Irkoetsk en Trans Mongolië Express

Het Baikal meer
We werden bij het station opgewacht door onze taxi inclusief gids, die geregeld was door het hostel in Lystvyanka. Het dorpje aan het Baikalmeer op ongeveer een uur rijden van Irkoetsk. Onderweg kregen we uitleg over wat we zagen en plattegronden en uitleg over Lystvyanka en Irkoetsk.
Hij sprak erg goed Engels voor een Rus.
We zijn in dat uurtje bij gepraat over de verschillende huizen, de bouwstijl die typisch is in Siberië, houten huisjes met hout bewerkte raamkozijnen waarvan de verf al lang is afgebladderd is. Veel er van zijn afgebroken maar in het centrum van Irkoetsk staan er nog een aantal, er omheen stonden de typische “Sovjet bloks” zoals onze gids ze noemde, deze flats mochten maximaal 3 hoog zijn, zonder lift want dat was goed voor de gezondheid.
De ring van flats die daar omheen werd gebouwd op dit moment waren de moderne flats die hoger gebouwd mogen worden maar er in mijn ogen net zo “Sovjet” uitzagen, grijs en groot.
Jan werd ondertussen bij gepraat over het EK, terwijl ik naar buiten keek en er van genoot niet meer in de trein te zitten maar Rusland weer iets dichterbij voorbijzag komen, ik kon niet wachten om er doorheen te wandelen!
Het Baikal meer is één van de diepste meren in de wereld en bevat 20% van de zoetwater voorziening van de wereld. Het is qua oppervlakte bijna net zo groot als België!
Er stromen over de honderd rivieren naar toe en er stroomt 1 rivier uit. Er leven ook allerlei vissen die je bijna nergens anders tegen komt zoals bijvoorbeeld de Omul, familie van de zalm of een bepaald soort zeehonden soort, die alleen leeft bij het Baikalmeer.
Het is bizarre is dat het meer tot ongeveer begin juni op sommige plekken nog bevroren is, terwijl wij hele warme dagen hebben gehad daar in Siberië.
Het dorpje waar wij verbleven was goed te bereiken met de auto maar je kunt niet rondom het meer rijden, op sommige plekken kun je wel lopen naar het volgende dorp, door een stukje van de Baikaltrail te volgen. Schijnbaar zijn er elk jaar in de korte zomer, vrijwilligers die de Baikaltrail weer een stukje langer maken, met de bedoeling er straks helemaal om heen te kunnen lopen.

Na een uurtje door elkaar heen geschud te worden werden we voor het hostel gebracht. Een mooie blokhut, heerlijk om weer een douche te kunnen nemen en in een bed te kunnen slapen. Nadat we opgefrist waren zijn we het dorp gaan verkennen. Het ligt aan de rand van het Baikalmeer, overal heb je dus een super mooi uitzicht over het meer. Onderweg zagen we onze coupé maatjes al aan het bier zitten op een terrasje, wij waren van plan om naar het uitkijkpunt te lopen, dus niet zo goed idee om al een biertje te drinken. Het uitkijkpunt lag achter het baikalmuseum, het was een stuk tegen de berg op klimmen en daarna een stukje met een stoeltjeslift. Het uitzicht was mooi maar de hoeveelheid Chinezen met selfiestick verpeste het een beetje dus zijn snel naar beneden gelopen. Vanaf daar was het nog een kilometer of vijf terug lopen naar het hostel, dat was wel weer genoeg. (Niets meer gewend na zo’n treinreis). In de avond zijn we gaan eten wat door onze gids was aangewezen, de hele kaart was in het cyrillisch, dus dat was even spannend met bestellen. Ik moest twee keer opnieuw een ander drankje bestellen omdat ze het toch niet op voorraad hadden, Jan moest bij de buren gaan plassen, het eten werd buiten op de bbq gemaakt en toen we aftekenden moest ook het wisselgeld bij de buren gehaald worden. Voor onze begrippen een beetje “louche” maar ik heb nog nooit zo’n lekkere gepofte aardappels op als daar!
De volgende ochtend na ons mega grote Russische ontbijt (en wij maar denken dat we extra eten mee moesten nemen) gingen we op pad om een stuk van de Baikaltrail te lopen. We hadden gelezen dat we konden lopen tot het volgende dorpje, Bolshiekoty, dat was 25 kilometer maar op maandag ging er geen bootje terug. We hadden er kunnen overnachten maar de volgende dag zouden we weer verder reizen dus dat leek ons geen goed idee. Bolshiekoty is alleen wandelend of via het meer bereikbaar, in het dorp rijden geen auto’s en is ook niet via de weg bereikbaar.
Wij besloten om de helft te lopen, we hadden een screenshot van de route, als we het water zouden bereiken dan konden we langs het water terug lopen. Op het moment dat we de bossen bereikten zagen we waarschuwingsbord dat je niet zonder toestemming de route mocht lopen, hmm, we keken elkaar aan, haalden onze schouders op, Tja we gingen niet helemaal terug naar het dorp lopen. Stom dat het nergens anders aangegeven had gestaan ook niet in de reisgids. Het pad ging direct in de bossen stijl omhoog, het was een heftige route, op sommige stukken ging het net zo stijl omlaag en moesten we ons tegen houden aan de bomen, om te voorkomen dat we te snel ergens beneden zouden eindigen. We hebben wel een paar keer getwijfeld of we nog wel goed zaten, nergens anders hadden we de route zien wijzen naar een ander pad, dus het zou wel goed zitten. Halverwege bedacht ik me dat we eigenlijk niemand hadden verteld dat we deze route gingen lopen en dat er in dat gebied beren leefden… puntje voor de volgende keer ;)
We kwamen bij het water aan en sloegen het paadje in wat weer terug ging langs het water, dat was achteraf gezien dus niet de route. We liepen op een smal paadje langs het water, super mooi uitzicht! Al snel was dat paadje nog maar een klein spoor in het struikgewas en toen we bij de rotsen kwamen zagen we het verder gaan waarbij we best wel gevaarlijke punten hebben gehad. Het was boven het water, sommige stukken weg gespoeld door de regen waardoor we moesten klimmen, sommige stukken wel een pad maar als je er op stond voelde je dat de grond mee gaf en zat er onder het pad niets meer dan lucht.. Terug was geen optie want we hadden echt alleen maar dit pad gezien. Ik dacht, we zitten in Rusland het zal hier wel normaal zijn om een route te lopen op deze manier, in de hoop dat ik niet zou uitglijden op een stijl stuk, want dan was ik ver beneden in een koud meer geëindigd. Na vier uur over dat laatste stuk gedaan te hebben, kw amen we helemaal afgepeigerd terug in de bewoonde wereld. High five momentje (en een zucht van opluchting) we hadden het gedaan!
Even genoten van het uitzicht en toen we het pad wilden vervolgen naar Lystvyanka zagen we een heel degelijk en duidelijk pad uit de bossen boven ons komen. Oké er was dus blijkbaar ergens iets verkeerd gegaan want dat was de “echte” route.

De volgende ochtend toen ik wakker werd was ik ineens 80 jaar en liep ik te strompelen van de spierpijn, net zoals de twee daaropvolgende dagen. Jan had er zelfs een vervelende kniepijn aan over gehouden die hem tot Mongolië heeft achtervolgt.
Die dag stond er op de planning om door Irkoetsk heen te lopen, dat was dus in bejaarden tempo. Eerst hadden we nog een taxi ritje daarheen, dat vanaf nu boven aan staat op mijn lijst “engste auto momenten”. Dat was dus de tweede bijna -dood-ervaring in twee dagen tijd.
Die chauffeur reed op de, niet al te beste weg, tussen Lystvyanka en Irkoetsk al “stevig” door. Jan heeft de snelheidsmeter boven de 200km zien gaan, het meest angstaanjagende moment begon pas nadat meneer de chauffeur een telefoontje kreeg, waarschijnlijk een nieuwe klant. Die kerel had een ander beroep moeten kiezen, iets met een circuit. In het centrum van Irkoetsk heeft hij op sommige punten de 140km aangetikt! Ik durfde niet door de vooruit te kijken, hield mezelf vast geklemd een de auto en hoopte dat we er snel zouden zijn. Toen we er waren moest ik de neiging onderdrukken om de grond te kussen.
Dus, we waren er. Irkoetsk was leuk om doorheen te wandelen, we hebben een aantal oude houten Siberische huizen gezien, we zijn een beetje door het centrum heen geslenterd maar waren blij dat we met onze pijnlijke ledematen lekker langs het water konden zitten.
Om 20:00 uur zou de trein vertrekken richting Ulaanbaatar, we hebben bij het station nog wat eten gekocht voor onderweg, zitten lezen en vooral gewacht. Het treinnummer was bekend en het enige wat we op het cyrillische station bord konden lezen, we waren inmiddels een beetje ervaren, geen stress, het perron nummer zou 10 minuten er voor bekend worden gemaakt. We hoefden toen het zover was alleen de rest van de groep mensen te volgen die richting het perron gingen.

De trans Mongolië express
Het was meteen gezellig op de gang, in deze wagon alleen maar toeristen. De provodnista en provodnik waren ook een stuk vriendelijker dan in de vorige trein. In onze coupé kwam Lasse erbij, een Duitse jongen, in de coupé naast ons zaten drie Finse meiden, daarnaast drie Engelse gepensioneerde docenten, dan was er nog een stelletje uit Oostenrijk met een Mongools meisje en in de laatste coupé zaten de enige Russen.
Iedereen stond met elkaar te kletsen en buiten trok in het donker het Baikalmeer aan ons voorbij. Die nacht heerlijk geslapen, deze hele trein was luxer dan de transsiberie variant, we hadden zelfs airconditioning.
In de nacht hadden we ergens een stop van 1,5 uur waar ondertussen de wagons afgekoppeld werden, die van ons richting Mongolië en de rest verder richting China. Bij de eerste stop in de ochtend was het een vreemde gewaarwording om te zien dat er achter de locomotief nog maar één wagon hing, die van ons dus. Bij diezelfde stop werd ons verteld door de provodnik dat we over drie uur maar terug moesten komen, dit was het begin van een erg lange dag om door de douane van Rusland en Mongolië heen te komen. We zijn door het dorpje heen gelopen met een paar andere reizigers, ervaringen uit gewisseld, we hebben wat drinken gekocht bij het stationnetje, in de zon gezeten, binnen gewacht en wat zitten lezen. Al die tijd stond onze wagon eenzaam zonder locomotief op het spoor, geen idee wat het nut er van was, want na al die uren wachten werden we weer aangekoppeld en mochten we de trein weer in. De provodnik had inmiddels zijn derde outfit van de dag aan, hoe verder we van Irkoetsk af waren hoe informeler de outfits werden. Er werden hele discussies gevoerd hoe zijn volgende combinatie er uit zou zien.
Eenmaal weer terug in de trein gingen we er van uit dat de paspoorten gecontroleerd zouden worden en dat we door zouden rijden maar eerst werden er in elke coupé nog alle gaatjes gevuld met Mongolen en al hun koffers en tassen die ze mee hadden. Blijkbaar mochten zij de Russische grens niet lopend of in een bus passeren, en werden we als sardientjes op elkaar gepropt in de trein. De airco ging uit, ramen moesten open en we moesten wachten op de grenspolitie en militairen. Het was zo ontzettend heet, ik zat een beetje apathisch met m’n paspoort te wapperen in de hoop dat het wat koeler zou worden. Eindelijk arriveerde de douane, eerste werden er honden door de trein heen gestuurd, Oké…ik heb echt niets bij me wat verboden is maar bij het zien van die honden hoopte ik toch echt dat mijn tas niet vreemd zou ruiken! Bij het zien van onze paspoorten werd ons gezicht gescreend, Jan moest zijn bril af zetten en de Mongoolse jongen bij ons in de coupé moest er zelfs bij staan. We hadden lichtelijk het gevoel dat alle Mongolen nog even wat strenger gecontroleerd werden. Na een hele tijd vertrok alles uit de trein wat een uniform droeg en wij waren blij want de airco ging weer aan. We waren op weg naar de Mongoolse grens, tufte een half uur door niemandsland en na een muur van prikkeldraad zagen we een aantal Mongoolse militairen oefenen om voor appèl te komen. Het was een groot verschil met de Russen , zo’n zooitje ongeregeld hadden we nog niet gezien, iedereen op de gang stond ze uit te lachen. Wel buiten gehoorafstand want we wisten niet of dit de mensen zouden zijn die onze paspoorten kwamen controleren. Dat was dus niet zo, wij kregen de geoefende variant, alle paspoorten werden in beslag genomen en het hele riedeltje begon weer opnieuw. Na een hele lange tijd kregen we alle paspoorten gestempeld terug en konden we dan eindelijk verder rijden. Iedereen had het helemaal gehad met de douane en het wachten. Vandaag waren we dus 12 uur lang bezig geweest om de grens over te komen!
Zodra we over de grens waren, werd ons wagonnetje gekoppeld aan een lange trein. Ineens was buiten het landschap verandert, voordat het donker werd kon ik nog een paar gers zien staan en kuddes paarden, koeien en geiten. Groen en heuvelachtig en zo ver je kon kijken verder helemaal niets.
Welkom in Mongolië.
En nu Jan weer:
Irkutsk
Tjoek tjoek, tjoek tjoek…het ritme van de trein zit nog in mijn benen als we de eerste meters maken in Litsvjanka. Ons turbo busje heeft ons zojuist van het station naar onze verblijfplek gebracht. Voor de mensen die topografisch geen held zijn: de trein reikt tot Irkutsk, een stad ongeveer een uur rijden van het wereldberoemde Baikal meer. Er is vanuit hier 1 weg, recht naar het dorp aan het meer, Litsvjanka. En daar houdt de wereld (weg) dan ook echt gewoon op. Onze guide blijkt best goed Engels te praten en vertelt over de bloeiende import van auto’s uit Japan. Al snel ben ik gewend aan al die raceauto’s en topmodellen om min heen... het zijn gewoon afgedankte Jappen 
Ons hostel, of eigenlijk meer hotel ligt op een paar 100 meter afstand van het meer, in een straat recht de berg op. Midden in een, what we call, ‘sloppenwijkje’ staat ineens een geweldig complex bestaande uit diverse gebouwen in de vorm van een soort houten blokhut. We worden vrijwel meteen vriendelijk ontvangen en de vraag is of we nog even willen wachten tot onze kamer klaar is. No problemo! Aan de muur hangt een poster met het baikal meer…ziet er goed uit denk ik, kunnen we rondje omheen lopen…totdat ik de schaal van de kaart zie. WTF, het baikal meer is ongeveer de size van Duitsland!!! Na het zien van onze awesome slaapplek voor de komende dagen besluiten we een wandelingetje te gaan maken. Op naar de bakker, en na een goed ontbijt, door naar de stoeltjeslift. Blijkt iets verder te zijn dan gedacht, maargoed dan heb je ook wat. Tijdens de wandeling hebben we gelijk tijd onze eerste echte vakantie'strubbeling'. Vrij gezond om af en toe te hebben lijkt me zo haha, al voelde het toen natuurlijk niet zo. Na 4 dagen treinen heb ik even behoefte om lekker samen te zijn, maar voor mijn lieftallige vriendinnetje werkt het juist andersom: Die heeft juist behoefte aan ruimte. En niet aan een vriendje die ineens dicht op haar zit. Gelukkig konden we er later over lachen, maar onderweg maar de stoeltjeslift eventjes niet. Samen zwijgend in de lift naar boven om tot de ontdekking te komen dat zelfs daar, boven op de berg, weer dat ene volk rondloopt dat stiekem de wereld (en onze friettenten, Russische bakkers, Indonesische supermarkten ongetwijfeld nog veel meer) overneemt  Chinezen. En ook deze speciale exemplaren hadden hun primaire levensbehoefte natuurlijk bij..Selfiesticks! Arghh, dat maakte mijn interne frustratie er niet beter op. Gelukkig hielp onze wandeling naar beneden een stukje om van binnen weer helemaal Zen te worden…no worries..be happy! In de avond besloten we bij, wat volgens zowel onze guide als tripadvisor de allerbeste tent zou zijn, te gaan eten. Wat een geweldige keuze zeg!! Ik heb de allerbeste vis (omul) op…inclusief geroosterde aardappel met bacon. Een werkelijk genot. Ok ok, de prijs was er ook naar maar wat was dat lekker zeg. You will see in the picture later on  Daarna lekker slapen in onze boomhutkamer. Wat een awesome leven hebben we toch. Dag erna vroeg op, want we gaan een tochtje lopen! Kilometer of 15/20, lekker door de bossen. Tas vol water en een fishpie gestopt om vervolgens vanuit ons hostel direct omhoog te lopen. Als we na een km of 5 bij een bord van nationaal park komen zijn we blij: we zijn dit keer goed gelopen. De informatie op het bordje is echter iets minder: ‘You need a permit to enter' En: ‘Bears can be present ‘. De rebel komt in ons naar boven en besluiten lekker door te lopen. No hablo russiski haha. De weg gaat stijl omhoog en al snel maken de dichtbegroeide bossen plaats voor loof- en naaldbomen. Prachtige route, het weer is ook super. Als we na een km of 12/13, na een mega mega steile afdaling weer aankomen bij het meer, besluiten we via het water terug te lopen. Daar zal best wel een padje zijn denken we zo. En een padje it was hahaha. Waar het begon met een redelijk begaanbaar padje langs de berg werd het terrein steeds grover. De richel naar de afgrond werd kleiner en kleiner en we moesten af en toe echt klimmen. Voor elke bocht vroeg ik me stiekem af of we niet toevallig verkeerd waren gelopen maarja…teruggaan was natuurlijk geen optie. Toen we moesten klimmen over een steil stuk rots waarbij we het water onder ons tegen de klif zagen opspatten begon ik echt te twijfelen. Maar again: we waren al zo ver…no turning Back. Na 4(!) uur kwamen we uiteindelijk weer in de bewoonde wereld. Om te zien dat we inderdaad totaal de verkeerde route hadden genomen . Maar it was awesome hahaha. De spierpijn en de slijmbeurs ontsteking in mijn knie die de dagen erna opspeelden daar gelaten. We liepen via het stadje terug naar ons hostel. Overal zwaar rokende vissenlucht. Heerlijk ruikt het. Bij onze plek aangekomen kunnen we mee eten en daarna hoppa het bed in. Man man man wat ben ik moe…maar wat een avontuur. Morgen to the next step…trans Mongolië Express here we come!
Ohjah, nog even een kleine note over onze taxichauffeur the next morning…het was een live scène uit GTA. Wat een rally coureur zeg. We hebben 200+ aangetikt in zijn splinternieuwe Corolla..en 140 in de stad (waar je in Rusland officieel slechts 50 mag). En dan van links naar rechts, slalommend inhalen. Remmen op het laatste moment, constant op de ideale lijn rijden. Ik was blij dat ik het heb meegemaakt, maar ook blik dat we heel de trein in konden stappen. Nooit geweten dat corrollas zulke racebakken waren haha. Ok, nu echt de trein in!
Transmongolie express
Voordat ik begin over de transmongolie express wil ik nog kort iets kwijt over Irkutsk. Toen de taxichauffeur-race-driver ons vanochtend afzette op het station, mochten we nog de hele dag door de stad banjeren. De trein zou pas vertrekken om 9 uur. Maar, zo verzekerde onze guide ons, de wereldstad Irkutsk is altijd levendig. Ik moet even denken aan de uitspraak over Almelo…’Het stoplicht is rood, het stoplocht is groen, in Almelo is altijd wat te doen'. Dus haha, wat een stad Irkutsk. Het was mega gezellig hoor, samen met mijn vriendinnetje door de stad lopen, maar spannend…nou nee. Hoogte puntje was de eettent waar we gingen lunchen, met heerlijke cheesecake op het menu. Ik zag Rianne al watertanden. Ik MOEST van haar cake afblijven, want volgens haar zijn mijn hapjes altijd te groot. Maar na één hapje van haar kreeg ik ineens het bordje voorgeschoven. Cheesecake haha, maar dan met huttenkase en zure room. Als een blok zakte de hap naar beneden. Communistisch voedsel hihi…ongetwijfeld voedzaam. Nergens een wc te bekennen in de stad….juist op het moment dat er een werkelijk chemisch proces zich opstartte in mijn maag. Met de cheesecake als katalysator. Als Volkswagen Mijn uitstoot van die dag zou evenaren, zouden ze niet weg zijn gekomen met hun boete van 20 miljard.
Om half 9 komt onze trein op het bord. Heeeeeeeuj! Als om half 10 de trein vertrekt Klets ik nog een klein half uurtje met onze neue Deutsche freund. Super toll!! Maar dan sluit ik toch echt mijn ogen. Moe van een indrukken van de wereldstad waar we vandaag hebben mogen rondlopen. Wij zijn toch maar een stelletje gezegende mensen.
De ochtend erna blijkt bij de eerste stop dat de trein volzit met toeristen. Engelsen, Oostenrijkers, Finnen. Echt super gezellig! Rianne zal ongetwijfeld meer schrijven over onze nieuwe vrienden die we hebben gemaakt  Om 12.00 komen we bij de grens aan. Vol spanning wachten we af wat er gaat gebeuren. Een Russische dame stapt in en controleert kort onze paspoorten. Dan loopt ze door. Is dat alles? Nee dus. We worden uit de trein gestuurd. Kom over 4 uur maar terug. En daar staan we dan…werkelijk in de middle of nowhere, volle zon, op het station (voor zover je het een station mag noemen). Gelukkig hebben ze er parkje, inclusief koe. Komt dat goed uit, ik hou van koeien. Het aanzicht dan. Als we om half 4 terug bij de trein komen, is onze trein weg. Say What?! Blijkt een nieuwe locomotief te zijn gekomen om ons verder te trekken. En die had even onze coupé meegenomen haha. Onze coupé was namelijk de enige die Rusland uit ging. In de trein begint het werkelijke spektakel pas. Drugshonden, 4(!) Verschillende enge mensen voor controle, 3 paspoortcontroles waarvoor ik zelfs mijn bril moet afzetten (ja, ik ben het echt) verder wat alles toch echt ok. Onze Duitse vriend scheet peentjes, die mistte namelijk een stempeltje…maar uiteindelijk mocht ook hij Rusland uit. Tegen een uurtje of 7 verlieten we het station, om vervolgens 20 km verder nog eens de lite versie van het geheel te mogen herhalen. Inclusief een paar bijzondere ongestructureerde dansjes van een groepje militairen uit Mongolië. Pas rond 11.30 rijdt de trein uiteindelijk echt Mongolië in. Mongolië, het land waar de trein maximaal 40 mag. Alles op het gemakje gaat. Het land van de Toyota Prius, waar iedereen miljonair is (maar je dan nog niks hebt). Maar later meer daarover. Slapen en morgenvroeg om 6.50 uitstappen in Ulaanbaatar. Waar 90% van de Mongolen leven en wonen. Zin in!