant van het hotel. Met het beperkte wifi dat in de lucht rondzwerft krijgen we het voor elkaar een guesthouse in Kharakorin te vinden met een website…en een telefoonnummer! Ik bel op en regel een bed in de Ger. Nu snap ik pas waarom een lokale simkaart wel handig kan zijn…door het kleine telefoontje is mijn maandrekening verdubbeld haha.
Nu alleen nog maar zorgen dat we de bus kunnen vinden. Gelukkig is 1 van de dames van het hotel bereidt ons te brengen. In haar Prius rijdt de erheen, alsof ze voor de eerste keer in de auto zit. Zal maar geen grappen maken over vrouwen achter het stuur ;-) maargoed, we komen aan en krijgen het met handgebaar, point-it boekje en calculator voor elkaar om in het busje te komen. Voor een scherpe prijs in een minivan naar Kharkorin! Dat het busje half vergaan is, en de achterklep met een moersleutel maatje 17 moet worden dichtgedraaid boeit ons niet
Voordat hij vertrok bus konden we nog eventjes over de lokale Black Market struinen. Hier is ook alles te koop haha, zolang het maar graan of rijst is.
Om een uurtje of 3, 1 uurtje na de oorspronkelijke vertrektijd start het busje zijn motor en maken we de eerste meters. We pruttelen wat, het hobbelt gevaarlijk veel. Maargoed we hebben er vertrouwen in.
Waarom we met zijn tweetjes in de minivan zitten snappen we niet echt, er is plek voor 9 man. Als we vervolgens in elke straat van Arhaikveer stoppen begint het te dagen….we moeten nog mensen ophalen. 14(!) Mensen en 250 liter motorolie op het dak verder kunnen we dan eindelijk vertrekken. Het is dan bijna half 5…maar zijn onderweg! Nu snappen we die busjes op de we die Max 50 rijden haha…harder kunnen ze niet. Little did we know…
Allereerst wil ik even mijn diepe respect uitspreken naar onze chauffeur. Wat een coureur! Daarnaast hulde aan de bus, een verlengde Hiace. Wat was deze rit gaaf zeg!
Na een km of 10 besloot de bus off-road te gaan. Ik had op de kaart al gezien dat er een shortcut mpgelijk zou moeten zijn naar de oude stad Kharkorin, maar dat scheen nogal ruig terrein te zijn. De taxis wilden er normaal niet rijden had het hotel in vloeibaar Engels uitgelegd. Taxi…NO, zwaaiend met de handen in een groot kruis.
Maar deze man, in zijn 9 persoons busje gevuld met 2 toeristen, 4 oude dames, een giga MongoolsMongool, 3 kinderen en zijn vrouw (en ik mis er nog een paar, we waren met 14’en) de weg te trotseren. En hoe!
Het moment dat we off-road gingen begon het keihard te hagelen en daarna te onweren. Kijkend door zijn gescheurde ruit reed hij steeds grover terrein in, totdat er niet eens meer een weg was. Een aantal keren reden we met 2 km/h langs diepe greppels gevuld met regenwater. Het terrein leek vanuit binnenuit de auto totaal onbegaanbaar, maar de beste man reed er doorheen alsof het niets was. De ruitjes dicht voor de regen, de ruiten beslagen. En zo ging dat ruim 3 uur door. De bus kraakte en beukte. Maar hield het vol. Als een onverwoestbare Beer knalden we door de modder stenen en hobbels. Af en toe een rivier door, no problem…14man in een busje is niks. De kinderen in de bus vielen zelfs in slaap. Het deed me denken aan die aflevering van Topgear met de Toyota Hilux. Mocht je enigszins interesse hebben in auto’s dan is deze opzoeken zeker de moeite waard! (En anders, keep on reading).
Om half 8 komen we ongeschonden aan in onze nieuwe verblijfstad. We willen onze Guesthouse/ger house bellen voor een pickup, maar nog voordat we die kans kregen, drukte de taxi driver zijn mobieltje al ins onze handen…blijkbaar was hij een bekende van de familie haha. De pickup was dus al geregeld!
De vrouw die ons ophaalt spreekt indrukwekkend goed Engels. De rit is maar 2minuten, en we komen op een super schattig plaatje uit, met 5 gers. De vraag wordt gesteld of we in de dorn willen slapen , of in een private Ger. De dorn is prima voor ons (voor de onbekenden, een dorn is een slaapzaal/deelger).
Je raad niet wie we daar tegen kwamen…onze Franse vriendinnen hahaha. Wat een toeval! Zij zijn van plan om morgen voor 4 dagen te gaan horseriden. En ze beginnen met een jeeptocht naar de watervallen of Orkon. Awesome! Al snel is geregeld dat we een plekje in de jeep hebben..morgen ook naar de waterval.
Na een mongolisch wijntje (ja die maken ze hier blijkbaar ook), die overigens mier en mierzoet is, vallen mijn oogjes dicht. Slapen is wel verstandig, want morgen moeten we om 7 uur in de jeep zitten. Hopelijk is het een Russisch busje.
De nacht is wat onrustig. Ik kom niet echt in slaap, en als ik dan eindelijk slaap moeten we alweer opstaan. Mijn humeur is, mede door de nachtrust en wat vage dromen niet optimaal. Maar ik wil de rest hier niet mee lastig vallen en werk dus in alle stilte mijn ontbijtje weg.
Als ik de laatste hap achter de kiezen heb zitten, wordt er al getoeterd…de ‘Jeep’ aka Mitsubishi Delica is er. De chauffeer is vriendelijk en spreekt een enkel woordje Engels…awesome! Ook de bus ziet er dit keer prima uit.
De tocht duurt 5 uur en al snel blijkt dat er iets kapot is bij het linker achterwiel. De schone schijn van het uiterlijk van de bus bedriegt dus een beetje. Gelukkig kent Turga de driver een familiemaatje in een omliggende Ger, en niet veel later zijn we gerepareerd weer op weg. Er mistte blijkbaar een slotbout…waarom verbaast me dat nou niks ;)
Om een uurtje of half 1 komen we bij de familie bij de waterval aan, een traditionele Mongolische soep staat al klaar. Met verse geslacht schapenvlees, zo blijkt later. Trots laat ik me niet kennen en eet ik het op..dit was toch echt de laatste keer!
Afscheid nummer 2, met de Fransen dit keer. Zij stappen direct op hun paard, wij moeten te voet naar de waterval. Of dat ver is kan de lokale bewoner ons niet zeggen. Wel welke kant het is, een wijsvinger is blijkbaar internationaal. We wandelen de richting in die ons zojuist is toegewezen en komen al na 15 minuutjes bij de waterval uit…dat valt mee!
Helaas is ook hier de wereldalg geland…dit keer met Selfiesticks waarop je een hele spiegelreflexcamera kunt monteren. Je raadt het al.. Chinezen.
We trekken ons er niks van aan en lopen langs de indrukwekkende grote waterval om vervolgens het water vóór de waterval te volgen op zoek naar een rustig plekje waar ik een mooie duik kan nemen. De hartverlamming en het hoge schreeuwtje dat volgt door het koude water moet de Chinezen bij de waterval hebben doen opschrikken…man man man wat is het koud zeg. Maar I've did it!!
We blijven daar aan het water nog even zitten/liggen en al snel zijn we omsingeld door de natuur en de dieren. Koeien, Jaks, Paarden, Geiten, Schapen, allemaal komen ze gezellig bij ons van het water genieten. Een plaatje uit een sprookje.
We lopen terug en ontmoeten bij de familie een dame van 70+ uit Zwitserland. Ze is op paardentrektocht van 11 dagen samen met haar dochter en kleindochter. How cool is that!
We wisselen, nadat we wederom Traditioneel Mongolische dumplings als avond eten kregen, koud bier en Zwitserse chocola. Ineens bedenkt Rianne dat ze haar vestje is vergeten bij de waterval. Helaas blijkt hij weg te zijn…loopt waarschijnlijk nu een blije chinees mee rond.
Om half 11 gaat het lichtje bij mij uit. Beetje nachtrust hebben we wel verdiend.
De dag erna
Voor de mensen die geen zin in gezeur hebben en het liefst alleen maar lezen hoe geweldig het is, sla deze dag maar over. Wat er nu komen gaat is een klaagzang, neem me vooral niet te serieus. Maar soms zijn er van die nachten/dagen…drama!
Rianne stopt me in…veel verder als een lakenzak en halve overdekentje kom ik vannacht niet. En ik ben mijn reiskussentje vergeten in Kharakorin, baal ik best van.
Het wordt kouder en kouder en al snel lig ik te klappertanden in bed. Het bet is te klein voor me, ondanks dat ik van te voren alle bedden in de Ger had getest.
Rianne heeft hetzelfde en vraagt mij of ze bij mij mag liggen, natuurlijk mag dat. En dus vouw ik nog meer dubbel en verplaats ik naar de zijkant van het bed. Helaas zijn de planken hier wat schuin aflopend en val ik met een klein schrikschreeuwtje van het bed af. In plaats van even kijken of alles ok is krijg ik direct een sneer dat ik stil moet zijn. In f*ckong Mongolië, in een Ger in the middle of nowhere. Alsof ik hier de natuur volledig ontstem en zorg voor directe lawines op deze lege lege vlaktes. En mijn schreeuwtje was ook echt mega hard. Ik voel me bemoederd en spreek dat blijkbaar ‘iets’ te direct uit. Gevolg? Rianne wil niet mee bij me liggen. En dat ik het vervolgens ijskoud heb en niet meer warm wordt boeit haar niet. Oordopjes in en weg is ze. Vervolgens besluit de lokale familie Jaks het gras rond de tent op te gaan eten. En 1 Jak heeft ongetwijfeld net een Tia gehad, die had geen evenwicht meer. Knalt dus zo tot 3x toe om tegen precies mijn kan van de Ger. 400kg geeft wel een lekker beukje. En Rianne maar slapen. Boilingpoint, almost there.
Vervolgens besluit Rianne in haar diepe slaap te gaan snurken als een Jak. Misschien aanpassend aan het omgevingsgeluid. Al was zij niet wakker te krijgen, niet met woorden, niet met schudden. Pas toen ik uit mijn bed was gekomen en haar (wel erg zachte) tikjes op haar hoofd gaf, werd het stil.
De klok gaf toen 2.30 aan. De tijd tot het moment van de eerste zonnestraal lijkt voor eeuwig te duren. Ik zucht en ik Kreun, bibber, maar het wordt maar niet licht. En Rianne…tja, die ligt met haar oordopjes in vredig te slapen.
Om half 5 moet ik er toch echt uit…zware diarree. Kan er ook nog eens bij denk ik, en dus ren ik maar naar de wc, aka het grote gat, zo'n 100 meter verder. Kkkooud!
Om half 6 trek ik het niet meer en sta ik op. Waar het normaal gesproken wat warmer wordt zodra het licht wordt, lijkt deze dag echt met mij te sarren…het blijft ijskoud.
Ik doe een aantal stretch bewegingen om de plank uit mijn rug te krijgen en ga met mijn trui aan buiten zitten. Om half 8/8, als ik al 2 uur heb zitten bedenken hoe ik al mijn frustraties op een compacte en beschaafde vorm in de blog kan verwerken, komt het jongetje ons halen voor het ontbijt…typisch Mongolisch natuurlijk! Zo kan ik de belofte aan mezelf over het eten hier nooit volhouden…ze proppen je maar vol hier met bejaarde schapen. Maar wederom hap ik beleefd alles weg.
Rianne mag daarna mee gaan jak melken..hoe gaaf is dat! Na het zien van de baby jakjes van een maand uit smelt ik en valt alle negatieve lading van mij af.
De temperatuur loopt gestaag op en ik krijg weer zin in de komende dag.
Blij dat de frustratie even weg is!
Weer positief
Rianne doet het verassend goed met het melken (natuurtalentje),, al moet ik zeggen dat de oude vrouw echt een mega tempo heeft. Ze knijpt de melk in een professioneel tempo uit de ronde uiers. Daar kunnen de melkmachines in Nederland ongetwijfeld nog wat van leren haha.
Mijn rol is ook een belangrijke…ik mag het hek opendoen waar de baby jakjes uit mogen om even bij hun moeten te gaan Zuigen. Komt de melkproductie van op gang blijkbaar.
Ieder jakje moest ik even knuffelen haha. Voor de mensen die overigens denken dat je een jakje van een maand op schoot kunt nemen: vergeet het maar. Die beestjes groeien letterlijk als kool, en na 30 dagen wegen ze al 100 tot 150kg.
We nemen daarna afscheid van de Zwitserse dame en haar familie en verzamelen onze spullen voor een mooie wandeling naar de kleine waterval..Uurtje of 2 lopen zeiden ze haha. Klein detail dat ze vergaten te vertellen is dat we de rivier over moesten. Nu was dat te paard en met de auto al eerder gelukt, maar voor wandelaars was de stroom toch net iets te sterk. Een half uur langs de rivier lopen, hopend op een wat rustiger stukje hielp niet: we gaven het op…dan maar gewoonde vallei in.
Ook daar hebben we snel genoeg van, dus besluiten we maar lekker in het zonnetje te gaan liggen, met een boekje en onze blog. Tijd om bij te schrijven!
Daarna nog een kort stukje gelopen om een plekje te vinden zonder al te veel vliegen voor de lunch (aka droog brood met plastickaas). Best lastig in Mongolië ;-)
Mijn darmklachten van vannacht zijn helaas niet overgegaan…gelukkig lopen hier genoeg koeien rond, en vallen mijn creaties niet al te veel op.
Om stipt 14.30 staan we weer ingepakt en Ready to go klaar. Nu moet alleen onze chauffeur nog komen opdraven met zijn Mitsubishi Super van….helaas deed hij daar tot 19.30 over. Mongolen en tijd blijft een moeilijke kwestie.
Gelukkig had Rianne nog wel een E-reader en al snel zat ze volledig in jaar verhaal. Terwijl ik verder wil schrijven aan deze blog (zit nu echt in de vibe!), komt het jongste dochtertje van de familie spelend op ons af..ze schiet met een pen en een elastiekje naar ons, in het begin best grappig. Na een kwartiertje mee te hebben gespeeld wil ik verder met mijn blog (en Rianne met haar leesboek),maar dat accepteert dit meisje niet zomaar. Ze verandert spontaan in een terrormeisje. Na een bijt in mijn vinger en het afpakken van haar pen, rent ze gillend weg. Vervolgens staat ze een ger verder, een half uur lang enge Mongolische spreuken op ons af te vuren. Het is volgens mij maar goed dat we haar niet verstaan. De familie probeert het goed te maken met zelfgestookte Jak-wodka. En niet een shotglaasje, nee, in kom. Een f****Ing kom vol wodka. Verder dan de helft ben ik niet gekomen…toen keek ik al scheel.
Om 6 uur, toen we nog niet wisten dat de taxi er om half 8 zou zijn, bel ik toch maar eens op.
‘Yessss, cumming soon!’, dat was het antwoord.
Als hij er uiteindelijk is, moet hij eerst nog even zijn auto repareren. De rechter achter ophanging is beetje krom geloof ik. Maargoed, de auto rijdt weer…time to go!
Je raadt nooit waar die vriendelijke taximan als troost op trakteert na een paar km…kushuur! Arghh, weer een bejaard Schaap in een gefrituurd jasje Als we daarna goed op weg zijn (en ja, de ophanging is echt gaar, we hobbelen door de off-road terreinen heen), besluit onze chauffeur nog even wat airag te scoren bij een Ger op de weg. Airag is gefermenteerde Paardenmelk…met alcohol dus. Rianne kan haar portie net op tijd weigeren, maar ik was te laat haha. Daar ging ik weer dus, een hele kom Airag achterover slaan. Heb vervolgens half scheel voorin gezeten. Wel lekker rustig, de hobbelde auto voelde ik ineens een stuk minder.
Na onze ‘borrelende’ stop reed de Mongolische kerel ook ineens een stuk vlotter. We waren voor middernacht dan toch echt thuis! Nog even een bezoekje aan de flush toilet (was behoorlijk nodig) val ik onder een warm dekentje, in een lang genoeg bed (aka plank) in slaap. ZzzZzzzZzzz
In de ochtend staat het ontbijt alweer vroeg voor ons klaar. Daar hebben we om gevraagd, in verband met onze mega strakke planning. We willen in de ochtend Kharkorin bezoeken, de oudste stad van Mongolië en de stad van de grote Kahn. Chinggis ja, precies!
De monastry en het museum van Khar(a)khorin staan op een enorme uitgestrekte vlakte binnen de muren. Van alle overige gebouwen is dankzij de Russische USSR geschiedenis weinig meer over. Je ziet duidelijk dat alles ‘oud’ is hier. Staat bijna gelijk aan vervallen haha. Na twee uurtjes hebben we het wel gezien en lopen terug. Onderweg vinden we een tentje die Spaghetti Bolognese kaart heeft staan. Na al onze mutton ervaringen zou dat een godsgeschenk zijn! Verrassend genoeg blijkt de spaghetti ook nog eens prima klaar te zijn gemaakt. Hulde! Ik voel de energie weer mijn lichaam inlopen. Daarna snel terug, want onze minibus maar Ulaanbaatar vertrekt om 14.00. Hebben de mensen van het guesthouse geregeld, de beste mensen. Voor hetzelfde geld met een minivan in plaats van de grote bus. Zullen ongetwijfeld kennissen zijn van hun, maar toch. Voor een prikkie rijdt hij ons toch maar eventjes 500km verder over de gatenweg.
Bijna verdwalen we, maar gelukkig herken ik het tentje waar ik de eerste dag een ijsje had gehaald. Ik had het tentje onthouden omdat het de eerste keer in Mongolië was dat we ijs vonden dat nog niet over de datum was…smullen dus!
Om 14.05 komt onze minivan al aan, een prachtige Toyota Hiace. Het blijken inderdaad kennissen te zijn die sowieso naar UB moesten…wij betalen dus gewoon nu hun benzine haha.
Voordat we vertrokken kregen we de vraag of we het guesthouse positief wilden beoordelen op Tripadvisor. Natuurlijk! Ik gaf ze nog de tip om ook op booking.com te gaan (dat zou hun namelijk uniek maken in Kharakorin), maar dat vonden ze iets te moeilijk. Of ik daar per mail nog even mee kon helpen. No problemo!
De bus rijdt aan en al snel blijkt dat we wederom een zwaar geschoolde chauffeur hebben. Hij rijdt door, maar niet te hard. De tijd vliegt en nog voordat we het hadden verwacht staan we alweer in de hoofdstad, op Dragoon Station. Dit keer wil ik een taxi scoren voor 8000, dat is 2000 onder mijn oude record…en warempel, de eerste taxi hapt al! Jullie lezertjes raden natuurlijk al waar we naar toe gaan….de Broadway! Onze guilty pleasure inmiddels haha. Deze keer besluit ik bij voorbaat maar goed op mijn eten te kauwen…ik wil niet nog een keer boven de wc hangen haha. De wifi verbinding is snel genoeg voor een rondje booking.com. Cause we still need a cheap hostel for tonight. We zijn namelijk een dag eerder in UB dan gepland, en Zaya Hostel zat helemaal vol.
Er is best weinig over kwa kamers, waarschijnlijk vanwege de zomervakantie in Mongolië. Gelukkig blijkt ons eerste Hostel, Danista, nog een twinroom te hebben . Via booking.com zijn die ook nog eens een stuk goedkoper, boeken dus! Doen we een nachtje in Danista, en lopen we de dag erna door naar Zaya. Hostel Hoppen, hoe Cool is dat.
De assistent bij Danista, degene die ons de vorige keer na onze horseriding trip wilde laten wachten op het concert (volgens mij schreef Rianne daarover), snapte wederom niet helemaal hoe het geregeld was. Bookingc.com was blijkbaar te moeilijk voor hem. Hij hielp ons super, dat wel, maar de ochtend erna bleek dat we weer in een verkeerde kamer zaten. Ik ben niet zeker of ik dat de eerste keer had verteld, maar toen hadden we hetzelfde. Moesten we halverwege ons verblijf verkassen naar een andere kamer haha.
Gelukkig had deze kamer een ruimere douche. Hoeveel geluk kunnen we hebben? Precies wat we nodig hebben! Na een dikke minuut douchen (we waren te laat voor warm water), was ik klaar voor mijn bed. Met een matras. Man man man, ik hou van matrassen.
Beetje jammer dat de ochtend erna de veren in het matras in mijn rug vereeuwigd waren. De hele wandeling naar Zaya Hostel was nodig om mijn wervels weer in de juiste positie te krijgen. Gelukkig hebben ze daar betere bedden.
Zaya Hostel was like getting Home. Heerlijk bed, een huiskamer en….Allie! Komen we toch gewoon onze Londense vriend weer tegen daar, hoe klein is de wereld!
We stellen ons ontbijt dus nog maar eventjes uit, eerst bijkletsen. Ons ontbijt wordt gewoon een brunch. En als we drie uur later, als we eindelijk willen gaan Brunchen, een Belgisch gezin met kinderen en een landcruiser tegenkomen wordt onze brunch een brinner (brunch en dinner in één). Het Belgische gezin deed namelijk precies wat mijn vriendinnetje tot dan toe niet voor mogelijk hield: Zowel een gezin met kinderen hebben, een huis bezitten, en reizen! De sparkelingen sprongen van haar ogen af, bij ieder verhaal wat er uit de Belgische moeder kwam. Ik was natuurlijk super geduldig, al begin mijn maag al hoorbaar te knorren. Eindelijk, on half 5, gingen we lopen naar ons ontbijtje: Biologisch en Vegetarisch/Veganistisch…bij de Love Boat. Make Love no Meat. Mijn soja-hamburger achtige tosti was stiekem best prima…De smoothie met Spinazie en wortel nog beter haha. Wat een tegenstelling ten opzichte van al die mutton soep. Heerlijk!
Het plan was om na onze brinner opzoek te gaan naar het museum van intelligentie. Blijkbaar waren we dat niet, we konden het namelijk totaal niet vinden. Waarschijnlijk mogen alleen de echte intelli-kids erin, maar was het onzichtbaar voor het ‘klootjes’volk zoals wij. Wat een humor!
Dan maar terug naar het Hostel, onderzoek doen naar het vervolg van onze reis. Over minder dan 2 dagen zitten we namelijk al in het vliegtuig naar Kirgizstan!
Rianne doet het onderzoek en de planning altijd behoorlijk wat grondiger dan dat ik dat doe. Ik lees snel, kijk rond op internet en maak een planning. Done in 5 minuten! Bij Rianne mag je daar 2 nulletjes achter plakken haha. Vind ze ongetwijfeld niet leuk om te lezen (ik plaag maar een beetje hoor ;-))…maar haar onderzoek is een stuk groter. Ik ben aardig pragmatisch en wil snel concreet maken. Zij heeft juist behoefte aan heel veel informatie, boeken, blogs en verhalen om inspiratie te krijgen. Daarna komt het kiezen en de planning pas. Wat vullen wij elkaar toch heerlijk aan ;-)
Maargoed, om 20.00 hadden we een planning. Tijd om dat te gaan vieren met een Hamburger. En niet zomaar één, nee, maar een burger van de beste burgerbar van UB (aldus Tripadvisor), Big Joe's! Bleek een grote farce hahahaha, wij snapten totaal niet hoe Tripadvisor kwam op deze tent. Afijn, we hadden a sort of Burger op (voor zover het dat nog mag heten).
Aangezien we nog energie overhadden besloten we door te lopen naar het Blue Sky Hotel. Met 24 verdiepingen en volledig van glas een van de meest toonaansprekende gebouwen van de hoofdstad van Mongolië. Er scheen ergens op de 13e verdieping een bar te zitten.
Wij vonden echter in de lift uit dat er, naast de bar op de 13e, ook een loungeclub op de 23e verdieping zat. Tijd om decadent te doen! De prijzen vielen verassend genoeg mee, 4 wijn en een schaal nacho’s (die overigens heerlijk waren, vers gemaakt) konden er dus prima vanaf.
De smet op deze prachtige avond kwam vanuit, niet verrassend, de hoek van het spleetogen volk, dat inmiddels al 1.4 miljard klonen heeft (Wikipedia, 2015)…de Chinezen. De eerste groep Chinezen waren zich al behoorlijk aan het misdragen met een fles wodka, maar het volgende Chinese apparaat maakte het wel erg bont. Hij was allereerst te dronken om op zijn poten te staan. Hij is meerdere keren bij wildvreemde mensen aan tafel gaan zitten, om vervolgens hun eten met zijn smerige tengels in zijn bierlekkende mond te proppen. Daarna bestelde bij dood leuk nog 4 bier, die hij over zijn kleren goot. Zijn vrouw of maitresse schaamde zich dood. Hij viel meerdere keren uit zijn stoel en besloot vervolgens dwars over het podium, waar live muziek werd gemaakt, te zwalken. Nare nare man. Ik had hem graag zien struikelen van de 23e naar de 1e verdieping. Uit het raam dan he.
Had ik al gezegd dat de nacho’s overigens echt vers gemaakt waren? Ze waren goddelijk! En ons uitzicht ook. Mega decadent, maar stiekem ook best een beetje romantisch hihi. Voor Rianne misschien iets te cliché, ik genoot echt van het moment. Op die spleetchinees na dan.
We droomden weg in de tijd toen we ineens beseften dat we snel naar het hostel moesten…hurry hurry, skypen met de familie van Rianne! En onze Harrie natuurlijk. Na een uur kletsen en Harrie zien miste ik hem wel hoor, ons menneke. Je zag zijn vetjes al, hij wordt veel te veel verwend daar bij Huize van Tetering. Chubby Harrie when we come Home haha.
De dag erna wilde ik graag naar de Black Car Market. Lekker fantaseren over een Russische Van importeren. Eerst maar eens zien wat ze kosten en hoe ze er van onder uitzagen. Rianne besloot op het laatste moment ook mee te gaan, ondanks haar aversie tegen auto’s..echte liefde mag je dat noemen ;-)
Als ingeburgerde Mongolen gaan we weer met de bus. Worden we nog handig in. Wat geldt voor de normale Black Market geldt al helemaal voor de Car Market…ze hebben hier alles. Good engines, good suspension, good wheels. Noem het maar op. Alles. Zolang het maar van Toyota is, of is geweest. Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Ergens helemaal achterin waren de Russische Vans. En daar stonden ze…trots te blinken in de felle zon. Prachtige exemplaren voor een prikkie. En iedere kritische blik liet de prijs dalen. Mocht er zo eentje meenemen, voor 3500 dollar. Zag er als nieuw uit. Zie de foto’s hahaha. Genieten!
De indrukken waren binnen, dus snel terug met de bus richting Hostel.
Nog wat praktische reis zaken regelen! En nog eens kritisch kijken naar de plannen voor Kirgizstan. Wellicht nog iets omgooien.
In de avond besloten we weer eens een Indian Cuisine op te zoeken. Volgens de hostelguy was een restaurant genaamd Namaste heerlijk..Lets try!
De curries en de naan waren goddelijk, maar veel te veel. Gelukkig kregen wij het begrip doggiebag in beelden uitgelegd…lekker pittig ontbijtje voor morgen dus
Dag van reizen
Om half 8 staat de taxi voor de deur, weer eens te vroeg. Als er geld kan worden verdiend zijn die Mongolen ineens wel optijd haha. We vliegen pas om 11.40, maar we moeten nog extra checken of het goed is gegaan met boeken. En er wilde nog iemand meerijden, Paar uurtjes wachten op het airport dus.
De medereiziger van de taxi blijkt een Duitser te zijn, die de eerste vlucht van de dag moet hebben. Ook hier is het overigens Black Saturday.. topdrukte dus op het grootste vliegveld van Mongolië. Ofja, topdrukte in Mongolische begrippen. Er vertrekken hier maar liefst 7(!) Vluchten vandaag! 5 naar China, 1 naar Dubai en 1 naar….Bisjkek. Of eigenlijk Istanbul, Bisjkek is slechts een tussenstop.
De douane controle is een grapje en al snel zitten we in het vliegtuig van Turkish Airways. Mega mega luxe zeg! Dikke 7” tv voor mijn neus haha, en echt goed vliegtuig eten. Kunnen die Turken toch best goed zo dat vliegen. En ondanks alle toestanden in Istanbul vliegen ze lekker toch.
Rianne heeft overigens minder geluk met haar tv…die blijkt kapoet. Gelukkig is de vlucht slechts half geboekt, ze neemt dus gewoon plaats aan de andere kant van mijn. Vinden de Turkse dames hier aan Boord toch niet erg Let’s fly!
En nu is Rianne weer aan de beurt:
Orkhon valley
We moesten de volgende dag weer vroeg opstaan, we hadden geregeld dat we mee konden met de bus die de meiden zou afzetten in het Nationaal park, zij gingen een paarden tocht van vier dagen doen. Wij bleven daar bij de familie in de Ger overnachten en konden een mooie wandeling maken naar de waterval van orkhon valley. De grote backpacks konden we laten staan bij het hostel, super fijn, hoefden we die niet mee te sjouwen.
De bus waar we in mee gingen was eenzelfde model als waar we eerder offroad mee waren geweest. De chauffeur zei “very bad road”, wij knikten vriendelijk, inderdaad de wegen waar slecht. We wisten dat we offroad zouden gaan en dit was zijn manier van voorbereiding denk ik. Het was een super lange tocht, de rivier waar we langs reden splitste zich op sommige momenten maar het maakt echt allemaal niet uit, als een mongool ergens van plan is om naar toe te rijden, dan doet ie dat ook. Wat er ook voor een weg ligt, of juist geen, wat voor auto je hebt, gewoon rijden met die handel, dus ook door een best wel diepe rivier heen. We hebben daar een heleboel dagjes mensen gezien, hele families in een Toyota prius (die lijken ze hier gratis weg te geven) op een terrein wat al zwaar was voor onze 4x4 bus. Echt hilarisch en onvoorstelbaar!
Het is op zo’n terrein wel handig als je de weg weet, we hadden in de gaten dat onze chauffeur wel erg vaak stopte en dat die andere mensen in een bepaalde richting gingen wijzen, fijn… uiteindelijk na een aantal uren, voor ons gevoel helemaal achter in de vallei, stopte we bij een aantal gers, die langs de “weg” stonden. Er werd naar ons gewezen en daarna naar een ger, die was dus voor ons. De Franse meiden mochten bijna direct op een paard stappen, even voor de tweede keer afscheid genomen. Voordat we er aan konden ontsnappen, kregen we nog een warm welkom geheten in de ger, een kop zoute melk thee, we waarschuwde nog even dat het niet de thee is die je verwacht, de meiden hadden dit ritueel nog niet eerder gehad blijkbaar, ze vonden de thee niet lekker. Ik was er al aan gewend en heb braaf m’n kommetje leeg gedronken. Oh..er kwam nog meer, soep met oude schapen dumplings, eten die mensen nu nooit iets anders??
Onze chauffeur legde in gebrekkig Engels uit welke richting we moesten lopen om bij de Orkhon waterval uit te komen, we kregen niet duidelijk hoe lang we er lopend over zouden doen. We hebben onze wandelschoenen aangetrokken, rugzak mee en.. binnen een kwartier waren we er haha. We hadden niet in de gaten dat we er ongeveer boven op zaten. Heel lang geleden is er een scheur in de aardbodem ontstaan en daar stroomt de rivier en ook de waterval. Hij is redelijk groot maar je hoort en ziet hem dus pas als je er bijna bent. We hebben er een wandeling aan vast geplakt en Jan heeft even een plons gemaakt in het ijskoude water.
De vallei was super mooi! Overal hoge bergen om ons heen en een mooi uitzicht, het leek wel een miniatuur overzicht, al die schapen, koeien, paarden, yaks
We zaten even lunchen langs de waterkant, een zeldzame appel te eten, toen we de grond voelden trillen. Kwam er een hele groep paarden aangerend, super mooi! Wij zaten gelukkig achter een heuvel, ze konden niet over ons heen lopen en toen werden we ineens omringd door paarden. Bij de hengsten laten ze de manen lang, de rest is kortgeknipt, super mooie beesten die zich helemaal uit staan te sloven voor de merries, bijzonder om daar zo midden in te zitten. Toen we terug kwamen bij de gers was de ger naast ons bezet en gingen we even een praatje maken. Het bleek een Zwitserse dame te zijn met haar gids, ze was 76 en op reis met haar dochter, schoonzoon en kleindochter. Ze waren op een paardentrektocht van 12 dagen! Respect voor deze vitale oude dame. We hebben gezellig gekletst totdat de rest erbij kwam en we een koud biertje aangeboden kregen.
In de avond kregen we een maaltijd aangeboden in de ger van de familie, ik zag er een beetje tegen op maar het viel mee, dumplings met een soort van gehakt en ui er in.
Die nacht niet zo heel goed geslapen, het was erg koud in de vallei en de groep yaks van de familie stond tegen onze ger aan te schuren. Het was volle maan en toen ik de kou in ging heb ik staan genieten van de hoeveelheid sterren om ons heen. We waren blij dat het weer licht werd want de zon zou weer warmte met zich mee brengen. Het ontbijt met de familie bestond uit een soort platte oliebollen met suiker en room, ik heb niet zo veel kunnen eten, boven mij hing een heel schaap in stukjes. Ik werd door de moeder mee gevraagd of ik mee ging naar de yaks. Ze gingen de yaks melken en ik mocht mee helpen, echt een bijzonder momentje! De baby yaks worden gedurende de nacht bij elkaar gehouden voor warmte in een soort kraal, één voor één werden ze hier uit gehaald om even te drinken bij hun moeder, voor het toeschietreflex, dan werden de moeders met de hand gemolken. Het werd voor gedaan en ik mocht plaats nemen op een krukje, emmer tussen m’n benen en melken maar. Het lukte, met kleine beetjes, de moeder en haar dochter waren stukken sneller. Het was super mooi, in de vallei, geen ander mens te zien, nog een beetje koud van de nacht om dan tussen de yaks te staan en deze vriendelijke mensen die nog op deze manier leven, bijzonder!
Jan en ik zouden pas in de middag opgehaald worden, dus besloten we om een ander deel van de vallei te gaan verkennen. Nog mooi een wandeling gemaakt en we hadden een ger gevonden die als buurtwinkel door ging dus hadden we nog wat te drinken. Terug bij de familie aangekomen hebben we onze spullen gepakt en zijn we buiten tegen de ger gaan zitten om wat te lezen en te wachten. Toen besloot de jongste dochter van de familie dat het tijd was om even kennis met ons te maken, het meisje was een jaar of vijf en verveelde zich blijkbaar. In het begin hebben we een beetje met haar gespeeld, verstoppertje, kietelen, achter haar aan rennen, toen vonden we het wel prima en gingen we weer zitten. Mevrouwtje was het daar niet mee eens en ging op een vervelende manier aandacht vragen. Ze had een pen en een haarelastiek die ze gebruikte als katapult, we kregen continu wel ergens een elastiekje gemeen op ons afgevuurd, ik was er klaar mee toen ik dit in m’n oog kreeg. Een paar keer “nee” geschud en boos gekeken, geprobeerd haar te negeren, niets hielp! Jan is toen boos met de pen naar een familielid gelopen en heeft de pen afgegeven en in gebaren taal uitgelegd wat er aan de hand was. Toen ze in de gaten had wat er gebeurde, begon ze kei hard te huilen (waar niemand van de familie op reageerde) en ging ze in een ger naast ons staan, vanuit de deur opening stond ze ons in het Mongools te vervloeken. Even later kwam ze heel tevreden en gemeen lachend weer op ons af lopen, ze had weer een nieuwe pen en kon weer elastiekjes schieten. We zijn in de ger gaan zitten en hebben, toen haar dat niet weg hield, de deur dicht gedaan. Haha, opgesloten in een ger omdat er een losgeslagen irritante vijfjarige buiten rond liep..
Ons geduld werd die middag flink op de proef gesteld, onze taxi die in de middag zou komen kwam pas om half negen in de avond… met verontschuldigingen, hij had “even” iemand in Ulaanbaatar af moeten zetten. Zes uur rijden verder op! Arme man, hij vroeg of hij even wat mocht drinken, tuurlijk, we hadden de tijd. Onderweg kocht hij heel vriendelijk nog een bak vol kushuur voor ons (gefrituurde oude schaap), ik heb er met moeite eentje opgegeten, ik ben zooo blij als ik niet meer voor de beleefdheid allerlei dingen hoef te eten!
Toen begin het al donker te worden en we waren nog niet eens uit het Nationaal park, hij wist de weg wel ineen keer te vinden. We hebben nog wel een spannende rivier oversteek gehad, de auto helde zo erg over dat ik serieus dacht dat we om zouden vallen. Rustig blijven door ademen, zelfs onze chauffeur was blij toen we heel de overkant hadden gehaald, juich momentje!
Waarschijnlijk omdat hij blij was dat het moeilijke stuk er op zat besloot hij om bij de eerste beste ger te stoppen om te vragen voor een mok airag. Een hele goede beslissing om na meer dan 12uur rijden, gefermenteerde merrie melk te gaan drinken, oftewel alcohol. Jan kreeg ook direct een kom in z’n handen gedrukt, ik gelukkig niet, en heb één slokje geproefd. Dat was meer dan genoeg. Het is he zuur en je blijft er een vieze smaak van houden. Arme Jan, hij deed nog alsof hij het lekker vond en goot die kom zo snel mogelijk leeg. We kregen nog iets anders aangeboden en ik zag niet goed wat het was. Het bleek dus kaas te zijn, geen idee van wat voor beest. Het ziet er uit als een stuk zeep, het is kei hard en die van mij was bestrooid met zand.. ofzo..
De chauffeur deed voor hoe je het moest eten, hij zag mij een poging doen om er een stukje van af te bijten. Nee, nee, je moest het er af schrapen met je tanden. De chauffeur bleef gelukkig niet wachten totdat wij ons stuk “zeep” op hadden en stond vrij snel weer op. In de auto hebben we ze als souvenir ergens weg gestopt, om ergens achter te kunnen laten. Toen was het dus pikkedonker, ik kon mijn ogen amper open houden na dat lange wachten maar zowel Jan als de chauffeur hadden een hele kom airag achter hun kiezen. Ik besloot er maar op te vertrouwen, we kwamen weer heel aan bij het guesthouse, eindelijk!
De volgende dag konden we dankzij de mevrouw van het guesthouse mee rijden met een taxi richting Ulaanbaatar. Het bleek geen taxi, maar familie, die moesten toch naar de hoofdstad en wilden ons voor hetzelfde bedrag wel mee nemen. We waren voorbereid op weer een lange reis, boodschappen gedaan voor onderweg, e-reader, muziek, voor we het wisten waren we in Ulaanbaatar! De meneer achter het stuur had er vaart in en reed zonder te stoppen in vijf uurtjes er naar toe. Dat is echt niks voor wat we ondertussen gewend zijn!
Super fijn.
We hebben vanaf het busstation een taxi geregeld en ons laten droppen in het centrum, het voelde bijna als thuiskomen, zo vertrouwd is het nu. We hebben wat gegeten en toen bleek dat het hostel niet beschikbaar was (waar we de laatste nachten hadden gereserveerd). Toen zijn we naar het hostel gelopen waar we in het begin hebben geslapen, daar kenden ze ons nog, we hebben er heerlijk uitgeslapen, om twaalf uur uitgecheckt en naar het volgende hostel gelopen waar we weer in konden checken. Hier hadden we dus al gereserveerd voor de laatste dagen in Ulaanbaatar. We lopen de huiskamer binnen en daar zit onze andere reisvriend, Ali! We hadden afscheid genomen in khovskol lake omdat hij naar de Gobi dessert ging. We waren van plan om wat te gaan eten, maar dat hebben we uitgesteld, eerst reisverhalen uitgewisseld en foto’s bekeken, leuk om zo elkaar weer te ontmoeten! We hebben daar ook een Belgisch koppel ontmoet die met hun twee jonge dochters een landcruiser hebben gehuurd en twee weken door Mongolië aan het trekken waren voordat ze verder gingen naar China. Super leuk, al die reis inspiratie.
Jan had een tentje gevonden waar hij zijn begeerde Hamburger kon eten. Al sinds het begin van de reis heeft Jan op de meest rare momenten zin in een broodje hamburger, geen idee waar dit vandaan komt, het zal de hoeveelheid schapenvlees wel zijn. Wij gingen dus op weg om deze te eten, het viel een klein beetje tegen. We konden er om lachen en Jan had in ieder geval dat broodje op.
We hadden in het begin van ons verblijf gehoord van onze maatjes uit Oostenrijk, dat we nog een keer tegen de avond naar het luxe hotel ‘blue sky' moesten gaan. Helemaal boven aan op de 23e verdieping heb je een mooi uitzicht over de stad en het eten en drinken was voor ons betaalbaar luxe. Dus dat hebben we na ons hamburger bezoek gedaan, ter compensatie. Ik voelde me underdressed, maar we werden niet geweigerd in ons reis tenue.
We hebben genoten van de live muziek, wijntjes en nacho’s met kaas (gewoon omdat het kon). De wodka is hier goedkoper dan water, dat was te merken ook, er zaten een stel Chinezen zich iets te goed te doen aan dit spul. Een van die Chinezen, een man, kon nauwelijks meer recht lopen, ging bij andere mensen aan tafel zitten, schreeuwde naar de serveerster en ging naast z’n stoel zitten. Ik kreeg helemaal last van plaats vervangende schaamte toen hij het podium op liep en voor de band ging staan… verschrikkelijk.
Hierna in het hostel voor het eerst Skype kunnen proberen met mijn ouders en broertje, super leuk om via de camera Harrie weer te kunnen zien, die erg onrustig werd bij het horen van onze stemmen. Ik zou hem wel even willen knuffelen!
Jan had z’n baard laten staan sinds het begin van de reis en kreeg gelijk de vraag of hij geradicaliseerd was voordat we de islamitische landen gingen bezoeken…
De laatste dag met de lokale bus naar een buitenwijk gegaan, de “autowijk” om Russische busjes te spotten. Na veel zoeken tussen alle onderdelen van overleden Toyota’s Uiteindelijk drie busjes gevonden! Meteen een verkoop praatjes aangehoord, via een Engelse tolk die werd gebeld, foto’s gemaakt en weer terug met lokale bus.
Eerste twee tegen dagen regen tijdens ons verblijf.. meteen alles ondergelopen op straat. Een regenbui ontdoken door een koffietent binnen te gaan. In het hostel plannen gemaakt voor Kyrgistan en een voorlopige route voor Kazachstan gemaakt.
We hopen dat we een auto kunnen huren, om zo Kazachstan te kunnen verkennen. Het reizen in Mongolië met het openbaar vervoer was super leuk, heeft ons de cultuur laten zien maar het wachten was soms echt vervelend. Voor iedereen die van plan is om naar dit land te komen, huur een auto of neem er zelf eentje mee, wel een 4x4, dan is het prima te doen!
Die nacht voor het laatst in Mongolië geslapen, op naar een volgend land, Kirgizië!
Aangezien onze verhalen inmiddels behoorlijk achterlopen op onze werkelijke avonturen, zullen we de komende weken wat vaker kortere updates posten.
Verder nog even bij voorbaat excuses voor eventuele uitlijning of spelfouten. Word voor mobiel werkt verre van optimaal...puntje voor verbetering voor Office dus.
Jan:
Ik was gebleven bij het bad..
Zo’n Kuip die je vol laat lopen met heet water en waarin je kunt wegdromen. Daar gaan we eventjes van genieten! Aan het water te zien naderhand was het ook erg nodig om eens goed te weken. Travelling is hard working ;-)
Het bed doet ons denken aan een eerdere ervaring in Dublin…veren in je reet. Maar warme dekens doen het altijd goed.
De dag erna (het is inmiddels een zondag kom ik achter) staan we vroeg op. Om 8 uur wordt het ontbijt geserveerd. We proberen bij de balie onze mogelijkheden te bespreken voor een taxi/bus en- of tour, maar geven het snel op. Niemand spreekt hier Engels. Met heel veel moeite komen we er achter dat er een busje rijdt naar Kharkorin…om 14.00 vandaag.
Zoals mijn vriendinnetje het zegt: ‘We are stuck in this hole for another day'. De baalt en is boos. Ze heeft het gevoel dat we veel tijd verliezen en nog maar weinig tijd hebben. Slechte reizigers noemt ze het, terwijl ik er eigenlijk wel om moet lachen. Al vind ik op momenten als deze wel pittig om te weten hoe ik het beste kan handelen. Ik besluit haar op te beuren, een knuffel te geven en in te laten zien dat dit ook bij het reizen hoort. Met een glimlach. Mijn tactiek slaat aan en al snel kunnen we er met zijn tweetjes om lachen. We besluiten voor toekomstige reizen gewoon een grote 4x4 te kopen. Rijden we zelf wel…en als een plekje niet bevalt rijden we gewoon door.
Na een sightseeing Arkhairveer (van 15 minuten) gaan we zitten in het restaurant van het hotel. Met het beperkte wifi dat in de lucht rondzwerft krijgen we het voor elkaar een guesthouse in Kharakorin te vinden met een website…en een telefoonnummer! Ik bel op en regel een bed in de Ger. Nu snap ik pas waarom een lokale simkaart wel handig kan zijn…door het kleine telefoontje is mijn maandrekening verdubbeld haha.
Nu alleen nog maar zorgen dat we de bus kunnen vinden. Gelukkig is 1 van de dames van het hotel bereidt ons te brengen. In haar Prius rijdt de erheen, alsof ze voor de eerste keer in de auto zit. Zal maar geen grappen maken over vrouwen achter het stuur ;-) maargoed, we komen aan en krijgen het met handgebaar, point-it boekje en calculator voor elkaar om in het busje te komen. Voor een scherpe prijs in een minivan naar Kharkorin! Dat het busje half vergaan is, en de achterklep met een moersleutel maatje 17 moet worden dichtgedraaid boeit ons niet
Voordat hij vertrok bus konden we nog eventjes over de lokale Black Market struinen. Hier is ook alles te koop haha, zolang het maar graan of rijst is.
Om een uurtje of 3, 1 uurtje na de oorspronkelijke vertrektijd start het busje zijn motor en maken we de eerste meters. We pruttelen wat, het hobbelt gevaarlijk veel. Maargoed we hebben er vertrouwen in.
Waarom we met zijn tweetjes in de minivan zitten snappen we niet echt, er is plek voor 9 man. Als we vervolgens in elke straat van Arhaikveer stoppen begint het te dagen….we moeten nog mensen ophalen. 14(!) Mensen en 250 liter motorolie op het dak verder kunnen we dan eindelijk vertrekken. Het is dan bijna half 5…maar zijn onderweg! Nu snappen we die busjes op de we die Max 50 rijden haha…harder kunnen ze niet. Little did we know…
Allereerst wil ik even mijn diepe respect uitspreken naar onze chauffeur. Wat een coureur! Daarnaast hulde aan de bus, een verlengde Hiace. Wat was deze rit gaaf zeg!
Na een km of 10 besloot de bus off-road te gaan. Ik had op de kaart al gezien dat er een shortcut mpgelijk zou moeten zijn naar de oude stad Kharkorin, maar dat scheen nogal ruig terrein te zijn. De taxis wilden er normaal niet rijden had het hotel in vloeibaar Engels uitgelegd. Taxi…NO, zwaaiend met de handen in een groot kruis.
Maar deze man, in zijn 9 persoons busje gevuld met 2 toeristen, 4 oude dames, een giga MongoolsMongool, 3 kinderen en zijn vrouw (en ik mis er nog een paar, we waren met 14’en) de weg te trotseren. En hoe!
Het moment dat we off-road gingen begon het keihard te hagelen en daarna te onweren. Kijkend door zijn gescheurde ruit reed hij steeds grover terrein in, totdat er niet eens meer een weg was. Een aantal keren reden we met 2 km/h langs diepe greppels gevuld met regenwater. Het terrein leek vanuit binnenuit de auto totaal onbegaanbaar, maar de beste man reed er doorheen alsof het niets was. De ruitjes dicht voor de regen, de ruiten beslagen. En zo ging dat ruim 3 uur door. De bus kraakte en beukte. Maar hield het vol. Als een onverwoestbare Beer knalden we door de modder stenen en hobbels. Af en toe een rivier door, no problem…14man in een busje is niks. De kinderen in de bus vielen zelfs in slaap. Het deed me denken aan die aflevering van Topgear met de Toyota Hilux. Mocht je enigszins interesse hebben in auto’s dan is deze opzoeken zeker de moeite waard! (En anders, keep on reading).
Om half 8 komen we ongeschonden aan in onze nieuwe verblijfstad. We willen onze Guesthouse/ger house bellen voor een pickup, maar nog voordat we die kans kregen, drukte de taxi driver zijn mobieltje al ins onze handen…blijkbaar was hij een bekende van de familie haha. De pickup was dus al geregeld!
De vrouw die ons ophaalt spreekt indrukwekkend goed Engels. De rit is maar 2minuten, en we komen op een super schattig plaatje uit, met 5 gers. De vraag wordt gesteld of we in de dorn willen slapen , of in een private Ger. De dorn is prima voor ons (voor de onbekenden, een dorn is een slaapzaal/deelger).
Je raad niet wie we daar tegen kwamen…onze Franse vriendinnen hahaha. Wat een toeval! Zij zijn van plan om morgen voor 4 dagen te gaan horseriden. En ze beginnen met een jeeptocht naar de watervallen of Orkon. Awesome! Al snel is geregeld dat we een plekje in de jeep hebben..morgen ook naar de waterval.
Na een mongolisch wijntje (ja die maken ze hier blijkbaar ook), die overigens mier en mierzoet is, vallen mijn oogjes dicht. Slapen is wel verstandig, want morgen moeten we om 7 uur in de jeep zitten. Hopelijk is het een Russisch busje.
De nacht is wat onrustig. Ik kom niet echt in slaap, en als ik dan eindelijk slaap moeten we alweer opstaan. Mijn humeur is, mede door de nachtrust en wat vage dromen niet optimaal. Maar ik wil de rest hier niet mee lastig vallen en werk dus in alle stilte mijn ontbijtje weg.
Als ik de laatste hap achter de kiezen heb zitten, wordt er al getoeterd…de ‘Jeep’ aka Mitsubishi Delica is er. De chauffeer is vriendelijk en spreekt een enkel woordje Engels…awesome! Ook de bus ziet er dit keer prima uit.
De tocht duurt 5 uur en al snel blijkt dat er iets kapot is bij het linker achterwiel. De schone schijn van het uiterlijk van de bus bedriegt dus een beetje. Gelukkig kent Turga de driver een familiemaatje in een omliggende Ger, en niet veel later zijn we gerepareerd weer op weg. Er mistte blijkbaar een slotbout…waarom verbaast me dat nou niks ;)
Om een uurtje of half 1 komen we bij de familie bij de waterval aan, een traditionele Mongolische soep staat al klaar. Met verse geslacht schapenvlees, zo blijkt later. Trots laat ik me niet kennen en eet ik het op..dit was toch echt de laatste keer!
Afscheid nummer 2, met de Fransen dit keer. Zij stappen direct op hun paard, wij moeten te voet naar de waterval. Of dat ver is kan de lokale bewoner ons niet zeggen. Wel welke kant het is, een wijsvinger is blijkbaar internationaal. We wandelen de richting in die ons zojuist is toegewezen en komen al na 15 minuutjes bij de waterval uit…dat valt mee!
Helaas is ook hier de wereldalg geland…dit keer met Selfiesticks waarop je een hele spiegelreflexcamera kunt monteren. Je raadt het al.. Chinezen.
We trekken ons er niks van aan en lopen langs de indrukwekkende grote waterval om vervolgens het water vóór de waterval te volgen op zoek naar een rustig plekje waar ik een mooie duik kan nemen. De hartverlamming en het hoge schreeuwtje dat volgt door het koude water moet de Chinezen bij de waterval hebben doen opschrikken…man man man wat is het koud zeg. Maar I've did it!!
We blijven daar aan het water nog even zitten/liggen en al snel zijn we omsingeld door de natuur en de dieren. Koeien, Jaks, Paarden, Geiten, Schapen, allemaal komen ze gezellig bij ons van het water genieten. Een plaatje uit een sprookje.
We lopen terug en ontmoeten bij de familie een dame van 70+ uit Zwitserland. Ze is op paardentrektocht van 11 dagen samen met haar dochter en kleindochter. How cool is that!
We wisselen, nadat we wederom Traditioneel Mongolische dumplings als avond eten kregen, koud bier en Zwitserse chocola. Ineens bedenkt Rianne dat ze haar vestje is vergeten bij de waterval. Helaas blijkt hij weg te zijn…loopt waarschijnlijk nu een blije chinees mee rond.
Om half 11 gaat het lichtje bij mij uit. Beetje nachtrust hebben we wel verdiend.
De dag erna
Voor de mensen die geen zin in gezeur hebben en het liefst alleen maar lezen hoe geweldig het is, sla deze dag maar over. Wat er nu komen gaat is een klaagzang, neem me vooral niet te serieus. Maar soms zijn er van die nachten/dagen…drama!
Rianne stopt me in…veel verder als een lakenzak en halve overdekentje kom ik vannacht niet. En ik ben mijn reiskussentje vergeten in Kharakorin, baal ik best van.
Het wordt kouder en kouder en al snel lig ik te klappertanden in bed. Het bet is te klein voor me, ondanks dat ik van te voren alle bedden in de Ger had getest.
Rianne heeft hetzelfde en vraagt mij of ze bij mij mag liggen, natuurlijk mag dat. En dus vouw ik nog meer dubbel en verplaats ik naar de zijkant van het bed. Helaas zijn de planken hier wat schuin aflopend en val ik met een klein schrikschreeuwtje van het bed af. In plaats van even kijken of alles ok is krijg ik direct een sneer dat ik stil moet zijn. In f*ckong Mongolië, in een Ger in the middle of nowhere. Alsof ik hier de natuur volledig ontstem en zorg voor directe lawines op deze lege lege vlaktes. En mijn schreeuwtje was ook echt mega hard. Ik voel me bemoederd en spreek dat blijkbaar ‘iets’ te direct uit. Gevolg? Rianne wil niet mee bij me liggen. En dat ik het vervolgens ijskoud heb en niet meer warm wordt boeit haar niet. Oordopjes in en weg is ze. Vervolgens besluit de lokale familie Jaks het gras rond de tent op te gaan eten. En 1 Jak heeft ongetwijfeld net een Tia gehad, die had geen evenwicht meer. Knalt dus zo tot 3x toe om tegen precies mijn kan van de Ger. 400kg geeft wel een lekker beukje. En Rianne maar slapen. Boilingpoint, almost there.
Vervolgens besluit Rianne in haar diepe slaap te gaan snurken als een Jak. Misschien aanpassend aan het omgevingsgeluid. Al was zij niet wakker te krijgen, niet met woorden, niet met schudden. Pas toen ik uit mijn bed was gekomen en haar (wel erg zachte) tikjes op haar hoofd gaf, werd het stil.
De klok gaf toen 2.30 aan. De tijd tot het moment van de eerste zonnestraal lijkt voor eeuwig te duren. Ik zucht en ik Kreun, bibber, maar het wordt maar niet licht. En Rianne…tja, die ligt met haar oordopjes in vredig te slapen.
Om half 5 moet ik er toch echt uit…zware diarree. Kan er ook nog eens bij denk ik, en dus ren ik maar naar de wc, aka het grote gat, zo'n 100 meter verder. Kkkooud!
Om half 6 trek ik het niet meer en sta ik op. Waar het normaal gesproken wat warmer wordt zodra het licht wordt, lijkt deze dag echt met mij te sarren…het blijft ijskoud.
Ik doe een aantal stretch bewegingen om de plank uit mijn rug te krijgen en ga met mijn trui aan buiten zitten. Om half 8/8, als ik al 2 uur heb zitten bedenken hoe ik al mijn frustraties op een compacte en beschaafde vorm in de blog kan verwerken, komt het jongetje ons halen voor het ontbijt…typisch Mongolisch natuurlijk! Zo kan ik de belofte aan mezelf over het eten hier nooit volhouden…ze proppen je maar vol hier met bejaarde schapen. Maar wederom hap ik beleefd alles weg.
Rianne mag daarna mee gaan jak melken..hoe gaaf is dat! Na het zien van de baby jakjes van een maand uit smelt ik en valt alle negatieve lading van mij af.
De temperatuur loopt gestaag op en ik krijg weer zin in de komende dag.
Blij dat de frustratie even weg is!
Weer positief
Rianne doet het verassend goed met het melken (natuurtalentje),, al moet ik zeggen dat de oude vrouw echt een mega tempo heeft. Ze knijpt de melk in een professioneel tempo uit de ronde uiers. Daar kunnen de melkmachines in Nederland ongetwijfeld nog wat van leren haha.
Mijn rol is ook een belangrijke…ik mag het hek opendoen waar de baby jakjes uit mogen om even bij hun moeten te gaan Zuigen. Komt de melkproductie van op gang blijkbaar.
Ieder jakje moest ik even knuffelen haha. Voor de mensen die overigens denken dat je een jakje van een maand op schoot kunt nemen: vergeet het maar. Die beestjes groeien letterlijk als kool, en na 30 dagen wegen ze al 100 tot 150kg.
We nemen daarna afscheid van de Zwitserse dame en haar familie en verzamelen onze spullen voor een mooie wandeling naar de kleine waterval..Uurtje of 2 lopen zeiden ze haha. Klein detail dat ze vergaten te vertellen is dat we de rivier over moesten. Nu was dat te paard en met de auto al eerder gelukt, maar voor wandelaars was de stroom toch net iets te sterk. Een half uur langs de rivier lopen, hopend op een wat rustiger stukje hielp niet: we gaven het op…dan maar gewoonde vallei in.
Ook daar hebben we snel genoeg van, dus besluiten we maar lekker in het zonnetje te gaan liggen, met een boekje en onze blog. Tijd om bij te schrijven!
Daarna nog een kort stukje gelopen om een plekje te vinden zonder al te veel vliegen voor de lunch (aka droog brood met plastickaas). Best lastig in Mongolië ;-)
Mijn darmklachten van vannacht zijn helaas niet overgegaan…gelukkig lopen hier genoeg koeien rond, en vallen mijn creaties niet al te veel op.
Om stipt 14.30 staan we weer ingepakt en Ready to go klaar. Nu moet alleen onze chauffeur nog komen opdraven met zijn Mitsubishi Super van….helaas deed hij daar tot 19.30 over. Mongolen en tijd blijft een moeilijke kwestie.
Gelukkig had Rianne nog wel een E-reader en al snel zat ze volledig in jaar verhaal. Terwijl ik verder wil schrijven aan deze blog (zit nu echt in de vibe!), komt het jongste dochtertje van de familie spelend op ons af..ze schiet met een pen en een elastiekje naar ons, in het begin best grappig. Na een kwartiertje mee te hebben gespeeld wil ik verder met mijn blog (en Rianne met haar leesboek),maar dat accepteert dit meisje niet zomaar. Ze verandert spontaan in een terrormeisje. Na een bijt in mijn vinger en het afpakken van haar pen, rent ze gillend weg. Vervolgens staat ze een ger verder, een half uur lang enge Mongolische spreuken op ons af te vuren. Het is volgens mij maar goed dat we haar niet verstaan. De familie probeert het goed te maken met zelfgestookte Jak-wodka. En niet een shotglaasje, nee, in kom. Een f****Ing kom vol wodka. Verder dan de helft ben ik niet gekomen…toen keek ik al scheel.
Om 6 uur, toen we nog niet wisten dat de taxi er om half 8 zou zijn, bel ik toch maar eens op.
‘Yessss, cumming soon!’, dat was het antwoord.
Als hij er uiteindelijk is, moet hij eerst nog even zijn auto repareren. De rechter achter ophanging is beetje krom geloof ik. Maargoed, de auto rijdt weer…time to go!
Je raadt nooit waar die vriendelijke taximan als troost op trakteert na een paar km…kushuur! Arghh, weer een bejaard Schaap in een gefrituurd jasje Als we daarna goed op weg zijn (en ja, de ophanging is echt gaar, we hobbelen door de off-road terreinen heen), besluit onze chauffeur nog even wat airag te scoren bij een Ger op de weg. Airag is gefermenteerde Paardenmelk…met alcohol dus. Rianne kan haar portie net op tijd weigeren, maar ik was te laat haha. Daar ging ik weer dus, een hele kom Airag achterover slaan. Heb vervolgens half scheel voorin gezeten. Wel lekker rustig, de hobbelde auto voelde ik ineens een stuk minder.
Na onze ‘borrelende’ stop reed de Mongolische kerel ook ineens een stuk vlotter. We waren voor middernacht dan toch echt thuis! Nog even een bezoekje aan de flush toilet (was behoorlijk nodig) val ik onder een warm dekentje, in een lang genoeg bed (aka plank) in slaap. ZzzZzzzZzzz
In de ochtend staat het ontbijt alweer vroeg voor ons klaar. Daar hebben we om gevraagd, in verband met onze mega strakke planning. We willen in de ochtend Kharkorin bezoeken, de oudste stad van Mongolië en de stad van de grote Kahn. Chinggis ja, precies!
De monastry en het museum van Khar(a)khorin staan op een enorme uitgestrekte vlakte binnen de muren. Van alle overige gebouwen is dankzij de Russische USSR geschiedenis weinig meer over. Je ziet duidelijk dat alles ‘oud’ is hier. Staat bijna gelijk aan vervallen haha. Na twee uurtjes hebben we het wel gezien en lopen terug. Onderweg vinden we een tentje die Spaghetti Bolognese kaart heeft staan. Na al onze mutton ervaringen zou dat een godsgeschenk zijn! Verrassend genoeg blijkt de spaghetti ook nog eens prima klaar te zijn gemaakt. Hulde! Ik voel de energie weer mijn lichaam inlopen. Daarna snel terug, want onze minibus maar Ulaanbaatar vertrekt om 14.00. Hebben de mensen van het guesthouse geregeld, de beste mensen. Voor hetzelfde geld met een minivan in plaats van de grote bus. Zullen ongetwijfeld kennissen zijn van hun, maar toch. Voor een prikkie rijdt hij ons toch maar eventjes 500km verder over de gatenweg.
Bijna verdwalen we, maar gelukkig herken ik het tentje waar ik de eerste dag een ijsje had gehaald. Ik had het tentje onthouden omdat het de eerste keer in Mongolië was dat we ijs vonden dat nog niet over de datum was…smullen dus!
Om 14.05 komt onze minivan al aan, een prachtige Toyota Hiace. Het blijken inderdaad kennissen te zijn die sowieso naar UB moesten…wij betalen dus gewoon nu hun benzine haha.
Voordat we vertrokken kregen we de vraag of we het guesthouse positief wilden beoordelen op Tripadvisor. Natuurlijk! Ik gaf ze nog de tip om ook op booking.com te gaan (dat zou hun namelijk uniek maken in Kharakorin), maar dat vonden ze iets te moeilijk. Of ik daar per mail nog even mee kon helpen. No problemo!
De bus rijdt aan en al snel blijkt dat we wederom een zwaar geschoolde chauffeur hebben. Hij rijdt door, maar niet te hard. De tijd vliegt en nog voordat we het hadden verwacht staan we alweer in de hoofdstad, op Dragoon Station. Dit keer wil ik een taxi scoren voor 8000, dat is 2000 onder mijn oude record…en warempel, de eerste taxi hapt al! Jullie lezertjes raden natuurlijk al waar we naar toe gaan….de Broadway! Onze guilty pleasure inmiddels haha. Deze keer besluit ik bij voorbaat maar goed op mijn eten te kauwen…ik wil niet nog een keer boven de wc hangen haha. De wifi verbinding is snel genoeg voor een rondje booking.com. Cause we still need a cheap hostel for tonight. We zijn namelijk een dag eerder in UB dan gepland, en Zaya Hostel zat helemaal vol.
Er is best weinig over kwa kamers, waarschijnlijk vanwege de zomervakantie in Mongolië. Gelukkig blijkt ons eerste Hostel, Danista, nog een twinroom te hebben . Via booking.com zijn die ook nog eens een stuk goedkoper, boeken dus! Doen we een nachtje in Danista, en lopen we de dag erna door naar Zaya. Hostel Hoppen, hoe Cool is dat.
De assistent bij Danista, degene die ons de vorige keer na onze horseriding trip wilde laten wachten op het concert (volgens mij schreef Rianne daarover), snapte wederom niet helemaal hoe het geregeld was. Bookingc.com was blijkbaar te moeilijk voor hem. Hij hielp ons super, dat wel, maar de ochtend erna bleek dat we weer in een verkeerde kamer zaten. Ik ben niet zeker of ik dat de eerste keer had verteld, maar toen hadden we hetzelfde. Moesten we halverwege ons verblijf verkassen naar een andere kamer haha.
Gelukkig had deze kamer een ruimere douche. Hoeveel geluk kunnen we hebben? Precies wat we nodig hebben! Na een dikke minuut douchen (we waren te laat voor warm water), was ik klaar voor mijn bed. Met een matras. Man man man, ik hou van matrassen.
Beetje jammer dat de ochtend erna de veren in het matras in mijn rug vereeuwigd waren. De hele wandeling naar Zaya Hostel was nodig om mijn wervels weer in de juiste positie te krijgen. Gelukkig hebben ze daar betere bedden.
Zaya Hostel was like getting Home. Heerlijk bed, een huiskamer en….Allie! Komen we toch gewoon onze Londense vriend weer tegen daar, hoe klein is de wereld!
We stellen ons ontbijt dus nog maar eventjes uit, eerst bijkletsen. Ons ontbijt wordt gewoon een brunch. En als we drie uur later, als we eindelijk willen gaan Brunchen, een Belgisch gezin met kinderen en een landcruiser tegenkomen wordt onze brunch een brinner (brunch en dinner in één). Het Belgische gezin deed namelijk precies wat mijn vriendinnetje tot dan toe niet voor mogelijk hield: Zowel een gezin met kinderen hebben, een huis bezitten, en reizen! De sparkelingen sprongen van haar ogen af, bij ieder verhaal wat er uit de Belgische moeder kwam. Ik was natuurlijk super geduldig, al begin mijn maag al hoorbaar te knorren. Eindelijk, on half 5, gingen we lopen naar ons ontbijtje: Biologisch en Vegetarisch/Veganistisch…bij de Love Boat. Make Love no Meat. Mijn soja-hamburger achtige tosti was stiekem best prima…De smoothie met Spinazie en wortel nog beter haha. Wat een tegenstelling ten opzichte van al die mutton soep. Heerlijk!
Het plan was om na onze brinner opzoek te gaan naar het museum van intelligentie. Blijkbaar waren we dat niet, we konden het namelijk totaal niet vinden. Waarschijnlijk mogen alleen de echte intelli-kids erin, maar was het onzichtbaar voor het ‘klootjes’volk zoals wij. Wat een humor!
Dan maar terug naar het Hostel, onderzoek doen naar het vervolg van onze reis. Over minder dan 2 dagen zitten we namelijk al in het vliegtuig naar Kirgizstan!
Rianne doet het onderzoek en de planning altijd behoorlijk wat grondiger dan dat ik dat doe. Ik lees snel, kijk rond op internet en maak een planning. Done in 5 minuten! Bij Rianne mag je daar 2 nulletjes achter plakken haha. Vind ze ongetwijfeld niet leuk om te lezen (ik plaag maar een beetje hoor ;-))…maar haar onderzoek is een stuk groter. Ik ben aardig pragmatisch en wil snel concreet maken. Zij heeft juist behoefte aan heel veel informatie, boeken, blogs en verhalen om inspiratie te krijgen. Daarna komt het kiezen en de planning pas. Wat vullen wij elkaar toch heerlijk aan ;-)
Maargoed, om 20.00 hadden we een planning. Tijd om dat te gaan vieren met een Hamburger. En niet zomaar één, nee, maar een burger van de beste burgerbar van UB (aldus Tripadvisor), Big Joe's! Bleek een grote farce hahahaha, wij snapten totaal niet hoe Tripadvisor kwam op deze tent. Afijn, we hadden a sort of Burger op (voor zover het dat nog mag heten).
Aangezien we nog energie overhadden besloten we door te lopen naar het Blue Sky Hotel. Met 24 verdiepingen en volledig van glas een van de meest toonaansprekende gebouwen van de hoofdstad van Mongolië. Er scheen ergens op de 13e verdieping een bar te zitten.
Wij vonden echter in de lift uit dat er, naast de bar op de 13e, ook een loungeclub op de 23e verdieping zat. Tijd om decadent te doen! De prijzen vielen verassend genoeg mee, 4 wijn en een schaal nacho’s (die overigens heerlijk waren, vers gemaakt) konden er dus prima vanaf.
De smet op deze prachtige avond kwam vanuit, niet verrassend, de hoek van het spleetogen volk, dat inmiddels al 1.4 miljard klonen heeft (Wikipedia, 2015)…de Chinezen. De eerste groep Chinezen waren zich al behoorlijk aan het misdragen met een fles wodka, maar het volgende Chinese apparaat maakte het wel erg bont. Hij was allereerst te dronken om op zijn poten te staan. Hij is meerdere keren bij wildvreemde mensen aan tafel gaan zitten, om vervolgens hun eten met zijn smerige tengels in zijn bierlekkende mond te proppen. Daarna bestelde bij dood leuk nog 4 bier, die hij over zijn kleren goot. Zijn vrouw of maitresse schaamde zich dood. Hij viel meerdere keren uit zijn stoel en besloot vervolgens dwars over het podium, waar live muziek werd gemaakt, te zwalken. Nare nare man. Ik had hem graag zien struikelen van de 23e naar de 1e verdieping. Uit het raam dan he.
Had ik al gezegd dat de nacho’s overigens echt vers gemaakt waren? Ze waren goddelijk! En ons uitzicht ook. Mega decadent, maar stiekem ook best een beetje romantisch hihi. Voor Rianne misschien iets te cliché, ik genoot echt van het moment. Op die spleetchinees na dan.
We droomden weg in de tijd toen we ineens beseften dat we snel naar het hostel moesten…hurry hurry, skypen met de familie van Rianne! En onze Harrie natuurlijk. Na een uur kletsen en Harrie zien miste ik hem wel hoor, ons menneke. Je zag zijn vetjes al, hij wordt veel te veel verwend daar bij Huize van Tetering. Chubby Harrie when we come Home haha.
De dag erna wilde ik graag naar de Black Car Market. Lekker fantaseren over een Russische Van importeren. Eerst maar eens zien wat ze kosten en hoe ze er van onder uitzagen. Rianne besloot op het laatste moment ook mee te gaan, ondanks haar aversie tegen auto’s..echte liefde mag je dat noemen ;-)
Als ingeburgerde Mongolen gaan we weer met de bus. Worden we nog handig in. Wat geldt voor de normale Black Market geldt al helemaal voor de Car Market…ze hebben hier alles. Good engines, good suspension, good wheels. Noem het maar op. Alles. Zolang het maar van Toyota is, of is geweest. Ik heb echt mijn ogen uitgekeken. Ergens helemaal achterin waren de Russische Vans. En daar stonden ze…trots te blinken in de felle zon. Prachtige exemplaren voor een prikkie. En iedere kritische blik liet de prijs dalen. Mocht er zo eentje meenemen, voor 3500 dollar. Zag er als nieuw uit. Zie de foto’s hahaha. Genieten!
De indrukken waren binnen, dus snel terug met de bus richting Hostel.
Nog wat praktische reis zaken regelen! En nog eens kritisch kijken naar de plannen voor Kirgizstan. Wellicht nog iets omgooien.
In de avond besloten we weer eens een Indian Cuisine op te zoeken. Volgens de hostelguy was een restaurant genaamd Namaste heerlijk..Lets try!
De curries en de naan waren goddelijk, maar veel te veel. Gelukkig kregen wij het begrip doggiebag in beelden uitgelegd…lekker pittig ontbijtje voor morgen dus
Dag van reizen
Om half 8 staat de taxi voor de deur, weer eens te vroeg. Als er geld kan worden verdiend zijn die Mongolen ineens wel optijd haha. We vliegen pas om 11.40, maar we moeten nog extra checken of het goed is gegaan met boeken. En er wilde nog iemand meerijden, Paar uurtjes wachten op het airport dus.
De medereiziger van de taxi blijkt een Duitser te zijn, die de eerste vlucht van de dag moet hebben. Ook hier is het overigens Black Saturday.. topdrukte dus op het grootste vliegveld van Mongolië. Ofja, topdrukte in Mongolische begrippen. Er vertrekken hier maar liefst 7(!) Vluchten vandaag! 5 naar China, 1 naar Dubai en 1 naar….Bisjkek. Of eigenlijk Istanbul, Bisjkek is slechts een tussenstop.
De douane controle is een grapje en al snel zitten we in het vliegtuig van Turkish Airways. Mega mega luxe zeg! Dikke 7” tv voor mijn neus haha, en echt goed vliegtuig eten. Kunnen die Turken toch best goed zo dat vliegen. En ondanks alle toestanden in Istanbul vliegen ze lekker toch.
Rianne heeft overigens minder geluk met haar tv…die blijkt kapoet. Gelukkig is de vlucht slechts half geboekt, ze neemt dus gewoon plaats aan de andere kant van mijn. Vinden de Turkse dames hier aan Boord toch niet erg Let’s fly!
En nu is Rianne weer aan de beurt:
Orkhon valley
We moesten de volgende dag weer vroeg opstaan, we hadden geregeld dat we mee konden met de bus die de meiden zou afzetten in het Nationaal park, zij gingen een paarden tocht van vier dagen doen. Wij bleven daar bij de familie in de Ger overnachten en konden een mooie wandeling maken naar de waterval van orkhon valley. De grote backpacks konden we laten staan bij het hostel, super fijn, hoefden we die niet mee te sjouwen.
De bus waar we in mee gingen was eenzelfde model als waar we eerder offroad mee waren geweest. De chauffeur zei “very bad road”, wij knikten vriendelijk, inderdaad de wegen waar slecht. We wisten dat we offroad zouden gaan en dit was zijn manier van voorbereiding denk ik. Het was een super lange tocht, de rivier waar we langs reden splitste zich op sommige momenten maar het maakt echt allemaal niet uit, als een mongool ergens van plan is om naar toe te rijden, dan doet ie dat ook. Wat er ook voor een weg ligt, of juist geen, wat voor auto je hebt, gewoon rijden met die handel, dus ook door een best wel diepe rivier heen. We hebben daar een heleboel dagjes mensen gezien, hele families in een Toyota prius (die lijken ze hier gratis weg te geven) op een terrein wat al zwaar was voor onze 4x4 bus. Echt hilarisch en onvoorstelbaar!
Het is op zo’n terrein wel handig als je de weg weet, we hadden in de gaten dat onze chauffeur wel erg vaak stopte en dat die andere mensen in een bepaalde richting gingen wijzen, fijn… uiteindelijk na een aantal uren, voor ons gevoel helemaal achter in de vallei, stopte we bij een aantal gers, die langs de “weg” stonden. Er werd naar ons gewezen en daarna naar een ger, die was dus voor ons. De Franse meiden mochten bijna direct op een paard stappen, even voor de tweede keer afscheid genomen. Voordat we er aan konden ontsnappen, kregen we nog een warm welkom geheten in de ger, een kop zoute melk thee, we waarschuwde nog even dat het niet de thee is die je verwacht, de meiden hadden dit ritueel nog niet eerder gehad blijkbaar, ze vonden de thee niet lekker. Ik was er al aan gewend en heb braaf m’n kommetje leeg gedronken. Oh..er kwam nog meer, soep met oude schapen dumplings, eten die mensen nu nooit iets anders??
Onze chauffeur legde in gebrekkig Engels uit welke richting we moesten lopen om bij de Orkhon waterval uit te komen, we kregen niet duidelijk hoe lang we er lopend over zouden doen. We hebben onze wandelschoenen aangetrokken, rugzak mee en.. binnen een kwartier waren we er haha. We hadden niet in de gaten dat we er ongeveer boven op zaten. Heel lang geleden is er een scheur in de aardbodem ontstaan en daar stroomt de rivier en ook de waterval. Hij is redelijk groot maar je hoort en ziet hem dus pas als je er bijna bent. We hebben er een wandeling aan vast geplakt en Jan heeft even een plons gemaakt in het ijskoude water.
De vallei was super mooi! Overal hoge bergen om ons heen en een mooi uitzicht, het leek wel een miniatuur overzicht, al die schapen, koeien, paarden, yaks
We zaten even lunchen langs de waterkant, een zeldzame appel te eten, toen we de grond voelden trillen. Kwam er een hele groep paarden aangerend, super mooi! Wij zaten gelukkig achter een heuvel, ze konden niet over ons heen lopen en toen werden we ineens omringd door paarden. Bij de hengsten laten ze de manen lang, de rest is kortgeknipt, super mooie beesten die zich helemaal uit staan te sloven voor de merries, bijzonder om daar zo midden in te zitten. Toen we terug kwamen bij de gers was de ger naast ons bezet en gingen we even een praatje maken. Het bleek een Zwitserse dame te zijn met haar gids, ze was 76 en op reis met haar dochter, schoonzoon en kleindochter. Ze waren op een paardentrektocht van 12 dagen! Respect voor deze vitale oude dame. We hebben gezellig gekletst totdat de rest erbij kwam en we een koud biertje aangeboden kregen.
In de avond kregen we een maaltijd aangeboden in de ger van de familie, ik zag er een beetje tegen op maar het viel mee, dumplings met een soort van gehakt en ui er in.
Die nacht niet zo heel goed geslapen, het was erg koud in de vallei en de groep yaks van de familie stond tegen onze ger aan te schuren. Het was volle maan en toen ik de kou in ging heb ik staan genieten van de hoeveelheid sterren om ons heen. We waren blij dat het weer licht werd want de zon zou weer warmte met zich mee brengen. Het ontbijt met de familie bestond uit een soort platte oliebollen met suiker en room, ik heb niet zo veel kunnen eten, boven mij hing een heel schaap in stukjes. Ik werd door de moeder mee gevraagd of ik mee ging naar de yaks. Ze gingen de yaks melken en ik mocht mee helpen, echt een bijzonder momentje! De baby yaks worden gedurende de nacht bij elkaar gehouden voor warmte in een soort kraal, één voor één werden ze hier uit gehaald om even te drinken bij hun moeder, voor het toeschietreflex, dan werden de moeders met de hand gemolken. Het werd voor gedaan en ik mocht plaats nemen op een krukje, emmer tussen m’n benen en melken maar. Het lukte, met kleine beetjes, de moeder en haar dochter waren stukken sneller. Het was super mooi, in de vallei, geen ander mens te zien, nog een beetje koud van de nacht om dan tussen de yaks te staan en deze vriendelijke mensen die nog op deze manier leven, bijzonder!
Jan en ik zouden pas in de middag opgehaald worden, dus besloten we om een ander deel van de vallei te gaan verkennen. Nog mooi een wandeling gemaakt en we hadden een ger gevonden die als buurtwinkel door ging dus hadden we nog wat te drinken. Terug bij de familie aangekomen hebben we onze spullen gepakt en zijn we buiten tegen de ger gaan zitten om wat te lezen en te wachten. Toen besloot de jongste dochter van de familie dat het tijd was om even kennis met ons te maken, het meisje was een jaar of vijf en verveelde zich blijkbaar. In het begin hebben we een beetje met haar gespeeld, verstoppertje, kietelen, achter haar aan rennen, toen vonden we het wel prima en gingen we weer zitten. Mevrouwtje was het daar niet mee eens en ging op een vervelende manier aandacht vragen. Ze had een pen en een haarelastiek die ze gebruikte als katapult, we kregen continu wel ergens een elastiekje gemeen op ons afgevuurd, ik was er klaar mee toen ik dit in m’n oog kreeg. Een paar keer “nee” geschud en boos gekeken, geprobeerd haar te negeren, niets hielp! Jan is toen boos met de pen naar een familielid gelopen en heeft de pen afgegeven en in gebaren taal uitgelegd wat er aan de hand was. Toen ze in de gaten had wat er gebeurde, begon ze kei hard te huilen (waar niemand van de familie op reageerde) en ging ze in een ger naast ons staan, vanuit de deur opening stond ze ons in het Mongools te vervloeken. Even later kwam ze heel tevreden en gemeen lachend weer op ons af lopen, ze had weer een nieuwe pen en kon weer elastiekjes schieten. We zijn in de ger gaan zitten en hebben, toen haar dat niet weg hield, de deur dicht gedaan. Haha, opgesloten in een ger omdat er een losgeslagen irritante vijfjarige buiten rond liep..
Ons geduld werd die middag flink op de proef gesteld, onze taxi die in de middag zou komen kwam pas om half negen in de avond… met verontschuldigingen, hij had “even” iemand in Ulaanbaatar af moeten zetten. Zes uur rijden verder op! Arme man, hij vroeg of hij even wat mocht drinken, tuurlijk, we hadden de tijd. Onderweg kocht hij heel vriendelijk nog een bak vol kushuur voor ons (gefrituurde oude schaap), ik heb er met moeite eentje opgegeten, ik ben zooo blij als ik niet meer voor de beleefdheid allerlei dingen hoef te eten!
Toen begin het al donker te worden en we waren nog niet eens uit het Nationaal park, hij wist de weg wel ineen keer te vinden. We hebben nog wel een spannende rivier oversteek gehad, de auto helde zo erg over dat ik serieus dacht dat we om zouden vallen. Rustig blijven door ademen, zelfs onze chauffeur was blij toen we heel de overkant hadden gehaald, juich momentje!
Waarschijnlijk omdat hij blij was dat het moeilijke stuk er op zat besloot hij om bij de eerste beste ger te stoppen om te vragen voor een mok airag. Een hele goede beslissing om na meer dan 12uur rijden, gefermenteerde merrie melk te gaan drinken, oftewel alcohol. Jan kreeg ook direct een kom in z’n handen gedrukt, ik gelukkig niet, en heb één slokje geproefd. Dat was meer dan genoeg. Het is he zuur en je blijft er een vieze smaak van houden. Arme Jan, hij deed nog alsof hij het lekker vond en goot die kom zo snel mogelijk leeg. We kregen nog iets anders aangeboden en ik zag niet goed wat het was. Het bleek dus kaas te zijn, geen idee van wat voor beest. Het ziet er uit als een stuk zeep, het is kei hard en die van mij was bestrooid met zand.. ofzo..
De chauffeur deed voor hoe je het moest eten, hij zag mij een poging doen om er een stukje van af te bijten. Nee, nee, je moest het er af schrapen met je tanden. De chauffeur bleef gelukkig niet wachten totdat wij ons stuk “zeep” op hadden en stond vrij snel weer op. In de auto hebben we ze als souvenir ergens weg gestopt, om ergens achter te kunnen laten. Toen was het dus pikkedonker, ik kon mijn ogen amper open houden na dat lange wachten maar zowel Jan als de chauffeur hadden een hele kom airag achter hun kiezen. Ik besloot er maar op te vertrouwen, we kwamen weer heel aan bij het guesthouse, eindelijk!
De volgende dag konden we dankzij de mevrouw van het guesthouse mee rijden met een taxi richting Ulaanbaatar. Het bleek geen taxi, maar familie, die moesten toch naar de hoofdstad en wilden ons voor hetzelfde bedrag wel mee nemen. We waren voorbereid op weer een lange reis, boodschappen gedaan voor onderweg, e-reader, muziek, voor we het wisten waren we in Ulaanbaatar! De meneer achter het stuur had er vaart in en reed zonder te stoppen in vijf uurtjes er naar toe. Dat is echt niks voor wat we ondertussen gewend zijn!
Super fijn.
We hebben vanaf het busstation een taxi geregeld en ons laten droppen in het centrum, het voelde bijna als thuiskomen, zo vertrouwd is het nu. We hebben wat gegeten en toen bleek dat het hostel niet beschikbaar was (waar we de laatste nachten hadden gereserveerd). Toen zijn we naar het hostel gelopen waar we in het begin hebben geslapen, daar kenden ze ons nog, we hebben er heerlijk uitgeslapen, om twaalf uur uitgecheckt en naar het volgende hostel gelopen waar we weer in konden checken. Hier hadden we dus al gereserveerd voor de laatste dagen in Ulaanbaatar. We lopen de huiskamer binnen en daar zit onze andere reisvriend, Ali! We hadden afscheid genomen in khovskol lake omdat hij naar de Gobi dessert ging. We waren van plan om wat te gaan eten, maar dat hebben we uitgesteld, eerst reisverhalen uitgewisseld en foto’s bekeken, leuk om zo elkaar weer te ontmoeten! We hebben daar ook een Belgisch koppel ontmoet die met hun twee jonge dochters een landcruiser hebben gehuurd en twee weken door Mongolië aan het trekken waren voordat ze verder gingen naar China. Super leuk, al die reis inspiratie.
Jan had een tentje gevonden waar hij zijn begeerde Hamburger kon eten. Al sinds het begin van de reis heeft Jan op de meest rare momenten zin in een broodje hamburger, geen idee waar dit vandaan komt, het zal de hoeveelheid schapenvlees wel zijn. Wij gingen dus op weg om deze te eten, het viel een klein beetje tegen. We konden er om lachen en Jan had in ieder geval dat broodje op.
We hadden in het begin van ons verblijf gehoord van onze maatjes uit Oostenrijk, dat we nog een keer tegen de avond naar het luxe hotel ‘blue sky' moesten gaan. Helemaal boven aan op de 23e verdieping heb je een mooi uitzicht over de stad en het eten en drinken was voor ons betaalbaar luxe. Dus dat hebben we na ons hamburger bezoek gedaan, ter compensatie. Ik voelde me underdressed, maar we werden niet geweigerd in ons reis tenue.
We hebben genoten van de live muziek, wijntjes en nacho’s met kaas (gewoon omdat het kon). De wodka is hier goedkoper dan water, dat was te merken ook, er zaten een stel Chinezen zich iets te goed te doen aan dit spul. Een van die Chinezen, een man, kon nauwelijks meer recht lopen, ging bij andere mensen aan tafel zitten, schreeuwde naar de serveerster en ging naast z’n stoel zitten. Ik kreeg helemaal last van plaats vervangende schaamte toen hij het podium op liep en voor de band ging staan… verschrikkelijk.
Hierna in het hostel voor het eerst Skype kunnen proberen met mijn ouders en broertje, super leuk om via de camera Harrie weer te kunnen zien, die erg onrustig werd bij het horen van onze stemmen. Ik zou hem wel even willen knuffelen!
Jan had z’n baard laten staan sinds het begin van de reis en kreeg gelijk de vraag of hij geradicaliseerd was voordat we de islamitische landen gingen bezoeken…
De laatste dag met de lokale bus naar een buitenwijk gegaan, de “autowijk” om Russische busjes te spotten. Na veel zoeken tussen alle onderdelen van overleden Toyota’s Uiteindelijk drie busjes gevonden! Meteen een verkoop praatjes aangehoord, via een Engelse tolk die werd gebeld, foto’s gemaakt en weer terug met lokale bus.
Eerste twee tegen dagen regen tijdens ons verblijf.. meteen alles ondergelopen op straat. Een regenbui ontdoken door een koffietent binnen te gaan. In het hostel plannen gemaakt voor Kyrgistan en een voorlopige route voor Kazachstan gemaakt.
We hopen dat we een auto kunnen huren, om zo Kazachstan te kunnen verkennen. Het reizen in Mongolië met het openbaar vervoer was super leuk, heeft ons de cultuur laten zien maar het wachten was soms echt vervelend. Voor iedereen die van plan is om naar dit land te komen, huur een auto of neem er zelf eentje mee, wel een 4x4, dan is het prima te doen!
Die nacht voor het laatst in Mongolië geslapen, op naar een volgend land, Kirgizië!
